Την ώρα που οι ειδικοί προειδοποιούν όλο και συχνότερα για τον κίνδυνο λειψυδρίας – με την Αττική να βρίσκεται σταθερά στο επίκεντρο – η κυβέρνηση δίνει γη και ύδωρ για να υλοποιηθούν μεγάλες επενδύσεις στο λεγόμενα data centers και άλλες ψηφιακές υποδομές, πολλές από τις οποίες είναι σχεδιασμένες να υποστηρίξουν εφαρμογές Τεχνητής Νοημοσύνης.

Το γεγονός αυτό, από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα αρχίζει όταν κανείς δεν εξηγεί καθαρά πώς συνυπάρχουν αυτές οι δύο πραγματικότητες. Δηλαδή η λειψυδρία και η «δίψα» των data centers…

Η Τεχνητή Νοημοσύνη προφανώς δεν «πίνει» νερό με την κυριολεκτική έννοια. Όμως τα data centers που τη στηρίζουν καταναλώνουν νερό – κυρίως για ψύξη. Σε πολλές εγκαταστάσεις, η ψύξη βασίζεται σε συστήματα εξάτμισης, όπου το νερό δεν επιστρέφει στο σύστημα αλλά χάνεται. Και δεν μιλάμε για αμελητέες ποσότητες. Ένα μεγάλο data center μπορεί να καταναλώνει εκατομμύρια λίτρα νερού ετησίως, ιδιαίτερα όταν φιλοξενεί υποδομές υψηλής θερμικής πυκνότητας, όπως αυτές που απαιτούνται για την εκπαίδευση και λειτουργία μοντέλων AI.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή η κατανάλωση νερού από τις μηχανές είναι προς το παρόν διαχωρίσιμη. Όμως το ζήτημα δεν είναι παγκόσμιο.

Η χώρα μας ανήκει στη ζώνη της νότιας Ευρώπης με υψηλό υδατικό στρες. Η Αττική εξαρτάται από περιορισμένους ταμιευτήρες, οι βροχοπτώσεις μειώνονται και οι περίοδοι ξηρασίας μεγαλώνουν. Το κράτος το αναγνωρίζει. Το λέει δημόσια. Καλεί τους πολίτες σε εξοικονόμηση και προειδοποιεί ότι το πρόβλημα δεν είναι προσωρινό. Όμως, την ίδια στιγμή, το ίδιο κράτος εγκρίνει και δρομολογεί επενδύσεις σε υποδομές που απαιτούν σταθερή παροχή νερού για να λειτουργούν απρόσκοπτα.

Εδώ δεν υπάρχει αντίφαση τεχνολογίας. Υπάρχει αντίφαση πολιτικής.

Δεν τίθεται ζήτημα να «διώξουμε» τις ψηφιακές επενδύσεις. Τίθεται ζήτημα σχεδιασμού. Πού θα γίνουν αυτά τα data centers; Με ποια τεχνολογία ψύξης; Με τι είδους νερό – πόσιμο, ανακυκλωμένο, θαλασσινό; Με ποια εγγύηση ότι σε περιόδους υδατικής πίεσης δεν θα ανταγωνίζονται την οικιακή και αγροτική κατανάλωση;

Μέχρι στιγμής, αυτή η συζήτηση δεν έχει γίνει δημόσια. Και αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Η πράσινη και ψηφιακή μετάβαση δεν είναι συνθήματα. Είναι συγκρούσεις πόρων. Αν δεν τις συζητήσεις εγκαίρως, θα τις βρεις μπροστά σου ως κρίσεις. Και τότε, το ερώτημα δεν θα είναι αν η Τεχνητή Νοημοσύνη «διψά». Θα είναι ποιος θα μείνει χωρίς νερό.

Διαβάστε επίσης:

Η κυβέρνηση προετοιμάζεται για μια προεκλογική χρονιά το 2026

Παρατεταμένη αβεβαιότητα στο Ουκρανικό

Η χριστουγεννιάτικη μάχη του ΠΑΣΟΚ