Έρωτας στον Θερινό

Με κάθε χρόνο που περνάει, λατρεύω την Αθήνα όλο και λιγότερο, ειδικά τα καλοκαίρια. Ο Δεκαπενταύγουστος υποτίθεται πως ήταν δικός μας, ένα μυστικό που μοιραζόμασταν μονάχα εμείς, οι εραστές αυτής της γριάς πόρνης πόλης, ασφαλές από τους τουρίστες και τις οικογένειες, που κάθε πρώτη του μήνα μάζευαν τα μπογαλάκια τους και μας άφηναν τα κλειδιά της πόλης, σαν γονείς που αφήνουν το σπίτι στα παιδιά τους.

Βαδίζοντας στην Πατησίων με ένα iQOS στο χέρι και το φάντασμα ενός τσιγάρου να κρέμεται στα χείλη, αναρωτιέμαι τι δουλειά έχουν τόσοι άνθρωποι σε αυτή την πόλη. Σαν τσιμεντένια φυλακή, οι τρόφιμοί της είναι περισσότεροι από όσους χωράει. Την έχουν αλλάξει. Την έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.

Στρίβω στην Τενέδου και ακολουθώ τον δρόμο με βήματα νωχελικά, μέχρι να φτάσω στο Στέλλα. Η ουρά έξω από το θερινό σινεμά είναι ήδη ορατή από το ύψος της Αγίας Ζώνης και χαμογελώ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράσημο για έναν καλλιτέχνη από το να παραμένει σχετικός – έστω κι αν σε θυμούνται μονάχα κάθε καλοκαίρι. Τα Χριστούγεννα τα ραδιόφωνα παίζουν συνέχεια Μαράια Κάρεϊ, το Πάσχα επανέρχεται στον αφρό γνωστός βυζαντινός τραγουδο-ψάλτης, τα καλοκαίρια είναι η εποχή του Νίκου Ευμορφίδη.

Στέκομαι για λίγο αθέατος στη γωνία και παρακολουθώ από μακριά την ουρά· εντοπίζω γνώριμες φάτσες, θεατές που βλέπω σχεδόν κάθε χρόνο στις προβολές. Οι ηθοποιοί ξεχωρίζουν αμέσως. Είναι οι πιο φασαριόζοι, αυτοί που ανεβάζουν ασυναίσθητα τον τόνο της φωνής τους για να τραβήξουν το βλέμμα, σχηματίζοντας πηγαδάκια και φλυαρούν ακατάπαυστα για οντισιόν, πρόβες, όρντινα. Άλλη φυλή είναι τα καλλιτεχνά. Πρόσωπα απροσδιορίστου ηλικίας, που με κάποιο μαγικό τρόπο, όλα τους μοιάζουν ίδια· φορούν χαχόλικα ρούχα, αποφεύγουν τα κλειστά παπούτσια, τα μαλλιά τους είναι είτε βαμμένα σε χρώμα πράσινο-μπλε-ροζ, είτε ξυρισμένα στο πλάι, είτε κοτσιδάκια, καπνίζουν μόνο στριφτό τσιγάρο, που σβήνει διαρκώς στο χέρι τους, βγαίνουν Εξάρχεια – Κυψέλη μόνο για μπίρα ή κρασί στο χέρι και μιλάνε αργόσυρτα, σαν ρομποτάκια που λαγκάρουν.

Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι τι καταλαβαίνουν οι άνθρωποι αυτοί από την ταινία μου; Ελάχιστα, απαντάω όταν νιώθω κυνικός. Επειδή δεν εθελοτυφλώ· οι περισσότεροι έρχονται να δουν το Έρωτας στο Μετρό επειδή πρέπει. Επειδή, πλέον, έχει γίνει έθιμο. Επειδή είναι η φάση. Ταράτσα του Φοίβου για τους πιο ματσωμένους, συναυλίες Σωκράτη – Μποφίλιου – Πασχαλίδη για την πλέμπα και ένας ΛΕΞ για το να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Κάθε χρόνο. Κάθε καλοκαίρι. Δεν πας επειδή γουστάρεις. Πας επειδή πάνε και οι άλλοι, επειδή πάνε οι φίλοι σου, επειδή θες να ανεβάσεις κάτι στο Instagram σου. Φυσικά, δεν πρέπει να παραπονιέμαι, όταν άλλες ταινίες που βγήκαν την ίδια εποχή και, μάλιστα, έκοψαν πολύ περισσότερα από τα 8.900 εισιτήρια του Έρωτα έχουν σήμερα ξεχαστεί. Αλλά με πιάνει το παράπονο.

