Θυμάμαι τον Λεωνίδα Χρηστάκη, εκδότη του περιοδικού «Ιδεοδρόμιο», με το πορνικό αλλά και το εξτρεμιστικό / αντιιεραρχικό περιεχόμενό του, που είχε ταχθεί κάποτε εναντίον των επετείων – με τη γραπτή απόφανση: «Οι επέτειοι; Στ@ρχίδι@ μας»…

Τελικά αυτό δεν πέρασε, μείναμε εμείς να γιορτάζουμε και να θυμόμαστε τις επετείους, για την Κύπρο, για την πτώση της δικτατορίας, για την 28η Οκτωβρίου, κ.λπ. κ.λπ… Να θυμόμαστε αλλά και να ξεχνούμε τον Κωνσταντίνο Καβάφη, αυτόν που έγραφε το ποίημα «Che fece…. il gran rifiuto» με μια ανορθόδοξη στράτευση, που είναι αυτές τις μέρες πολύ της μόδας:

«Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα

ποῦ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι

νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τὤχει

ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στὴν τιμὴ καὶ στὴν πεποίθησί του.

Ὁ ἀρνηθεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἄν ρωτιοῦνταν πάλι,

ὄχι θὰ ξαναέλεγε. Κι’ ὅμως τὸν καταβάλλει

ἐκεῖνο τ’ ὄχι – τὸ σωστὸ – εἰς ὅλην τὴν ζωή του».

Το μεγάλο «Ναι» και το μεγάλο «Όχι» ειπώθηκε, και μάλιστα σε χρόνο dt. Υπερέχοντας κιόλας σε ταχύτητα από την απόφανση του Ανδρέα Παπανδρέου, που στα 1981 τολμούσε να λέει «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»…

Πάνω στα 18 θέματα, σχετικά με τα οποία υποβλήθηκε ερώτηση από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, το 61,3% απάντησε όπως απάντησε. Οι επικεφαλής, αντί να επεξηγήσουν και να ερμηνεύσουν τα θέματα, απέδειξαν ότι στο βάθος του μυαλού τους έτρεφαν μια άλλη σκέψη. Τελικά, μια βδομάδα μετά, το μαντάτο έσκασε, η απεμπόληση του τρίτου μνημονίου δεν ήρθε ποτέ και η κυβέρνηση προχώρησε σε εκλογές.

Επόμενο σημείο: Με το ξέπλυμα που επακολούθησε, των Σαμαρά, Βενιζέλου, Παπανδρέου κ.λπ., με τους παραστεκάμενους του πολιτικού μηχανισμού που πούλαγαν σοφιστείες, ο λαός ενέκρινε τη νέα «επιλογή» του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα του αρχηγού του. Φυσικά υπήρχε ένα πηγάδι σκοτεινό στο οποίο δεν μπόρεσαν να εξηγηθούν: Φερ’ ειπείν ο συνδυασμός του Λαφαζάνη, που υπολείφθηκε μερικές χιλιάδες ψήφους για να βγει στην επιφάνεια – ας όψονται κάποιοι που τον πούλησαν. Με τον Λαφαζάνη τα πράγματα θα ήταν αλλιώτικα.

Ιδεολογικές παλιατζούρες

Η θολούρα και η σουρεαλιστική απροσδιοριστία ήταν πάντοτε στοιχείο της συμβατικής πολιτικής. Από τη μεταπολίτευση και μετά, έχουν εκφωνηθεί κεντρικά συνθήματα επί κεντρικών συνθημάτων, σε κομματικές αναμετρήσεις, σε περιφέρειες, σε δήμους, που δεν έλεγαν τίποτα. Που συνιστούσαν έναν πίνακα τάχαμου μοντέρνο, με χρώματα και γραμμές ερριμμένες ατάκτως στον καμβά, ενώ η κοινωνία χρειαζόταν πραγματικές εικόνες της τρέχουσας κατάστασης. Ενώ η κοινωνία χρειαζόταν τομές, αποκαλύψεις του βάθους των παθογενειών, και όχι σαχλαμαροειδείς γενικότητες.

