Στο στόχαστρο του αρθογράφου του Bloomberg, Clive Crook, μπαίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, με αφορμή τους χειρισμούς της στην ελληνική κρίση και τις διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση.

Στο στόχαστρο του αρθογράφου του Bloomberg, Clive Crook, μπαίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, με αφορμή τους χειρισμούς της στην ελληνική κρίση και τις διαπραγματεύσεις με την ελληνική κυβέρνηση.

Γράφει ο Clive Crook:

«Στα περισσότερα από 30 χρόνια αρθογραφίας για πολιτικά και οικονομικά θέματα, δεν έχω αντικρύσει ποτέ τέτοια περίπτωση παρατεταμένης, φαρισαϊκής, ολέθριας και υποκριτικής ανικανότητας – και δεν αναφέρομαι στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και καθώς μαίνεται η καταστροφή, η προσπάθεια να ξαναγραφεί η ιστορία της αποτυχίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο ζήτημα της Ελλάδας έχει ήδη δρομολογηθεί.

Τη Δευτέρα ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου ότι προδόθηκε από την ελληνική κυβέρνηση.

Οι θεσμοί – δανειστές, είπε, έδειξαν ευελιξία και συμβιβαστική διάθεση. Η τελευταία τους προσφορά δεν περιελάμβανε περικοπές μισθών και συντάξεων, τόνισε, επρόκειτο για ένα πακέτο που «κοινωνικά δικαιότερο». Ο Τσίπρας, κατά τον Γιούνκερ, εξαπάτησε τους Έλληνες αναφορικά με το τι ζητούσαν οι δανειστές. Ήδη φαινόταν φως στο τούνελ των διαπραγματεύσεων. Η συμφωνία σε αυτό το πακέτο θα μπορούσε να επιτευχθεί «εύκολα» αν ο Τσίπρας δεν είχε οδηγήσει τις διαπραγματεύσεις δε κατάρρευση, προσφεύγοντας σε δημοψήφισμα.

Τι εξωφρενική διαστρέβλωση… Από όταν ξεκίνησαν αυτές οι διαπραγματεύσεις, πριν πέντε μήνες, και οι δύο πλευρές έχουν κάνει κινήσεις, όμως ο Τσίπρας έχει μετακινηθεί πολύ περισσότερο πιο κοντά στις θέσεις των δανειστών. Στην πραγματικότητα, ήταν έτοιμος να αποδεχτεί ακόμα περισσότερη λιτότητα – μια μεγάλη υποχώρηση εκ μέρους του. Αν και το τελευταίο προσχέδιο προέβλεπε ελαφρώς μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα, ωστόσο διατηρούσε ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο.  

Αντιθέτως, οι πιστωτές αρνήθηκαν να συμπεριλάβουν το ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους στις διαπραγματεύσεις, επιμένοντας εμμονικά ότι αποτελεί ένα θέμα που θα εξεταστεί στο μέλλον. Την Τρίτη, ο Τσίπρας προχώρησε στην πιο απελπισμένη του προσπάθεια να ωθήσει τις εξελίξεις προς μια συμφωνία.

Μακριά από το να εκφράσουν κάποια πρόθεση συμβιβασμού, οι ηγετικές μορφές των δανειστών – και κυρίως ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έχουν επισημάνει επανειλημμένα ότι δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουν αναφορικά με αυτό το ζήτημα.

Όντως, το πρόγραμμα έχει αποτύχει. Και, όχι, δεν πρόκειται να οδηγήσει σε βιωσιμότητα του χρέους. Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν εντελώς άσκοπο να το επίπεδο ζωής των Ελλήνων να πέσει ακόμα χαμηλότερα. Τι σχέση έχουν αυτές οι παρατηρήσεις με όλα αυτά;

Ο Γιούνκερ λέει ότι η τελευταία προσφορά του δεν περιελάμβανε μειώσεις μισθών. Σοβαρά τώρα; Η πρόταση λέει ότι το μισθολόγιο του δημόσιου τομέα πρέπει να εκσυγχρονιστεί, οδηγώντας σε «αποσυμπίεση του μισθολογικού κόστους».

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, «αποσυμπίεση» σημαίνει περικοπές. Γιατί αν οι πιστωτές εννοούσαν αυξήσεις, και όχι μειώσεις, μισθών, είναι κάτι που μάλλον θα δήλωναν ρητά.

