Στο La Madrague, στην εξοχική κατοικία, που αγόρασε στα τέλη της δεκαετίας, στο Σεν Τροπέ, και έμελλε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της, επιθυμούσε να ταφεί η Μπριζίτ Μπαρντό.

Η θρυλική «Μπεμπέ», που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, είχε δηλώσει στη Le Monde το 2018: «Όσο για τη La Madrague, μπροστά από την οποία περνούν πλήθη ανθρώπων προσπαθώντας να με δουν, θα γίνει μουσείο. Με 2 ή 3 ευρώ, τα οποία θα μπουν στα ταμεία του ιδρύματός μου (για την προστασία των ζώων), το κοινό θα μπορεί να επισκεφθεί το σπίτι του ψαρά μου, το οποίο θα μείνει όπως ήταν».

»Αποδέχομαι την έννοια του “τόπου προσκυνήματος”. Επειδή θα ταφώ στον κήπο», είχε πει τότε η εμbληματική γαλλίδα ηθοποιός που έγινε sex symbol.

H είδηση του θανάτου της, που προκάλεσε θλίψη στον παγκόσμιο κινηματογράφο, έγινε γνωστή από το ίδρυμα Μπριζίτ Μπαρντό που ίδρυσε, το 1986, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων.

Από το μπαλέτο στο σινεμά

Η γυναίκα που επαναπροσδιόρισε τη θηλυκότητα και αργότερα μεταμορφώθηκε στην πιο δυναμική προστάτιδα των ζώων, γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1934 στο Παρίσι από οικονομικά ευκατάστατη, παραδοσιακή καθολική οικογένεια.

Ήταν τόσο καλή χορεύτρια που της επετράπη να σπουδάσει μπαλέτο, εξασφαλίζοντας μια θέση στο περίφημο Ωδείο του Παρισιού (Conservatoire de Paris).

Πολύ σύντομα πέρασε στον κινηματογράφο. Η καριέρα της Μπαρντό εκτοξεύθηκε με την ταινία του 1956 «Και ο Θεός… έπλασε τη γυναίκα» (Et Dieu… créa la femme, 1956) , σε σενάριο και σκηνοθεσία του τότε συζύγου της Ροζέ Βαντίμ, τον οποίο παντρεύτηκε σε ηλικία 18 ετών.

Η Μπαρντό πρωταγωνίστησε σε σειρά σημαντικών γαλλικών ταινιών, όπως το υποψήφιο για Όσκαρ δράμα «Η Αλήθεια του Ανρί-Ζορζ Κλουζό», το «Very Private Affair» του Λουί Μαλ (δίπλα στον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) και την «Περιφρόνηση» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας αποδέχτηκε αρκετές προτάσεις από το Χόλιγουντ, μεταξύ των οποίων το «Viva Maria!», μια κωμωδία εποχής με φόντο το Μεξικό και συμπρωταγωνίστρια τη Ζαν Μορό, καθώς και το γουέστερν «Shalako» με τον Σον Κόνερι.

Η «Μπεμπέ» έγινε σύμβολο της γυναικείας απελευθέρωσης και σεξουαλικότητας. Γρήγορα έγινε πηγή έμπνευσης για διανοούμενους και καλλιτέχνες. Οι νεαροί τότε Τζον Λένον και Πολ ΜακΚάρτνεϊ, ζήτησαν από τις τότε συντρόφους τους να βάψουν ξανθά τα μαλλιά τους, μιμούμενες το στυλ της.

H Μπαρντό ακολούθησε και μουσική καριέρα. Μεταξύ άλλων, ηχογράφησε την πρώτη εκδοχή του τραγουδιού Je t’aime… moi non plus του Σερζ Γκενσμπούρ, το οποίο είχε γράψει για εκείνη την περίοδο που διατηρούσαν εξωσυζυγική σχέση.

