Έμεινε στην ιστορία ως σύμβολο του σεξ, ωστόσο η Μπριζίτ Μπαρντό ανήκει στις περιπτώσεις που η εικόνα αλλοιώνει την ποιότητα, καθώς, πέρα από τ’ άλλα, υπήρξε καλή ηθοποιός. Δεν είναι μόνον το πασίγνωστο «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα», του 1956, με σκηνοθέτη τον σύζυγό της Ροζέ Βαντίμ. Υπάρχουν δύο έργα τα οποία αναδεικνύουν την ποιότητά της.

Είναι ελάχιστα μεταγενέστερα της ταινίας του Βαντίμ και παρά το γεγονός ότι δεν αποφεύγουν τον πειρασμό να αναδείξουν τη «γατίσια» ομορφιά της Μπε Μπε, καταφέρνουν συγχρόνως να φέρουν στο φως το υποκριτικό της ταλέντο. Η παλιά καραβάνα του γαλλικού σινεμά, ο Κλοντ Οτάν Λαρά, σκηνοθετώντας στα 1958, το «Υβέτ, το κορίτσι της ακολασίας» (γαλλικός τίτλος: «En cas de malheur», θα μεταφράζαμε «Σε περίπτωση δυστυχίας»), παίρνει αφορμή από την ιστορία μιας γυναίκας, η οποία στην εξέλιξη μιας ληστείας φονεύει τη γυναίκα του ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου. Επιστρατεύει έναν έμπειρο δικηγόρο για τη σωτηρία της, όπως έξοχα τον υποδύεται ο Ζαν Γκαμπέν. Το αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες του είναι το ίδιο της το κορμί, για να καταλήξει στην εγκυμοσύνη του βλαστού του δικηγόρου. Η γοητευτική Μπριζίτ Μπαρντό παίζει τον ρόλο μιας γυναίκας, η οποία τελικά αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης, μόνιμη θέση από την οποία προσπάθησε να «ξεκλειδωθεί»  η θρυλική ηθοποιός. 

Η αφίσα της ταινίας «Υβέτ, το κορίτσι της ακολασίας» όπως αποδόθηκε στα ελληνικά το «En cas de malheur»!

Ήταν ένας από τους ρόλους, που ώθησαν τη Σιμόν ντε Μποβουάρ να θεωρήσει την Μπαρντό επαναστάτρια και εκπρόσωπο των θηλυκών υπάρξεων, οι οποίες χρησιμοποιούν το σεξ ως όπλο για την κοινωνική τους απελευθέρωση.  Μπορεί ο Βαντίμ να την ανέδειξε ως «γατούλα», αλλά και στη γνωστότερη – και μάλλον καλύτερη – ταινία του, το «Και ο Θεός…», η Μπαρντό δεν παύει να είναι μια επαρχιωτοπούλα, με κλειδί για τη δραπέτευση από το περιβάλλον της τη σεξουαλική  εκρηκτικότητα.  Τρελά ερωτευμένος μαζί της, ο Βαντίμ την παντρεύτηκε το 1952, για να χωρίσουν το 1957. Ουσιαστικά, η Μπε Μπε διέπλασε τον μύθο, ακόμη και εκτός κινηματογράφου, όταν στα 1967 έγινε γνωστή η παράνομη σχέση της με τον μουσικό Σερζ Γκενσμπούρ, ενώ βρισκόταν στον γάμο της με τον Ζακς. Προκάλεσε κυριολεκτικά και μεταφορικά μεγάλο θόρυβο (έχουν καταγγελθεί  από τους γείτονες για ιδιαιτέρως θορυβώδεις ερωτικές συνευρέσεις) και οδήγησε τον Γκενσμπούρ στη σύνθεση του προκλητικού – με απαγορεύσεις στίχων, αλλά και ερωτικών στεναγμών της Μπε Μπε- τραγουδιού, «Σ’ αγαπώ…εγώ όχι πια».

Η Μπριζίτ Μπαρντό και ο Σαρλ Βανέλ στην ταινία «Η αλήθεια»

Η αλήθεια

«Η αλήθεια» δεν είναι μόνον τίτλος της καλύτερης ταινίας της, σε σκηνοθεσία Ζορζ Ανρί Κλουζό, αλλά και κάποιες κρυμμένες γωνιές για τον βίο της, που καλύφθηκαν από την ομίχλη της σεξουαλικής της γοητείας. Η επιδραστικότητά της υπήρξε τέτοια, που ακόμη και πασίγνωστες παρουσίες του τραγουδιού και του σινεμά έβαφαν τα μαλλιά τους ξανθά για να τη μιμηθούν. Λέγεται πως ακόμη και ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ , όπως και ο Τζον Λένον, ζήτησαν για τον λόγο αυτόν από τις γυναίκες τους να γίνουν ξανθές. Ανέδειξε το Σεν Τροπέ σε  θέρετρο- σύμβολο για ολόκληρο τον κόσμο. Ένα πανέμορφο χωριουδάκι, στα νότια της Γαλλίας, λίγο μετά τις Κάννες, που ξαφνικά έφτασε να ανταγωνίζεται σε επισκεψιμότητα πλουσίων το γειτονικό  Μονακό. Τέλος, η αγάπη της για τις γάτες αποτέλεσε κίνητρο για την εξάπλωση της ζωοφιλίας, μετατρέποντας την αγάπη για τη «γατούλα» σε ουσιαστική μέριμνα για τα οικόσιτα τετράποδα. 

Όσο για την ταινία «Η αλήθεια» του Κλουζό  (1960) θα μπορούσε να θεωρηθεί ως προάγγελος της διεκδίκησης του δικαίου από τις κακοποιημένες γυναίκες, αφού η Μπαρντό, ως πρωταγωνίστρια,  ταλαιπωρημένη από τον εραστή της αποδεικνύει σε τούτο το δικαστικό δράμα πώς ο φόνος που διαπράττει κρύβει πολλά ελαφρυντικά. Μοιάζει η ίδια η πρωταγωνίστρια να θέτει μια ολόκληρη κοινωνία στο εδώλιο, με βάση τις κοινωνικές αντιλήψεις της εποχής. Στο  τέλος, αυτοκτονώντας, με τον τρόπο της βγάζει τους δικαστές από τη δύσκολη θέση της απόφασης. Όπως, εκείνα τα χρόνια, άφησε να εννοηθεί η Μπριζίτ, με το φιλμ αυτό (στο οποίο απέδειξε το υποκριτικό της ταλέντο) έδωσε μια απάντηση σε όσους συσχετίζουν τη σεξουαλικότητα με κάτι φτηνό και ευτελές, την ώρα που όλοι θέλουν να την απολαμβάνουν.

Θα έλεγε κανείς, πως ανάλογα έδρασε με το πρόωρο τέλος της καριέρας της, καθώς αποσυρόμενη από τα πλατό, μόλις στα τριανταεπτά της χρόνια, έδωσε την ευκαιρία της διαχρονικής επιβίωσης του θρύλου της, τη διατήρηση της ομορφιάς της στη μνήμη των θεατών, αλλά και την αποφυγή αρνητικών σχολίων για την υποστήριξη στην πολιτική Λεπέν.

Διαβάστε επίσης:

«Πέρυσι ακόμα»: Η Μερόπη Κοσσυβάκη υπογράφει μια νέα ελληνική εκδοχή του «Last Christmas»

Last Days: Στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου το έργο για τον Κερτ Κομπέιν

Παγκόσμια θλίψη για την «Μπεμπέ»: Ποια ήταν η τελευταία της επιθυμία