Με αγωνία και ιδιαίτερη προσοχή παρακολουθούν την προεκλογική διαδικασία και τις εξελίξεις στη Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. 

 

Όσο περνούν οι μέρες και οι δύο μονομάχοι αναγκάζονται να τοποθετηθούν πιο πολιτικά και να αποκαλύψουν μέρος των προθέσεων και των απόψεών τους για την πορεία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τόσο το ενδιαφέρον στους πολιτικά όμορους χώρους κορυφώνεται.

 

 

Οι συνεχείς αναφορές του Κυριάκου Μητσοτάκη στον χώρο του Κέντρου και στο γεγονός ότι η Ν.Δ. δεν χρειάζεται τους ακραίους δεξιούς για να γίνει πλειοψηφική δύναμη είναι εύλογο να έχει θορυβήσει το Ποτάμι, το οποίο κινείται, σχηματικά θα λέγαμε, δεξιότερα του ΠΑΣΟΚ, στον χώρο των πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστών του Κώστα Σημίτη και της φιλελεύθερης Δράσης του Στέφανου Μάνου. Είναι λογικό, λοιπόν, αν επικρατήσει ο Μητσοτάκης αυτή την Κυριακή, οι συνθήκες να δυσκολέψουν για το Ποτάμι, το οποίο στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, αλλά και στις μετέπειτα δημοσκοπήσεις, δείχνει πως βρίσκεται σε καθοδική πορεία.

 

Ο λόγος που η Ν.Δ. ενδεχομένως θα καταστεί ανταγωνιστική και ελκυστική σε ψηφοφόρους του Ποταμιού είναι αρκετοί:

 

– Κατ’ αρχάς η Ν.Δ., ως μεγαλύτερο κόμμα, είναι ελκυστικότερη διότι δίνει προοπτική διακυβέρνησης, δεύτερον έχει πολιτική παράδοση και τρίτον έναν στοιχειώδη έστω μηχανισμό και αναφορά στις τοπικές κοινωνίες προκειμένου να «περάσει» πιο εύκολα τον λόγο της.

 

– Η διαδικτυακή και εναλλακτική διάρθρωση του Ποταμιού δεν σφυρηλατεί σχέσεις και αναφορές στην τοπική κοινωνία, ενώ οι κομματάρχες της Ν.Δ., έστω και παλαιάς κοπής, είναι υπαρκτά πρόσωπα που δραστηριοποιούνται πολιτικά και κοινωνικά.

 

Το στοιχείο που προβάλλει το Ποτάμι είναι ότι είναι ένας νέος πολιτικός χώρος, που δεν βαρύνεται με τα πολιτικά εγκλήματα των δύο κομμάτων εξουσίας. Ωστόσο το επιχείρημα αυτό δεν έπεισε πολλούς πολίτες και δεν του προσέδωσε κινηματικά χαρακτηριστικά, όπως έγινε με το πολιτικό «ξαδελφάκι» του στην Ισπανία.

 

Επίσης σοβαρά στελέχη στους Αμπελοκήπους εκτιμούν ότι, αν επικρατήσει ο Μητσοτάκης και επιχειρήσει στο άμεσο μέλλον πολιτική διεύρυνση, υπάρχουν στελέχη που βρίσκονται πολύ κοντά στις απόψεις του και θα μπορέσουν να «μετεγγραφούν», μια διαδικασία δυσάρεστη μεν, αλλά πολύ συχνή και κοινή στην πολιτική.

 

Λένε ακόμη πως είναι φορέας νέων ιδεών μέσα σε μια «μουχλιασμένη» Ν.Δ., ενώ απέδειξε ότι μπορεί και επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το Διαδίκτυο γενικότερα, προκειμένου να «περάσει» το μήνυμά του. Οι φόβοι συνεπώς μιας πολιτικής εξάπλωσης στον χώρο τους είναι βάσιμοι.

 

 

Τις ίδιες ανησυχίες φαίνεται να διατυπώνουν και στελέχη που βρίσκονται πιο κοντά στον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά και ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Παρότι κανείς δεν έχει τοποθετηθεί δημοσίως, είναι προφανές ότι η κεντρώα πολιτική αναφορά του Βενιζέλου «ακουμπάει» τις πολιτικές παρακαταθήκες του Μητσοτάκη. Και μπορεί πλευρές της πολιτικής του να προκαλούν δυσανεξία σε πολλούς πασόκους, όχι όμως και στους εκσυγχρονιστές, που με τα χρόνια διολίσθησαν σε μια δεξιά ρητορική και οικονομική πρακτική. 