«Η πιο απελευθερωμένη γυναίκα της Γαλλίας»

Το 1958, ο αρθρογράφος Ρεϊμόν Καρτιέ έγραψε εκτενές άρθρο για «την υπόθεση Μπαρντό» στο Paris-Match, ενώ, το 1959, η Σιμόν ντε Μποβουάρ δημοσίευσε το διάσημο δοκίμιό της Brigitte Bardot και το σύνδρομο της Λολίτας, παρουσιάζοντας την Μπαρντό ως την πιο απελευθερωμένη γυναίκα της Γαλλίας. Το 1969, επιλέχθηκε ως το πρώτο πραγματικό πρόσωπο που αποτέλεσε μοντέλο για τη Μαριάν, το σύμβολο της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Η απόσυρση από την υποκριτική και η προστασία των ζώων

Το 1973, σε ηλικία 39 ετών, αποσύρθηκε από την υποκριτική και αφιέρωσε τη ζωή της στην προστασία των ζώων.

Η πίεση της διασημότητας είχε αρχίσει να τη βαραίνει όλο και περισσότερο. «Η τρέλα που με περιέβαλλε πάντα μου φαινόταν εξωπραγματική. Δεν ήμουν ποτέ πραγματικά προετοιμασμένη για τη ζωή μιας σταρ», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά στον βρετανικό Guardian, το 1996.

Το 1977, η Μπριζίτ Μπαρντό συμμετείχε σε διαμαρτυρίες κατά του κυνηγιού φώκιας. Έναν χρόνο αργότερα, εξέδωσε ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο «Noonoah, η μικρή λευκή φώκια», που αναφέρεται στην ιστορία ενός μωρού φώκιας που το έσωσε από τους κυνηγούς ένας Εσκιμώος.

Το 1986, ίδρυσε το Ίδρυμα Μπριτζίτ Μπαρντό που μάχεται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων, το οποίο χρηματοδοτείται αποκλειστικά από την ίδια την ηθοποιό, που συχνά δημοπρατεί προσωπικά αντικείμενά της για να συγκεντρώνει χρήματα.

Έστειλε επιστολές διαμαρτυρίας σε ηγέτες κρατών για ζητήματα όπως η εξόντωση σκύλων στη Ρουμανία, η θανάτωση δελφινιών στα Νησιά Φερόες και η σφαγή γατών στην Αυστραλία. Ενώ, συχνά εξέφραζε σκληρές απόψεις για τη θρησκευτική σφαγή ζώων.

Το 2003, στο βιβλίο της «A Cry in the Silence», υιοθέτησε ακροδεξιές πολιτικές θέσεις και επιτέθηκε σε ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες, εκπαιδευτικούς και στη λεγόμενη «ισλαμοποίηση της γαλλικής κοινωνίας», γεγονός που οδήγησε σε καταδίκη της για υποκίνηση φυλετικού μίσους.

Οι καταδίκες για υποκίνηση φυλετικού μίσους

Το 2021, της επιβλήθηκε το έκτο της πρόστιμο για υποκίνηση φυλετικού μίσους, επειδή σε επιστολή της το 2019, είχε αποκαλέσει τους κατοίκους του νησιού Ρεϋνιόν του Ινδικού Ωκεανού «εκφυλισμένους αγρίους».

Η Μπαρντό στήριζε ανοιχτά το γαλλικό Εθνικό Μετώπο (σήμερα Εθνικό Συναγερμό), δηλώνοντας την υποστήριξή της στον Λεπέν για τη αύξηση της μετανάστευσης. Το 2006, σε επιστολή της προς τον τότε υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, ανέφερε ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Γαλλίας «καταστρέφει τη χώρα μας επιβάλλοντας τις πρακτικές του».

Είχε υποστηρίξει δημόσια την ηγέτιδα του Εθνικού Συναγερμού, Μαρί Λεπέν, χαρακτηρίζοντάς την «σύγχρονη Ζαν ντ’ Αρκ».

Η Μπαρντό παντρεύτηκε τέσσερις φορές: με τον Ροζέ Βαντίμ (1952–1957), τον Ζακ Σαριέ (1959–1962), με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Νικολά, το 1960, τον Γκίντερ Ζαξ (1966–1969) και τον πρώην σύμβουλο του Λεπέν, Μπερνάρ ντ’ Ορμάλ, στις 16 Αυγούστου του 1992.

Διαβάστε επίσης:

«Πέρυσι ακόμα»: Η Μερόπη Κοσσυβάκη υπογράφει μια νέα ελληνική εκδοχή του «Last Christmas»

Last Days: Στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου το έργο για τον Κερτ Κομπέιν

Ο Μπερνστάιν της Καμεράτα