Πριν κάτι παραπάνω από έναν χρόνο χαζεύοντας στην τηλεόραση άκουσα στις ειδήσεις τον θάνατο μιας νεαρής αθλήτριας. Η φωτογραφία που γέμισε την οθόνη μου μού έκανε «κάτι» – δεν μπορούσα να προσδιορίσω ακριβώς τι. Μετά από λίγο, έψαξα το προφίλ της στο Facebook, είδα τις φωτογραφίες της, αυτά που έγραφε, αυτά που έγραψαν οι άλλοι για τον άδικο χαμό της. Νοσηρό; Ίσως…

Την επόμενη κιόλας μέρα μού ήρθε η ιδέα για ένα διήγημα – έτσι τουλάχιστον πίστευα εκείνη τη στιγμή. Ένας συγγραφέας μαθαίνει τον θάνατο μιας αθλήτριας και στην πορεία – με κάποιον αλλόκοτο τρόπο – επικοινωνεί μαζί της. Άρχισα να γράφω το διήγημα, αλλά σύντομα το παράτησα.

Ήρθε το καλοκαίρι και, ξαφνικά, αποφάσισα να το συνεχίσω. Έγραφα, έγραφα, έγραφα… Σύντομα συνειδητοποίησα πως το πόνημά μου παραέβγαινε μεγάλο για να είναι διήγημα. Θα ήταν το επόμενό μου μυθιστόρημα. Το όγδοό μου στη σειρά. Και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που είχα γράψει το πρώτο μου. Και ο «Ραμόν», το 1998, είχε ξεκινήσει ως διήγημα…

Το «Αίτημα φιλίας» είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα μυθιστορήματά μου. Η γλώσσα βέβαια παραμένει ίδια, όπως και η ψυχοσύνθεση των ηρώων. Υπάρχει όμως μια δόση μεταφυσικού που σπάει τον απόλυτο ρεαλισμό των άλλων έργων μου. Ίσως ένας φόρος τιμής στη λογοτεχνία του φανταστικού αλλά και του τρόμου (από τον Λάβκραφτ ώς στον Στίβεν Κινγκ) που διάβαζα μανιωδώς τα πρώτα μετεφηβικά μου χρόνια. Μια στροφή στο συγγραφικό μου στυλ; Δεν ξέρω. Θα δείξει…