O μετρ του λογοτεχνικού τρόμου, Στίβεν Κινγκ, απαντά σε ερωτήσεις αναγνωστών στη γνωστή στήλη Q&A του Guardian.

Οι ερωτοαπαντήσεις:

«Αν έπρεπε να επινοήσετε ένα τέλος για την Αμερική του Τραμπ, ποιο θα ήταν αυτό;»

«Νομίζω ότι θα ήταν η παραπομπή σε δίκη – η οποία, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ένα καλό τέλος. Θα ήθελα πολύ να τον δω να αποσύρεται, ας το θέσουμε έτσι.»

«Το κακό τέλος θα ήταν να κερδίσει μια τρίτη θητεία και να αναλάβει πλήρως τον έλεγχο. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια ιστορία τρόμου.»

«Ο Τραμπ είναι μια ιστορία τρόμου, έτσι δεν είναι;»

«Γιατί κάτι είναι πιο τρομακτικό όσο περισσότερα πόδια έχει;»

«Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό. Μόλις τελείωσα ένα βρετανικό φανταστικό μυθιστόρημα με τίτλο City of Last Chances του Adrian Tchaikovsky.»

«Σε αυτό, υπάρχει ένα τέρας σε μια τρύπα στο έδαφος, που μοιάζει με σαρανταποδαρούσα και έχει πολλά πόδια. Όταν ρίχνουν κάποιον στην τρύπα, το τέρας τον αρπάζει με όλα τα πόδια του, τρυπάει το δέρμα του και του δαγκώνει το κεφάλι.»

«Αυτό ήταν πραγματικά τρομακτικό. Το θέμα είναι ότι δεν είναι σαν εμάς. Δεν μοιάζουν με εμάς. Είναι βασικά εξωγήινα πλάσματα, οπότε είναι λίγο τρομακτικά.»

«Πηγαίνεις ακόμα σε βιβλιοπωλεία και υπογράφεις αντίτυπα των βιβλίων σου όταν κανείς δεν σε βλέπει;»

«Αν μπορώ να μπω και να βγω κρυφά, το κάνω. Την τελευταία φορά το έκανα σε ένα βιβλιοπωλείο κοντά στο σπίτι μου στο δυτικό Μέιν και υπέγραψα μερικά αντίτυπα των Never Flinch και You Like It Darker.»

«Δεν μου αρέσουν πολύ οι υπογραφές βιβλίων, γιατί δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Στην τελευταία περιοδεία μου για την προώθηση του βιβλίου, έπρεπε να υπογράψω 400 βιβλία που επιλέχθηκαν τυχαία από 1.000, οπότε είχες μόνο μία ευκαιρία να πάρεις ένα.»

«Αλλά ήταν καλύτερο από το να αντιμετωπίζεις μια ατελείωτη ουρά ανθρώπων, όπου όλοι έχουν δύο ή τρία βιβλία. Αυτό είναι δύσκολο.»

«Αν κάποιος έκανε ταινία για τη ζωή σου, ποιος θα σε υποδυόταν;» 

«Θα ήθελα πολύ να με υποδυθεί ένας όμορφος ηθοποιός, αλλά δεν νομίζω ότι ο Μπραντ Πιτ θα το έκανε. Είναι πολύ πιο όμορφος από μένα.»

«Είμαι λίγο μεγάλος σε ηλικία τώρα, οπότε θα έλεγα ίσως τον Κρίστοφερ Λόιντ ή – ποιος είναι ο τύπος στο Twin Peaks, ο ψηλός πρωταγωνιστής; Ο Κάιλ ΜακΛάχλαν.»

«Ποια είναι η πιο προχωρημένη φάση στην οποία έφτασες γράφοντας ένα βιβλίο και σκέφτηκες: «Όχι, αυτό δεν είναι καλό» και το πέταξες;»

«Υπήρχε ένα με τίτλο «Οι κανίβαλοι» που διαδραματιζόταν σε μια πολυκατοικία και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να βγουν έξω.»

«Ήταν κάπως ενδιαφέρον, αλλά δεν ήξερα τι να το κάνω, οπότε το άφησα στην άκρη και προχώρησα σε κάτι που φαινόταν πιο εφικτό. Ήταν περίπου 200 σελίδες.»

«Συνεχίζεις μέχρι να μην μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο να πεις, και αυτό είναι το τέλος.»

«Αν ο φόβος ήταν χρώμα, θα ήταν μονόχρωμος ή θα είχε διαφορετικές αποχρώσεις;»

«Νομίζω ότι θα ήταν σκούρο μπλε που θα γινόταν μαύρο. Πρέπει να έχεις κάποιο χρώμα, γιατί πρέπει να μπορείς να βλέπεις λίγο.»

«Πρέπει να αισθάνεσαι κάτι και να έχεις μια ιδέα για το τι υπάρχει στις σκιές, για να το πω έτσι. Οπότε ναι, θα έλεγα σκούρο μπλε που γίνεται μαύρο.»

Διαβάστε επίσης:

Αντίο στον πρωτοπόρο Θανάση Ρεντζή

Κριτική ταινίας: «Ο Λόγος» – Στη σκιά ενός αριστουργήματος

«Μητέρα Αράχνη»: Εκεί όπου η υφαντική τέχνη συναντά τη μουσική και τη λογοτεχνία