Μια από τις πιο χαρακτηριστικές μελωδίες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής είναι το περίφημο «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», το οποίο έγραψε ο αείμνηστος Μάνος Λοΐζος για να «ντύσει» μια από τις πλέον χαρακτηριστικές σκηνές της «Ευδοκίας» του Αλέξη Δαμιανού, μιας ταινίας του 1971 που «σφράγισε» το σύγχρονο σινεμά της χώρας.

 

Στη σκηνή, σε μια ταβέρνα της Κάτω Κηφισιάς ένας νεαρός λοχίας χορεύει το ζεϊμπέκικο για χάρη της Ευδοκίας, μιας νεαρής πόρνης. Αρχικά, το ζεϊμπέκικο που χόρευε ο ηθοποιός ήταν «Η άτακτη» του Μάρκου Βαμβακάρη, ωστόσο, ένας από τους ηθοποιούς της ταινίας έφερε σε επαφή τον Αλέξη Δαμιανό με τον Μάνο Λοΐζο, οι δυο τους «τα βρήκαν» και ο συνθέτης έγραψε την ιστορική μελωδία.

 

Αρχικά, ο Λοΐζος ήθελε το τραγούδι να έχει και στίχους, ωστόσο ο σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του Λευτέρης Παπαδόπουλος αρνήθηκε (!) να «ντύσει» με λόγια τη μελωδία, λέγοντας στο Λοΐζο ότι «αυτό το πράγμα δεν παίρνει λόγια, δεν υπάρχουν στίχοι να το υποστηρίξουν». Τελικά, το τραγούδι ηχογραφήθηκε ως είχε, με τον Θανάση Πολυκανδριώτη να παίζει με παλιό τζουρά τη μελωδία, ώστε να βγει πιο αυθεντικός ο ήχος.

 

Όσον αφορά στον χορευτή του «Ζεϊμπέκικου», αυτός ήταν ένας νεαρός οικοδόμος από την Καβάλα, ονόματι Γιώργος Κουτουζής, που μόλις είχε απολυθεί από το στρατό. Ο Δαμιανός τον συνάντησε τυχαία στην Νέα Ερυθραία έξω από ένα καφενείο, να προσπαθεί να αμυνθεί σε έναν καβγά, όπου για να προστατευθεί είχε σηκώσει ένα μηχανάκι στον αέρα, απειλώντας να το πετάξει στους αντιπάλους του. Μόλις είδε τη σκηνή από το αυτοκίνητό του ο Δαμιανός είπε, «αυτός κάνει για τον λοχία». Σημειωτέον ότι εκτός από τον Κουτουζή και η Μαρία Βασιλείου που ερμήνευσε συγκλονιστικά την Ευδοκία, ήταν τότε ερασιτέχνης ηθοποιός.