Όμως ήταν το κακό το ριζικό μας να ξανασυναντηθούμε με τέτοιες γενικότητες του τύπου που παρουσίαζε η αφίσα: «Ξεμπερδεύουμε με το παλιό – Κερδίζουμε το αύριο». Γιατί «η άνοδος της ασημαντότητας» – που έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης – συνεπιφέρει αλλαγή του ήθους και του ύφους πολλών και διαφόρων. Γιατί η άνοδος της ασημαντότητας – προσθέτω εγώ – επικουρείται από όσους δεν ήταν ασήμαντοι αλλά προσχώρησαν σ’ αυτή, υιοθετώντας ένα νέο, Τσιπρανδρεϊκό στυλ.

Να πούμε τι έπειτα από όλα αυτά; Να πούμε ότι «το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια» – κατά πως πεσιμιστικά διακήρυσσε σε ένα μανιφέστο του ο ριζοσπάστης ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος;

Όχι βέβαια! Καλύτερο είναι να πετάξουμε τα «σκουπίδια» και να κρατήσουμε το μέλλον!

Το αντιμνημονιακό κίνημα ζει

Το 2023 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε στα 369,09 δισ. ευρώ με ΑΕΠ στα 225,1 δισ. ευρώ. Παράλληλα υπάρχει και το θέμα μιας κυβέρνησης που διεθνώς έχει χτυπήσει «μπιέλα» με την αναξιοπιστία της, ενώ στο εσωτερικό αντιμετωπίζει τα πιο επείγοντα προβλήματα – πες το πρόβλημα των Τεμπών, του ΟΠΕΚΕΠΕ, τις διάφορες εκφάνσεις της Μητσοτακικής διαφθοράς.

Παρ’ όλα αυτά, το αντιμνημονιακό κίνημα βρίσκεται εν ζωή. Οι κοινωνικοί αγωνιστές, οι αγωνιστές στα μέτωπα των δικαιωμάτων και της ποιότητας ζωής, παρακολούθησαν με αγανάκτηση την προώθηση του τρίτου μνημονίου και την εξαπάτησή τους από μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε στις 25 Ιανουαρίου για να κάνει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε.

Μιας κυβέρνησης που στις 6 Ιουλίου του 2015 πήρε εντολή με τη συγκεκριμένη διαδικασία του άρθρου 44 του Συντάγματος να αντιταχθεί στους εγκληματικούς όρους της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, υπερασπίζοντας τα λαϊκά εισοδήματα και την αυτεξουσιότητα της χώρας. Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ήταν η πιο ισχυρή νομικά πράξη λαϊκής κυριαρχίας.

Η «Ανταλκίδειος ειρήνη» της 13.7.15 επικουρούμενη από τις Μυνχάουζεν απόψεις, υπογράμμισε τις ευθύνες και τις παράλογες εμμονές της ηγετικής διαπραγματευτικής ομάδας, έθιξε την ίδια την έννοια της Αριστεράς ως ηθικής δύναμης και ευτέλισε την έννοια του δημοψηφίσματος – ως εργαλείου με αμεσοδημοκρατική κατεύθυνση.

Ταυτόχρονα η «συστράτευση» με αυτόν τον μηχανισμό ενός «οικολογικού σχήματος», έφερε τα πράγματα σε ακόμη μεγαλύτερη οπισθοχώρηση: Ο άρρητος σύμμαχος έδειξε την ανυπαρξία του, σε όλα τα επίπεδα.

Η Αριστερά δεν μπορεί να συνδέει το όνομά της με πρακτικές αποικιοποίησης και εξουθένωσης του λαού. Η Αριστερά έπρεπε να αποδράσει από το ευρωπαϊκό Αλκατράζ, αλλιώτικα δεν είχε νόημα η ταρίχευση και μετατροπή της σε επαναστατική μούμια. Γιατί η Αριστερά δεν είναι πατέντα, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, δεν είναι παρελθόντα ένσημα, αλλά τωρινό ήθος προς όφελος της κοινωνίας. Κανείς δεν μπορεί να μαγαρίζει το όνομά της με αίσχη.

* Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας

Διαβάστε επίσης:

Το καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης «πνίγει» ξανά τη Λευκωσία

Πιερρακάκης σε Χαρίτση: Η οσμή των υπονόμων του διαδικτύου ήρθε στην αίθουσα της Βουλής

Μαρκόπουλος για την αγωγή Κασσελάκη: Μέσα από τη θεσμική οδό η απάντηση, η αλήθεια θα αναδειχθεί στο δικαστήριο