Μπαίνω στο σινεμά τελευταίος, αφού τα λέσια στην ουρά έχουν καθίσει και πάω προς το μπαρ. Μια κοπέλα πληρώνει την μπίρα της και, όπως γυρίζει, παραλίγο να πέσει πάνω μου. Αφήνει μια στριγγλιά, όταν με αναγνωρίζει και της χαμογελάω συγκαταβατικά, σαν να της λέω, Ναι, εγώ είμαι.

«Δεν ήξερα ότι θα ήσασταν στην προβολή απόψε», λέει. «Καλά, τα κορίτσια θα τρελαθούν όταν το μάθουν».

Την παρακολουθώ να κατευθύνεται στη θέση της και, αφού μαρκάρω νοερά το σημείο όπου κάθεται, παίρνω μια Zero, αλλά δεν κάθομαι, επειδή ο ιδιοκτήτης του σινεμά μού ζητάει να έρθω μαζί του μπροστά στην οθόνη για να με παρουσιάσει.

«Είναι μεγάλη χαρά μας που και φέτος θα έχουμε μαζί μας τον σκηνοθέτη, σεναριογράφο και πρωταγωνιστή της ταινίας…»

Τον αφήνω να πει τα δικά του και το βλέμμα μου χάνεται στο κοινό, πιο συγκεκριμένα στην κοκκινομάλλα με την μπίρα και, για μια μαγική στιγμή, οι ματιές μας διασταυρώνονται. Είναι χαμόγελο αυτό που διακρίνω στο πρόσωπό σου;

Ο ιδιοκτήτης του σινεμά ξεροβήχει και με επαναφέρει απρόθυμα στην πραγματικότητα. Χαμογελάω αμήχανα. «Κανονικά, συνηθίζω να απαντάω σε Q&A μετά την προβολή, αλλά δεν ξέρω, μήπως κάποιος ή κάποια θα ήθελε να ρωτήσει κάτι τώρα;»

Σου δίνω την ασίστ κι εσύ την παίρνεις. Σηκώνεις το χέρι σου και, παρόλο που άλλος ένας στο βάθος θέλει να μιλήσει, τον αγνοώ και δείχνω εσένα.

«Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος που δεν έχει δει την ταινία και το λέω για να μην κάνω σπόιλερ», λες, αλλά αμέσως σε διακόπτω.

«Και να κάνεις, θα σε συγχωρήσουμε».

Γέλια ακούγονται. Χαμογελάς και συνεχίζεις.

«Ήθελα να ρωτήσω για… εκείνη τη σκηνή. Τα πέντε λεπτά στο άδειο βαγόνι».

Γνέφω για να σου δείξω ότι κρέμομαι από τα χείλη σου. Ρώτα με ό,τι θες. Περίμενε, τι ήταν αυτό; Γιατί η διπλανή σου χαχανίζει και σε σκουντάει;

«Ισχύει πως ήταν αυτοσχεδιασμός;» καταλήγεις.

«Αν σου κάνω ένα ταχυδακτυλουργικό κι εσύ εντυπωσιαστείς και μετά σου εξηγήσω πώς το έκανα, δεν πιστεύεις ότι η μαγεία θα χαθεί;»

Ναι, συμφωνείς και, αφού απαντάω στην αδιάφορη ερώτηση του μπούλη από το βάθος, κάθομαι στη θέση μου και η ταινία αρχίζει. Παρόλο που δεν μπορώ να σε δω καθαρά, σε φαντάζομαι να την παρακολουθείς και να νιώθεις το βλέμμα μου πάνω σου. Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να σε αναζητήσω· με βρήκες εσύ και μάλιστα αμέσως. Γι’ αυτό αποφασίζω να μη σε προσεγγίσω μετά την προβολή. Κι εσύ δεν με απογοητεύεις· μου στέλνεις μήνυμα στο Instagram μερικές ώρες αργότερα, για να με ευχαριστήσεις για την όμορφη συζήτηση. Φυσικά, σου προτείνω να την επαναλάβουμε άμεσα, αν κι εσύ το θες.

