Σηματοδοτούν την έναρξη του καλοκαιριού και αποχωρούν με τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια. «Μυρίζουν» αρώματα λουλουδιών, γεμίζουν τις καλοκαιρινές μας βραδιές με χρώματα του δειλινού, κατακλύζουν την ψυχή μας με μια γλυκιά νοσταλγία. 

 

Διαθέτοντας μια ισχυρή παρουσία και τη δική τους μοναδική αισθητική, τα θερινά σινεμά έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, συνεχίζοντας να κρατούν ζωντανή την παράδοση και να διατηρούν αναλλοίωτο το κινηματογραφικό τους μυστήριο, προσφέροντας συνάμα μια τρυφερή και ρομαντική καλοκαιρινή εμπειρία. 

 

Η ιστορία των θερινών σινεμά στην Ελλάδα ξεκινά στις αρχές του 1900 με πλανόδιους να πραγματοποιούν υπαίθριες προβολές σε διάφορα μέρη της χώρας. Οι ασπρόμαυρες κινούμενες εικόνες κάτω από τον έναστρο ουρανό συνεπήρε το κοινό, που αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή αυτήν την ξεχωριστή μορφή διασκέδασης. 

 

Κατά τη δεκαετία του 1910 κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτοι καλοκαιρινοί κινηματογράφοι. Μια αυλή, ένα μεγάλο πανί και μερικές πλαστικές καρέκλες αρκούν για να προσφέρουν στο κοινό θέαμα και ουσιαστική ψυχαγωγία. Δύο δεκαετίες αργότερα, όταν τα θερινά σινεμά έχουν, πια, εξαπλωθεί, καθιερώνεται και το εισιτήριο εισόδου.

 

Στη μεταπολεμική εποχή, τα θερινά σινεμά αναπτύσσονται αλματωδώς, γνωρίζοντας μια πρωτόγνωρη άνθηση. Κατά τη δεκαετία του 1960, στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστια, οι θερινοί κινηματογράφοι ξεπερνούν τους τριακόσιους, μπαίνουν σε κάθε γειτονιά και γίνονται η αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια του ελληνικού κοινού.

 

Κινηματογραφικές βραδιές κάτω από τον έναστρο ουρανό, μυρωδιές λουλουδιών, σπιτικές γεύσεις από γλυκό του κουταλιού μέχρι κάθε λογής πίτες και σνακ, προσφέρουν μοναδικές στιγμές, δημιουργούν ξεχωριστές αναμνήσεις και συνθέτουν αξέχαστες εικόνες με άρωμα Ελλάδας. 

 

«Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά, νύχτες που περνούν που δε θα ξαναρθούν μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά…» είναι οι στίχοι από το τραγούδι που συνέθεσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, το 1978, εκδηλώνοντας την ανάγκη του να υμνήσει τα θερινά σινεμά και τη μαγεία που απλόχερα προσέφεραν, μες στην απλότητά τους. 

 

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1982, η Χριστιάνα θα ερμηνεύει τους – γεμάτους νοσταλγία – στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και του Σταμάτη Κραουνάκη για τους θερινούς κινηματογράφους: «Το καλοκαίρι θα ’ρθει, στην ταράτσα του Βοξ, η Μελίνα θα παίζει την Στέλλα. Ραντεβού θα σου δίνω στα σκαλιά του Εκράν, να κοιτάμε τις νύχτες τη Μανιάνι γκρο-πλαν καρφωμένη με δέκα σαΐτες…».

 

Είναι η εποχή που κάνουν δυναμικά την παρουσία τους οι νέες μορφές διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Η εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης και της βιντεοκασέτας, σε συνδυασμό με τη μεγάλη κρίση, πλήττουν βάναυσα τον θερινό κινηματογράφο. Με τον ίδιο ρυθμό που άνοιγαν εδώ και εκεί, τα θερινά σινεμά αρχίζουν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, φθάνοντας στα όρια της εξαφάνισης. Όσο κι αν μειώθηκαν, ωστόσο, κατάφεραν να μην εκλείψουν. 

 

Όρθωσαν ψηλά το ανάστημά τους, έκαναν επιβλητική την παρουσία τους και βρήκαν τη δύναμη να αντισταθούν σε ό,τι νέο και εξελιγμένο. Σε καθετί που σκοτώνει την παράδοση και την αγνότητα του απλού. Και εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα, αποτελώντας οάσεις δροσιάς και απόδρασης από το σύγχρονο και απρόσωπο αστικό τοπίο.

 

 

 

Η Αίγλη στο Ζάππειο (1903), η «Μπομπονιέρα» στην Κηφισιά (1918), το «Παλάς» στο κέντρο (1925), η καταπράσινη «Όαση» στο Παγκράτι, το «Θησείον» (1938), το «Σινέ Ψυρρή», η «Αθηναία» στο Κολωνάκι, η «Ριβιέρα» στα Εξάρχεια, ο «Ζέφυρος» στα Πετράλωνα και το «Σινέ Φλοίσβος» στο Παλαιό Φάληρο αποτελούν μόνο κάποια από τα θερινά σινεμά που στέκονται και αντιστέκονται στα σημεία των καιρών, συνεχίζοντας να προσφέρουν άρωμα παράδοσης και γνήσια ψυχαγωγία σε μια Ελλάδα που επιμένει…

 

 

 

Δεν είναι λίγοι, μάλιστα, εκείνοι που επιλέγουν να δουν ξανά ταινίες που προβλήθηκαν τη χειμερινή περίοδο, προκειμένου να μπορέσουν να τις απολαύσουν ξανά υπό το φως του φεγγαριού και της ειδυλλιακής ατμόσφαιρας που μόνο σε θερινά σινεμά συναντά κανείς. 

 

«Ο Υπηρέτης» (Ριβιέρα), «Απροσδόκητος Έρωτας» (Εκράν), «Ο πιλότος» (Άνοιξις, Εκράν), «Spiderman: Επιστροφή στον τόπο του» (Κήπος, Γαλάτσι), «SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» (Βοξ), «Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου» (ΑΜΙΚΟ, Άνοιξις, Νοσταλγία, Νέα Μασκώτ), «Οδηγός οικογενειακής επιβίωσης» (Νοσταλγία), «Το μπαρ» (ΑΜΙΚΟ, Άνοιξις), «Ο πλανήτης των πιθήκων: Η σύγκρουση» (Κήπος Εκράν, ΑΜΙΚΟ, Νοσταλγία), αποτελούν κάποιες από τις ταινίες που προβάλλονται αυτόν τον καιρό σε θερινούς κινηματογράφους. 

 

Τα τελευταία χρόνια, τα θερινά σινεμά έχουν κάνει δυναμικά την επανεμφάνισή τους, αποτελώντας τη νέα τάση της εποχής, εκφράζοντας έντονα το αίσθημα της νοσταλγίας και μια μεγάλη ανάγκη επιστροφής στο παλιό, το αγνό και το παραδοσιακό. Ένα αίσθημα που δεν θα εκλείψει ποτέ. Επειδή κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα που έζησαν την εποχή των θερινών κινηματογράφων αναπολούν και νοσταλγούν τις βραδιές εκείνες. Επειδή κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα που δεν τις πρόλαβαν, εύχονται να τις είχαν ζήσει… Γι’ αυτό και στηρίζουν τα θερινά σινεμά…