Από όλες τις ανοησίες που θα ήταν πιθανό να διαπράξει, η Ν.Δ. φαίνεται ότι επέλεξε τη χειρότερη: να επιτρέψει στον εαυτό της το πισωγύρισμα στο μετεμφυλιακό παρελθόν της «αλήστου μνήμης Δεξιάς». Ένα παρελθόν το οποίο, μετά τη χούντα τουλάχιστον, αποτίναξε προκειμένου να καταστεί, με το πέρασμα του χρόνου, μια πολυσυλλεκτική κεντροδεξιά παράταξη μεγάλου εύρους.

Σε αυτή την αλλαγή ταυτότητας της ελληνικής Δεξιάς έχουν συμβάλει με πολλούς τρόπους και οι δύο ιστορικά σημαντικότερες συνιστώσες της Νέας Δημοκρατίας: και η «λαϊκή» καραμανλική και η νεοφιλελεύθερη μητσοτακική.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αμέσως μετά τη χούντα, ήταν αυτός που, και διά της απορρόφησης και διά της απώθησης, εξαφάνισε εκλογικά κάθε ίχνος Άκρας Δεξιάς, ενώ με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ έκανε το πρώτο βήμα προς την «εθνική συμφιλίωση».

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν αυτός που έφτασε να συγκυβερνήσει (δις, μάλιστα) με τον κομμουνιστή Χαρίλαο Φλωράκη (καπετάν Γιώτη, ταγματάρχη του ΕΛΑΣ, ο οποίος, πέραν της Εθνικής Αντίστασης, συμμετείχε επιπλέον στα Δεκεμβριανά και στον εμφύλιο) και τον ευρωκομμουνιστή Λεωνίδα Κύρκο (που επίσης έλαβε μέρος στις μάχες των Δεκεμβριανών).

Αυτή μάλιστα η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν κόστισε εκλογικά στον Μητσοτάκη, αλλά του άνοιξε τον δρόμο για ένα… αστρονομικό 46,89% στις εκλογές της 8ης Απριλίου 1990, ποσοστό ελαφρά μεγαλύτερο από το 46,19% της 5ης Νοεμβρίου 1989 και αισθητά πάνω από το 44,28% της 18ης Ιουνίου 1989.

Γιατί αυτή η αναδρομή στη διετία 1989-1990; Για να επισημάνουμε ότι αυτό που ονομάστηκε «εθνική συμφιλίωση» είναι μια υπόθεση περατωμένη εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, και μάλιστα με τον πιο έμπρακτο τρόπο: διά της συγκυβέρνησης. Και ότι η ελληνική κοινωνία έχει προ πολλού αφήσει πίσω της τα φαντάσματα του εμφυλίου.

Σήμερα η Ν.Δ., υπό την ηγεσία μάλιστα του Κυριάκου Μητσοτάκη, γιου του Κωνσταντίνου, αντιμετωπίζοντας ως κύριο πολιτικό αντίπαλο μια Αριστερά που μόνο… κομμουνιστική δεν θα μπορούσες να την πεις, επιστρέφει σε μια ρητορική που ζημιώνει πριν απ’ όλους την ίδια την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς η ελληνική κοινωνία παραμένει παγερά αδιάφορη στην εντελώς άτοπη και παρωχημένη «κομμουνιστοφαγία».

Την ώρα που ο κόσμος ψάχνεται μήπως η Ν.Δ. έχει κάτι να του πει για τη βελτίωση της ζωής του, αυτή σπαταλάει τον καιρό του και παίζει με τα νεύρα του στο όνομα μιας «δομικής αντιπολίτευσης» που καταντάει καρικατούρα. Στην πολιτική, όταν πράγματι έχεις κάτι θετικό να πεις, βγαίνεις μπροστά και το φωνάζεις. Όταν έχεις κρυφές ατζέντες, περνάς τον χρόνο σου με ανοησίες προσδοκώντας την εξουσία σαν «ώριμο φρούτο». Κάτι τέτοιο φαίνεται να συμβαίνει και τώρα…