 

Ο ίδιος ο Βενιζέλος μπορεί να αποστασιοποιήθηκε από τα φαινόμενα Μπαλτάκου και την ακροδεξιά ρητορική του Φαήλου Κρανιδιώτη, αλλά ουδέποτε φαίνεται να διαφώνησε με την πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ούτε στην παρούσα φάση, όταν ο Μεϊμαράκης άδειασε την κυβέρνηση Σαμαρά για να χτυπήσει ευθέως τον Μητσοτάκη, οι τότε συγκυβερνώντες πήραν θέση.

 

Προφανώς αντιλαμβάνονται ότι μια τυχόν νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη μοιραία θα μετατοπίσει τη Ν.Δ. στο φιλελεύθερο Κέντρο, με χριστιανοδημοκρατικές απόψεις στην οικονομία, την κίνηση και τη δράση του κεφαλαίου κ.λπ., που αποτελούν πλειοψηφία στην Ευρώπη, αλλά και φιλελεύθερες απόψεις στην κοινωνική συγκρότηση, που αποτελούσαν μέχρι πρότινος προμετωπίδα του προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα.

 

Η άνευ επιφυλάξεων υπερψήφιση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια από τον Μητσοτάκη είναι ένα δείγμα γραφής για το ότι επιχειρεί να τραβήξει τη Ν.Δ. από την πλήρη ταύτισή της με την εκκλησιαστική ιεραρχία και έναν υπερσυντηρητικό πολιτικό εαυτό, φάντασμα της προδικτατορικής ΕΡΕ.

 

Από την άλλη πλευρά η Φώφη Γεννηματά μάλλον επιθυμεί την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού μια τέτοια κίνηση θα ξεχώριζε τελείως τις ιδεολογικές και προγραμματικές κατευθύνσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ σε ένα μεγάλο πεδίο δράσης που αναφέρεται στην οικονομική και κοινωνική πολιτική.

Η νεοφιλελεύθερης χροιάς πολιτικές που εισηγείται ο Μητσοτάκης και φλερτάρουν με απόψεις του Ποταμιού δεν αφορούν τις διακηρύξεις της προέδρου του ΠΑΣΟΚ, που επιχειρεί να επαναχαράξει την ιδεολογική κοίτη του κόμματός της στην παραδοσιακή σοσιαλιστική κοίτη, που ευνοεί τον σημαντικό ρόλο του Δημοσίου στην εξέλιξη της οικονομίας και την κοινωνική προστασία. Μάλιστα στη Χαριλάου Τρικούπη θεωρούν ότι, όσο καταρρέει η εικόνα της ριζοσπαστικής και εναλλακτικής Αριστεράς από τη διακυβέρνηση Τσίπρα, τόσο οι πολίτες θα πείθονται ότι άδικα κατηγορήθηκε το ΠΑΣΟΚ για την πολιτική του.

 

Επισημαίνουν δε επ’ αυτού ότι το κόμμα τους έχει αναγνωρίσει λάθη και εστίες διαφθοράς, έχει πληρώσει γι’ αυτές πολιτικά πολύ σκληρά, αλλά έχει απομακρυνθεί από ένα ακραίο κρατισμό υπερασπιζόμενο κανόνες αξιοκρατίας και διαφάνειας. Με άλλα λόγια εκτιμούν, χωρίς να το λένε, ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. ακολουθεί πρότυπα της χειρότερης εκδοχής της πασοκικής διακυβέρνησης για να ικανοποιήσει όσους κρατιστές αυτομόλησαν από το κόμμα τους για να επιβιώσουν.

 

Είναι προφανές λοιπόν ότι ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, παρότι δεν έχουν πάρει δημοσίως θέση, έχουν διαφορετικές προτιμήσεις στην εκλογή της Κυριακής. Το Ποτάμι, αλλά και οι σκόρπιες δυνάμεις του Κέντρου θα ήθελαν την εκλογή του Ευάγγελου Μεϊμαράκη, που αφήνει μια αίσθηση μεταβατικότητας ως προς την πορεία της Ν.Δ., ενώ το ΠΑΣΟΚ προτιμά τον Κυριάκο Μητσοτάκη που θα επιβληθεί στον φιλελεύθερο – νεοφιλελευθερο – κεντροδεξιό χώρο δημιουργώντας ορατά πολιτικά όρια με την Κεντροαριστερά, στην οποία θέλουν να κινηθούν και να κυριαρχήσουν στην επόμενη φάση.