Σε επικοινωνιακό ορυμαγδό για το rebranding (διαφημιστικό επανα­προσδιορισμό) της χώρας σχεδιάζει να επιδοθεί η κυβέρνηση με στό­χο να αλλάξει η διεθνής εντύπωση για την Ελλάδα, ώστε να αναιρεθούν τα αρνητικά στερεότυπα που επικράτησαν τα τελευταία χρόνια, να ανα­κτηθεί η εμπιστοσύνη και να προσελκυστούν επενδύσεις.

 

Σε επικοινωνιακό ορυμαγδό για το rebranding (διαφημιστικό επανα­προσδιορισμό) της χώρας σχεδιάζει να επιδοθεί η κυβέρνηση με στό­χο να αλλάξει η διεθνής εντύπωση για την Ελλάδα, ώστε να αναιρεθούν τα αρνητικά στερεότυπα που επικράτησαν τα τελευταία χρόνια, να ανα­κτηθεί η εμπιστοσύνη και να προσελκυστούν επενδύσεις.

Θετική πρωτοβουλία, αλλά πόσο εύκολο είναι να αλλάξει η δική μας διεθνής εικόνα την ώρα που ακόμη και το brand name (εμπορικό όνομα) της ίδιας της Ευρώπης περνάει μια τόσο βαθιά κρίση εμπιστο­σύνης; Σε ποιο περιβάλλον η Ελλάδα περιμένει να δει καρπούς για τις νέες θυσίες;

Η Ευρώπη συνταράσσεται ακόμη μια φορά από κρίσεις αμφισβήτησης, άλλες προφανείς και άλλες υποφώσκουσες.

Σε αυτές που κυριαρχούν στην επικαιρότητα, την πρώτη θέση έχει το δη­μοψήφισμα για το Brexit, το οποίο, ακόμη και αν καταλήξει με παραμο­νή των Βρετανών, θα αφήσει πίσω του μια Βρετανία διχασμένη και μια Ε.Ε. υποχρεωμένη να επαναδιαπραγματευθεί την περαιτέρω πολιτική «αυτονομία» της Βρετανίας.

Η Γαλλία, εν μέσω του Εuro και της βίαιης, μνημονιακού τύπου εργασι­ακής «μεταρρύθμισης», μαστίζεται από μαζικότατες απεργίες, ασύμμε­τρες τρομοκρατικές απειλές και τη χουλιγκάνικη βία. Η δεύτερη δύναμη της ευρωζώνης κατ’ ουσίαν καλείται να επιβάλει σκληρά δημοσιονομι­κά μέτρα και «μεταρρυθμίσεις» κινεζικού τύπου, πληρώνοντας ακριβά το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, και έχει βυθιστεί σε κρίση πολιτικής χωρίς ορατή διέξοδο.

Στην Ισπανία, αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, θα δούμε δεύτερη δύναμη τους Podemos, τους οποίους πολλοί βιάστηκαν να ξεγράψουν.

Η Ιταλία βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, το μεταναστευτικό την απειλεί εκ νέου, οι τράπεζές της κινδυνεύουν να «σκάσουν» και ο Ρέντζι

εκφράζοντας και μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης της χώρας του

έχει αρχίσει το «αντάρτικο» προς το Βερολίνο.

Το ΔΝΤ – με τις πλάτες των ΗΠΑ – αμφισβητεί τη δημοσιονομική ασφυ­ξία που επιβάλλεται στην Ελλάδα και το φθινόπωρο θα επιστρέψει για έναν ακόμη καυγά με τη Γερμανία επαναδιαπραγματευόμενο τη συμμε­τοχή του στο ελληνικό μνημόνιο με άξονες το χρέος και τα πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά χωρίς να κάνει βήμα πίσω στο «μεταρρυθμιστικό» σκέλος του μνημονίου.

Στο εσωτερικό της χώρας, κάτω από τη σκόνη του άνευ ουσίας ορυμα­γδού για τους «Παραιτηθείτε», άρχισε η συζήτηση για μια «νέα συμφω­νία» με τους δανειστές (Στουρνάρας, Μητσοτάκης, συν το ΔΝΤ), η οποία πρακτικά σημαίνει ένα… νέο μνημόνιο. Σε αυτό το περιβάλλον η ελληνι­κή προσπάθεια δεν γίνεται με τους καλύτερους δυνατούς όρους.

Περισσότερο λοιπόν και από το rebranding η χώρα έχει ανάγκη από την εσωτερική της ενίσχυση, ώστε να καταστεί ικανή να σταθεί σε έναν όλο και πιο ασταθή περίγυρο.