Έχοντας δει διαγώνια ένα άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στα Νέα του περασμένου Σαββάτου – από εκείνα που προδίδουν ότι ο σκοπός της συγγραφέως είναι απλά να προκαλέσει – έπεσα πάνω σε μία πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία – η αντίστιξη δεν είναι τυχαία.     

Η είδηση αφορούσε την Ιρλανδή συγγραφέα Σάλι Ρούνεϊ και τη δέσμευσή της να συνεχίσει, «με κάθε δυνατό τρόπο», όπως δήλωνε, τη στήριξη στο δίκτυο Palestine Action, χρησιμοποιώντας τα δικαιώματα που της αποφέρουν οι τηλεοπτικές διασκευές των βιβλίων της από το BBC. Κι αυτό παρότι το ακτιβιστικό δίκτυο χαρακτηρίστηκε τον περασμένο μήνα από τη βρετανική κυβέρνηση «απαγορευμένη τρομοκρατική οργάνωση». Η δημόσια έκφραση υποστήριξης προς το Palestine Action είναι έτσι παράνομη βάσει του Αντιτρομοκρατικού Νόμου, και μπορεί να επισύρει ποινή φυλάκισης έως και 14 χρόνων. Αλλά η Ρούνεϊ έδειχνε να μην υπολογίζει τις απειλές – ούτε τις συνέπειες. Δεν ήταν άλλωστε μία προφορική δήλωση, που θα μπορούσε να αποδοθεί σε μία συναισθηματική φόρτιση της στιγμής.

Ήταν ένα σκληρό άρθρο της στους Ιrish Times, με το οποίο η συγγραφέας καταγγέλλει τη σύλληψη πάνω από 500 «θαρραλέων ανθρώπων» (μεταξύ αυτών είναι και η ποιήτρια Άλις Όσβαλντ) που κρατούσαν πλακάτ με το σλόγκαν «Αντιτίθεμαι στη γενοκτονία, Υποστηρίζω το Palestine Action» την περασμένη εβδομάδα στο Λονδίνο.

«Όπως και οι εκατοντάδες διαδηλωτές που συνελήφθησαν την περασμένη εβδομάδα, κι εγώ υποστηρίζω το Palestine Action. Αν αυτό με καθιστά “υποστηρίκτρια τρομοκρατίαςˮ βάσει του βρετανικού δικαίου, ας είναι» γράφει αγέρωχα και αδιαπραγμάτευτα η Ρούνεϊ, δίνοντας ξανά νόημα στο ρόλο του διανοούμενου απέναντι στην αδικία και στις εγκληματικές πολιτικές της εξουσίας.

Μηχανικά και μάλλον από μία αντανακλαστική κίνηση συγκριτικής προσέγγισης κοίταξα ξανά το άρθρο της Τριανταφύλλου.

Και μόνο ο τίτλος του – «Ισλαμοαριστεροί και Γαζαίοι» – πρόδιδε τον ψυχολογικό, αναχρονιστικό και απελπισμένα εμμονικό εγκλωβισμό της σε παλαιά σχήματα, τύπου «Σύριζα-αντισύριζα» και άλλα τέτοια ωραία από περασμένες εποχές. Από τότε που κάποιοι συγγραφείς, όπως του λόγου της, θεώρησαν ότι βρήκαν πεδίο δόξης για πολιτικολογία και μετέπειτα πήραν με χαρά την ταμπέλα του Ακροκεντρώου, σε μία φαντασιακή μάχη με τον… λαϊκισμό – της αριστεράς μόνο, βέβαια.

Στη λαϊκότροπη εκδοχή της περίπτωσης του συγκεκριμένου άρθρου θα λέγαμε «εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν» ή «τρία πουλάκια κάθονταν»,  αλλά φοβάμαι ότι θα παρεξηγηθεί η δήθεν ελιτίστικη και στο βάθος εμπαθής φύση της.

Στην πραγματικότητα αναμασά ό,τι παρωχημένο στερεότυπο χρησιμοποιεί η προπαγάνδα του «free Νετανιάχου» για να τα βάλει με τους παλιούς εχθρούς της – τους ζαίους, τους φασαίους, τους ισλαμαίους και πάει λέγοντας.

Προφανώς η Τριανταφύλλου δεν είναι τόσο αλαφροΐσκιωτη να μην καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στους υποστηρικτές του «όχι γενοκτονία» και τους – όποιους – «φίλους του Ισλάμ». Και να βλέπει παντού φαντάσματα ιμάμηδων και κελεμπιών. Θα απογοητευόμουν από το βαθμό (μη) αντίληψής της. Το πιθανότερο είναι να κάνει ακόμα μία άσκηση ρεβανσισμού και εκδίκησης για τα όσα την εξόργισαν τον καιρό της μνημονιακής κρίσης – και ειδικά για το γεγονός ότι ανέλαβαν την εξουσία οι μη σαλονάτοι και χωρίς…  αστική «ανατροφή» πολιτικοί της αριστεράς.  

Αυτό το καταλαβαίνω. Δεν χωνεύεται εύκολα. Γράψε κι άλλα Σώτη, άμα (σε) βοηθάει… Έχει πέραση το trash στους κύκλους που θες να κολακεύεις – ή και να σε κολακεύουν…

Διαβάστε επίσης:

Το «παλαιστινιακό κράτος» και το ελληνικό ερώτημα

Γάζα: «Απόφαση υψηλού ρίσκου με διεθνείς αντιδράσεις» – Διεθνείς αντιδράσεις κατά της απόφασης Νετανιάχου

Όραμα για τη χώρα ή διαχείριση της μιζέριας;