Το Παλαιό Τρίκερι, το νησί ησυχαστήριο του Παγασητικού, αποτελεί έναν μοναδικό προορισμό για όσους επιθυμούν να ξεφύγουν από τη βουή και την πίεση της καθημερινότητας, καθώς πρόκειται για ένα μέρος  με κρυστάλλινα νερά, γεμάτο πράσινο, αλλά και μια «βαριά» ιστορία.

Για να φτάσει κάποιος στο νησί από την Αθήνα θα χρειαστεί να οδηγήσει γύρω στα 400 χιλιόμετρα, να περάσει ανάμεσα στα πανέμορφα τοπία του Πηλίου μέχρι να φτάσει στο μικρό λιμανάκι του Αλογόπορου. Εκεί θα πρέπει να αφήσει το αμάξι, καθώς στο Τρίκερι δεν υπάρχουν ΙΧ.

Οι επισκέπτες επιβιβάζονται σε μικρό καϊκάκι από το λιμάνι του Αλογόπορου και σε 10 λεπτά βρίσκονται στο νησάκι. Στο νησί υπάρχουν λίγα σπίτια, λίγα καταλύματα και μόλις δύο ταβερνάκια, τα οποία θα συναντήσεις με το που φτάσεις στο λιμάνι.

Το Παλαιό Τρίκερι έχει έκταση μόλις 2,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, κάτι που σημαίνει ότι αν είστε λάτρεις της πεζοπορίας μπορείτε να το γυρίσετε από άκρη σε άκρη μέσα σε λίγες ώρες. Το νησί είναι καταπράσινο, γεμάτο ελαιώνες, με βλάστηση αρκετά πυκνή και το ψηλότερο σημείο φτάνει στα 129 μέτρα.

Για μπάνιο, χαλάρωση και ηλιοθεραπεία, το Τρίκερι διαθέτει τέσσερις υπέροχες παραλίες. Η Πράσινη Άμμος, η Αγία Σοφία, ο Άγιος Γεώργιος και η Αφέτκα, με τα καταγάλανα νερά, την ξανθή άμμο και την απίστευτη ηρεμία που χαρίζει στους λουόμενους, θα σας κάνουν να το αγαπήσετε. Φυσικά, πρόκειται για ελεύθερες παραλίες, χωρίς ξαπλώστρες και beach bar.

Το μοναστήρι της Ευαγγελίστριας

Ένα από τα πιο βασικά (και ελάχιστα αξιοθέατα) του νησιού αποτελεί το επιβλητικό μοναστήρι της Ευαγγελίστριας που βρίσκεται στην κορυφή του μικρού λόφου του νησιού. Πρόκειται για έναν ναό που οικοδομήθηκε το 1825-1837, πάνω στα ερείπια του πυρποληθέντος ναού το 755 από πειρατές.

Η απόφαση να χτιστεί εκεί ο ναός ήρθε μετά από ένα θαύμα όπως λένε οι ντόπιοι. Βρέθηκε στη ρίζα μιας ελιάς στην περιοχή η εικόνας της Παναγίας. Μάλιστα η εικόνα και μέρος της ελιάς βρίσκονται ακόμη φυλασσόμενα στο καθολικό του μοναστηριού και οι επισκέπτες μπορούν να τα δουν.

Το Παλαιό Τρίκερι υφίσταται ως οικισμός μέχρι και τα μέσα περίπου του 17ου αιώνα, όταν ο πληθυσμός του αναγκάστηκε να το εγκαταλείψει λόγω επιδρομών από Αλγερινούς και Βέρβερους πειρατές, μετοικώντας στα ηπειρωτικά της Μαγνησίας. Από τους δικούς του κατοίκους ιδρύθηκε τότε το Τρίκερι (χωριό του νότιου Πηλίου), οπότε το νησί έμεινε πλέον γνωστό ως Παλαιό Τρίκερι. Βαθμιαία, με την εξάλειψη της πειρατείας, κάποιοι λίγοι κάτοικοι επέστρεψαν.

Η «βαριά» ιστορία του νησιού ως τόπος εξορίας

Η ήρεμη ζωή του νησιού διαταράχθηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, καθώς ήδη από το 1948 επιλέχθηκε από τις αρχές ως τόπος εξορίας γυναικών με αριστερές πολιτικές πεποιθήσεις και όχι μόνο. Κομμουνίστριες και άλλες αγωνίστριες εξορίστηκαν εκεί, όπου βρέθηκαν αντιμέτωπες με τη λύσσα του αστικού κράτους.

Τον Απρίλιο του 1949, περισσότερες από 1.000 εξόριστες μεταφέρθηκαν στο μικρό κατάφυτο νησάκι του Παγασητικού, όπου έμελλε να περάσουν μερικές από τις πιο δύσκολες και σκληρές στιγμές της ζωής τους.

Το αστικό κράτος προσπαθώντας να τις εξοντώσει φυσικά και ηθικά για να αποσπάσει δηλώσεις μετάνοιας από τις 5.000 εξόριστες γυναίκες που πέρασαν συνολικά από εκεί, προχωρούσε σε σκληρά σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, με εκβιασμούς, βιασμούς, απομόνωση, εγκλεισμό και πόνο.

Η πείνα και η δίψα στο στρατόπεδο του Τρικερίου ήταν απ’ τις χειρότερες δοκιμασίες, μιας και το συσσίτιο είχε περικοπεί τόσο που οι εξόριστες το έλεγαν «συσσίτιο θανάτου» και τα τρία πηγάδια είχαν ελάχιστο νερό για τόσες γυναίκες και παιδιά.

Οι πεσμένες ελιές από τα ελαιόδεντρα που υπάρχουν σε αφθονία στο Τρίκερι, μαζί με τα μανιτάρια που μάζευαν κρυφά οι γυναίκες κάθε φορά που πήγαιναν για κάποια αγγαρεία, έσωσαν κι αυτές και τα παιδιά από τον λιμό. «Τα τρόφιμα που έμπαιναν στο στρατοπεδικό καζάνι ήταν σκουληκιασμένα ή νοθευμένα, μια μόνιμη απειλή δηλαδή για την υγεία και τη ζωή χιλιάδων γυναικών και των παιδιών τους», γράφει η Ναταλία Αποστολοπούλου στο βιβλίο-μαρτυρία της.

Το 1953 το Παλαιό Τρίκερι σταμάτησε να υφίστανται ως τόπος μαρτυρίου και βασανιστηρίων. Ωστόσο το γεγονός αυτό άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην τοπική ιστορία και κοινωνία, καθώς σφυρηλάτησε σχέσεις οι οποίες κρατάνε ακόμη και σήμερα.

Κάθε χρόνο, στα μέσα Ιουνίου, όσες από τις παλιές εξόριστες βρίσκονται εν ζωή επιστρέφουν στο Παλαιό Τρίκερι και καταθέτουν στεφάνι σε αναμνηστική πλάκα που έχει στηθεί στον οικισμό από το ΚΚΕ.

Διαβάστε επίσης:

Πολύαιγος: Πού βρίσκεται το μεγαλύτερο ακατοίκητο νησί του Αιγαίου – Ένας παράδεισος με παραμυθένιες παραλίες

Καταρράκτες Βαρβάρας: Πού βρίσκεται ο κρυμμένος «θησαυρός» της Χαλκιδικής

Φτέρη: Η «κρυφή» παραλία της Κεφαλονιάς με τα υπέροχα γαλάζια νερά, το λευκό βότσαλο και το εκπληκτικό φυσικό τοπίο (Video)