Φυσικά και το θες. Γιατί όχι αύριο; Προτείνω ένα ψαγμένο μέρος κάπου στο κέντρο και ενθουσιάζεσαι, επειδή πάντοτε ήθελες να πας εκεί, αλλά οι φίλες σου δεν βγαίνουν σε τέτοια μέρη.

Ξημερώνει Σάββατο και μετράω τις ώρες για να σε δω. Ξυρίζομαι προσεκτικά μπροστά στον καθρέφτη και ψαλιδίζω το μουστάκι μου. Το αφτερσέιβ με καίει, αλλά μένει πάνω σου όταν σκύβω για να με φιλήσεις. Σου προτείνω θεατρικά το μπράτσο μου κι εσύ με πιάνεις αγκαζέ. Περπατάμε μόνοι στη Σόλωνος, όπως οι δύο πρωταγωνιστές στον Έρωτα.

«Και γιατί δεν κάνατε…»

«Αμάν με τον πληθυντικό», αστειεύομαι και γελάς.

«Γιατί δεν έκανες άλλη ταινία τώρα που ο Έρωτας στο Μετρό επανήλθε στη μόδα;»

Αχ, γιατί με πληγώνεις τόσο; Θα σου άρεσε εσένα να αποκαλούσα μόδα κάτι για το οποίο ήσουν περήφανη; Αλλά δεν σε παρεξηγώ. Θυμάμαι πως είσαι μικρή ακόμα, έχεις πολλά να μάθεις.

«Γιατί το σινεμά στην Ελλάδα έχει πεθάνει. Δεν αποπληρώνεις το στεγαστικό κάνοντας ταινίες, δυστυχώς».

Είσαι περίεργη και πολύ το χαίρομαι. Καθόμαστε στο μπαράκι και παραγγέλνουμε, εγώ ένα τζιν φιζ κι εσύ ένα νεγκρόνι, προτού συνεχίσουμε. Έχεις τόσες ερωτήσεις, τόσες απορίες κι εγώ φροντίζω να στις λύσω. Όταν, δε, σού μιλάω για τις κριτικές που έλαβε τότε ο Έρωτας, εσύ με κοιτάς σαν να έχεις μπροστά σου ένα πληγωμένο κουτάβι που θες να το πάρεις αγκαλιά. Και, πράγματι, αυτό κάνεις όταν έρχεσαι στο διαμέρισμά μου. Αλλά κάτι δεν σ’ αρέσει στον τρόπο με τον οποίο σ’ αγγίζω, στην ταχύτητα με την οποία προχωράω. Μου λες ότι δεν αισθάνεσαι άνετα και εκεί καταλαβαίνω· δεν είσαι εσύ.

Η κοκκινομάλλα κείτεται στα πόδια μου άψυχη και προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη. Είμαι νευριασμένος, όχι τόσο με εκείνη, όσο με εμένα· θα έπρεπε να είχα καταλάβει πιο νωρίς πως ούτε εκείνη ήταν κάποια που κατανοούσε την τέχνη μου. Αχ, Νίκο, Νίκο, Νίκο, τα πενήντα πέντε έφτασες. Πότε θα σοβαρευτείς; Μέχρι πότε θα κυνηγάς ανεμόμυλους;

Καθώς τη σέρνω στην μπανιέρα, η απάντηση έρχεται από μόνη της: Μέχρι να τους βρω. Το κυνήγι του ρομαντισμού είναι για τους τολμηρούς. Τους επίμονους.

Αύριο, ο Έρωτας προβάλλεται σε άλλους δύο θερινούς, έναν στο κέντρο και έναν στα βόρεια. Αν προλάβω, λέω να περάσω μια βόλτα.

………………………………………………………..

Ο Βαγγέλης Γιαννίσης είναι συγγραφέας, σεναριογράφος και μεταφραστής. Τα βιβλία του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Διόπτρα, ενώ «Το Δίχτυ», σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη και σενάριο του ίδιου, είναι διαθέσιμο στην πλατφόρμα του Ertflix.

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Υπερτουρισμός – μια αόρατη έξωση

Βιβλίο: Κυκλοφορεί μια νέα σειρά εκλεκτής λογοτεχνίας από τις εκδόσεις Οξύ

Βιβλίο: Η τρίχα, το άλογο και η άβυσσος