Τα «πυρά» της εκπροσώπου του ρωσικού ΥΠΕΞ Μαρίας Ζαχάροβα κατά τη Ελλάδας, με αφορμή τη συνεργασία Αθήνας–Ουκρανίας στην παραγωγή drones- δεν αποτελούν ξαφνικό ξεσπάσμα.

Μια συμφωνία που η Ρωσία θεωρεί ευθέως υπονόμευση των ενεργειακών της επιρροών στην περιοχή.
Αν όμως ψάξει κανείς το πραγματικό σημείο εκκίνησης, η κατάρρευση των ελληνορωσικών σχέσεων δεν άρχισε ούτε με τον πόλεμο στην Ουκρανία ούτε με τους νέους ενεργειακούς σχεδιασμούς. Η ρωγμή ανοίγει το 2018, με την απέλαση Ρώσων διπλωματών για παρεμβάσεις στο Μακεδονικό.

Ήταν το πρώτο βαθύ χτύπημα σε μια σχέση που μέχρι τότε λειτουργούσε με διακυμάνσεις αλλά χωρίς ρήξεις. Από το 2018 έως το 2021 η ψυχρότητα απλώς γινόταν θεσμική: κυρώσεις της ΕΕ, διαφοροποιήσεις στο Συμβούλιο της Ευρώπης, απουσία πραγματικού διαλόγου.

Το 2022 ήταν η στιγμή της οριστικής τομής. Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Ελλάδα δεν περιορίστηκε στη ρητορική καταδίκη. Προχώρησε:

• (πρωτοστάτησε) σε αποστολή στρατιωτικού υλικού
• στήριξε κάθε πακέτο κυρώσεων κατά της Ρωσίας
• Επεδίωξε να γίνει «σημαιοφόρος» κατά της Μόσχας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο

Η Αθήνα συμπεριφέρθηκε σαν χώρα που ήθελε να κλείσει όλο το προηγούμενο κεφάλαιο με τη Μόσχα, οριστικά και χωρίς αστερίσκους.

Το οικονομικό κόστος αυτής της επιλογής της ελληνικής κυβέρνησης δεν χρειάζεται αριθμητική αποτύπωση για να γίνει αντιληπτό. Η απώλεια της ρωσικής αγοράς για την ελληνική αγροτική παραγωγή, το απότομο τέλος του ρωσικού και ουκρανικού τουρισμού, η αναδιάταξη των ενεργειακών ροών και οι επιπτώσεις στις ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνταν στη Ρωσία συνιστούν μια πραγματικότητα που απορρόφησαν οι ίδιοι οι κλάδοι, όσο κι αν αυτές οι συνέπειες αγνοούνται/ υποτιμούνται από τις κυβερνητικές αναφορές.

Το νέο επεισόδιο έντασης —το ξέσπασμα Ζαχάροβα μετά την ανακοίνωση της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας για τον κάθετο άξονα και το LNG, ακολουθούμενο από την κριτική για τα drones— δείχνει ότι η Μόσχα αντιμετωπίζει πλέον την Ελλάδα όχι απλώς ως ευθυγραμμισμένο μέλος της Δύσης, αλλά ως ενεργό κρίκο της αμερικανικής στρατηγικής στο ενεργειακό και αμυντικό πλέγμα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Το κρίσιμο ζήτημα όμως είναι αλλού: η Ελλάδα έχει μετακινηθεί σε μονοδιάστατη ευρωατλαντική πρόσδεση χωρίς δική της «βαλβίδα ασφαλείας»: μια χώρα με μικρό μέγεθος και δύσκολη γειτονιά δεν μπορεί να λειτουργεί με μία (μόνη και δεδομένη) γεωπολιτική γραμμή και κανένα περιθώριο ελιγμών.

Η κρίση με τη Ρωσία είναι απλώς ο καθρέφτης του προβλήματος. Το πραγματικό ρίσκο είναι ότι η ελληνική διπλωματία κινείται πια μόνο σε έναν άξονα. Και ένας άξονας, όσο ισχυρός κι αν είναι, δεν αρκεί σε έναν κόσμο που γίνεται πολυπολικός και αλλάζει με ταχύτητα.

Διαβάστε επίσης:

Λιμάνι του Πειραιά: Συνεχίζεται η διελκυστίνδα Ουάσινγκτον – Πεκίνου – Παρέμβαση με νόημα από Καραμανλή

Κορωνο-χάος στη Βρετανία: «Η τοξική κουλτούρα της Ντάουνινγκ Στριτ στοίχισε τη ζωή σε 20.000 ανθρώπους» σύμφωνα με έρευνα

Με την πλάτη στον τοίχο ο Ζελένσκι: «Καταθέστε τα όπλα» λέει ο Πούτιν και μιλά για «εγκληματική συμμορία» – Τελεσίγραφο το σχέδιο λένε οι ΗΠΑ