Όλο και πληθαίνουν οι κράχτες που προσπαθούν να πουλήσουν εισιτήρια για την «τιτανομαχία» Μητσοτάκη – Τσίπρα στις ερχόμενες εκλογές υποσχόμενοι υπερθέαμα αντάξιο μιας ρωμαϊκής αρένας.

Για τους υποψιασμένους, βέβαια, που έχουν δει πολλά τα μάτια τους σε βάθος δεκαετιών, ισχύει ότι δεν αγοράζεις εισιτήρια για παράσταση που δεν ξέρεις αν θα ανέβει ή ποια μορφή θα έχει: Θα είναι π.χ. «Λιοντάρια εναντίον Χριστιανών»; «Μονομάχος» Ι και ΙΙ; Σουγκλάκος εναντίον Τρομάρα;

Προς το παρόν έχουμε τα εξής δεδομένα:

• Ο Μητσοτάκης, ως αρχηγός της Ν.Δ. και πρωθυπουργός, βρίσκεται έξι χρόνια τώρα στο εγχώριο πολιτικό Κολοσσαίο περιμένοντας τον αντίπαλο που ποτέ δεν ήρθε. Τελικά τον εξαντλούν τα στοιχειά της φύσης – και της οικονομίας – και η φθορά του είναι μεγαλύτερη απ’ όση θα ήταν εάν όλα αυτά τα χρόνια έδινε μάχες με ισχυρούς αντιπάλους.
• Ο Τσίπρας θέλει να μπει στην αρένα, αλλά προς το παρόν κόβει βόλτες απέξω και περιμένει τα πλήθη να τον πάρουν στα χέρια και να τον αποθέσουν κατευθείαν στο βάθρο του νικητή.
• Ο Μητσοτάκης, παρά την πολύ σημαντική φθορά του, κρατάει όσες δυνάμεις είναι απαραίτητες για να διατηρεί απόσταση περίπου δέκα μονάδων από τον δεύτερο (ΠΑΣΟΚ). 

Κι έχει να ελπίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος από το πλήθος των αναποφάσιστων και της πολύμορφης γκρίζας ψήφου θα καταλήξει στο σακούλι του έστω και με δυσφορία ελλείψει εναλλακτικής δυνατότητας.

Αυτό ακριβώς προσπαθεί με τις αλλαγές στο φορολογικό σύστημα που εξήγγειλε στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, οι οποίες – αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς – είναι οι πιο μελετημένες και ορθά εστιασμένες που έχει εμφανίσει ο πρωθυπουργός στη θητεία του. Έργο του Πιερρακάκη και του επιτελείου του προφανώς.

Ωστόσο ας μην γελιούνται στο γκουβέρνο. Η δυσαρέσκεια είναι τεράστια και διαπερνά οριζόντια πολλά πληθυσμιακά στρώματα. Τα δε φορολογικά μέτρα, παρότι ορθά, δεν λύνουν προβλήματα που συσσωρεύονται επί χρόνια. 

Συνεπώς παραμένει άγνωστο το πώς θα λειτουργήσουν οι πολίτες τους οποίους θέλει να επηρεάσει η κυβέρνηση.

Ο Τσίπρας, από την πλευρά του, έχει πολλά εμπόδια να ξεπεράσει για να βρεθεί στο επίκεντρο της προσοχής των πολιτών:

• Να κάνει μια σαφή αυτοκριτική που θα εκλαμβάνεται ως τέτοια και από άλλους και όχι μόνο από τον ίδιο.
• Να δείξει δυναμική σύνθεσης ικανή να τον φέρει τουλάχιστον στη δεύτερη θέση. Πολύ δύσκολο όσο επιβιώνουν κάμποσα εχθρικά κόμματα προερχόμενα από τον ΣΥΡΙΖΑ.
• Να παρουσιάσει ένα πρόγραμμα με καθαρά προτάγματα, πολιτικό λόγο με σαφείς αιχμές και στόχους – μέχρι στιγμής προτιμά την πολυσυλλεκτική ασάφεια για να μην προκαλεί αντιδράσεις, αλλά μακροπρόθεσμα αυτή η τακτική οδηγεί στην απονεύρωση και την αδιαφορία.

Στον περίγυρο του Τσίπρα όμως υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι ήδη αξιωματική αντιπολίτευση και λειτουργεί ως τέτοια. Θα δώσει μάχη για την επιβίωσή του, η οποία δεν υπηρετείται από τη στασιμότητα. 

Αν θέλει να υπερασπιστεί τον χώρο και το στάτους του, θα πρέπει να αυξήσει τις δημοσκοπικές του επιδόσεις ώστε να προβάλει ως διεκδικητής της εξουσίας. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν πείσει ότι θέλει και μπορεί να κυβερνήσει – δύσκολο για ένα κόμμα που μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν στο 8% και τώρα δεν ξεπερνά το 15%.

Εάν το καταφέρει πριν ο Τσίπρας ανακοινώσει κόμμα, τότε σώζει την παρτίδα. Αν όχι, τότε ίσως να μπλέξει άσχημα.

Με απλά λόγια η ρευστότητα είναι πολύ έντονη για να έχουμε βεβαιότητες. Και η σύγκρουση Μητσοτάκη – Τσίπρα δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει. 

Κι αν ακόμη γίνει, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν θα είναι η πολυδιαφημιζόμενη… τιτανομαχία ή μια καρικατούρα.

Διαβάστε επίσης:

Η υπερτιμημένη δημοκρατία των ΗΠΑ, η δραματική υποχώρηση των δυτικών αξιών και ο ρόλος της Ευρώπης

Η απουσία οράματος κάνει μπαμ…

Δημόσιο: Όχι στην αναβίωση της εποχής Δεληγιάννη