Ακόμα περισσότερο, οι αυξήσεις στον ΦΠΑ που απαιτούσαν οι δανειστές σημαίνουν χαμηλότερο πραγματικό μισθό, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Και όσον αφορά τις μειώσεις συντάξεων, οι δανειστές απαίτησαν την σταδιακή κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και του ΕΚΑΣ.

Αυτά όμως, είναι περικοπές.

Και οι πιστωτές συνηθίζουν να αποκαλούν έτσι, επίσης, αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Θυμηθείτε ότι η ελληνική οικονομία είναι γονατισμένη. Το επίπεδο ζωής έχει καταρρεύσει και η ανεργία αγγίζει το 25%. Κατόπιν όλων αυτών, διαβάστε τη συμφωνία και σκεφτείτε αν βρείτε πουθενά την «κοινωνική δικαιοσύνη» για την οποία επιμένει να μιλά ο Γιούνκερ.

Αλλά ακόμα δεν αναφέρθηκα στην μεγαλύτερη διαστροφή όλων.

«Αντιλαμβανόμενος» ξαφνικά ότι στην Ελλάδα κατοικούν πολίτες της ΕΕ, ο Γιούνκερ προχώρησε σε ευθεία πολιτική παρέμβαση για το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου. Ένα «όχι» στο δημοψήφισμα θα σήμαινε ότι η Ελλάδα λέει όχι στην Ευρώπη, είπε ο Γιούνκερ, ενώ το ίδιο επανέλαβε και ο Ολάντ.

Ανοησίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Έλληνες θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη – αν και μου φαίνεται ολοένα και δυσκολότερο να καταλάβω το γιατί. Αν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ, δεν θα είναι από επιλογή των Ελλήνων, αλλά επειδή η Ευρώπη τους πέταξε έξω.

Και δεν πρόκειται απλά για λεκτική υπερβολή.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος, όπως κι αν το δει κανείς, γιατί μια ελληνική χρεοκοπία συνεπάγεται έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Η ΕΚΤ θέτει αυτόν τον εκβιασμό επιλέγοντας – και το τονίζω αυτό – να αρνηθεί τις υπηρεσίες της ως τελευταία καταφυγή για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Γιατί αυτό έκανε αυτή την εβδομάδα. Αυτό έκλεισε τις τράπεζες και, ίσως, αναγκάσει τις ελληνικές αρχές να εισαγάγουν ένα παράλληλο νόμισμα με τη μορφή των υποσχετικών.

Μια πραγματικά ανεξάρτητη ΕΚΤ, πρόθυμη να κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να υπερασπιστεί το ευρωσύστημα, θα έπρεπε να ανακοινώσει ότι συνεχίζει να τροφοδοτεί τις ελληνικές τράπεζες με ρευστότητα. Αλλά ακόμα και αν κάποια στιγμή οι ελληνικές τράπεζες θεωρηθούν αφερέγγυες, ούτε αυτό δικαιολογεί έναν εκβιασμό για grexit.

Η Ευρώπη έχει τα μέσα και ένα μηχανισμό τραπεζικής διάσωσης που θα επέτρεπε στις τράπεζες να διασωθούν και να ανακεφαλαιοποιηθούν.

Αυτές οι επιλογές έχουν αποκλειστεί, επειδή η δήθεν απολίτικη ΕΚΤ επέτρεψε στους ΥΠΟΙΚ της ευρωζώνης να το χρησιμοποιήσουν ως πολιορκητικό κριό για να εκμαιεύσουν δημοσιονομική πειθαρχία από την Ελλάδα.

Κανείς δεν είχε φανταστεί καν ότι η χρεοκοπία ενός κράτους στην Ευρώπη θα σήμαινε έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί αν υπήρχε μια τέτοια δυνατότητα θα είχε αναγνωριστεί – και σωστά – εξαρχής ως μια μοιραία αδυναμία του ευρωσυστήματος.

Αν οι Έλληνες ψηφίσουν ΟΧΙ, ένα grexit αποτελεί δυνατή και πιθανή επίπτωση.

Αλλά αν γίνει κάτι τέτοιο, αυτό δεν θα οφείλεται στην Ελλάδα. Η ευθύνη θα βαραίνει αποκλειστικά την ΕΕ και την πολιτικοποιημένη της Κεντρική Τράπεζα, που επέλεξε να μεταχειριστεί την έξοδο ως τιμωρία.»