Όταν, προσφάτως, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ «προφήτευε» ότι η κατάσταση στις αμερικανοτουρκικές και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις θα περνούσαν από πολύ επικίνδυνη ένταση εξ αιτίας των τουρκικών εκλογών, οι πιο έμπειροι σε τέτοιες αμερικανικές «προφητείες» αντελήφθησαν ότι δεν επρόκειτο περί λεκτικού λάθους.

Χθες, όταν ανακοινώθηκε ότι η Τουρκία πάει σε πρόωρες εκλογές στις 24 Ιουνίου, ο μεν Πάιατ επιβεβαιώθηκε πως ήξερε τι έλεγε, η δε Ελλάδα είχε ήδη πάρει μια γερή γεύση από την κατακόρυφη αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας με τα έγγραφα της Άγκυρας προς ΟΗΕ και Ε.Ε., στα οποία μεταξύ άλλων οριοθετείται αυθαιρέτως η τουρκική υφαλοκρηπίδα στην ανατολική Μεσόγειο και αναγράφεται καθαρά ο ισχυρισμός περί τουρκικής κυριαρχίας επί των Ιμίων.

Οι πρώτες αναλύσεις επικεντρώθηκαν στα αδιέξοδα του Ερντογάν, στο ρίσκο που διαρκώς αναλαμβάνει ο πρόεδρος της Τουρκίας και στους κινδύνους κατάρρευσης της οικονομίας, διεθνούς απομόνωσης, ήττας στη Συρία κ.λπ. Προφανώς η ασφυκτική πίεση προς την Ελλάδα οδηγεί πολλούς στην αναζήτηση θετικών μηνυμάτων. Απολύτως κατανοητό.

Ωστόσο, αυτή ακριβώς η ένταση των αδιεξόδων της Τουρκίας και του προέδρου της την καθιστούν πιο επικίνδυνη τώρα – σύμφωνα και με την «προφητεία» του πρεσβευτή των ΗΠΑ. Αυτά ακριβώς τα δεδομένα θα πρέπει να εντείνουν την ελληνική ετοιμότητα. Αν πράγματι ο Ερντογάν εκτιμά ότι χάνει είτε στο εσωτερικό είτε στα ανατολικά του, τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να αναζητήσει συντομότερα κάποιο απτό κέρδος στα δυτικά. Αυτός άλλωστε είναι ο πυρήνας της στρατηγικής του.

Για να το πούμε ακόμη πιο απλά, με τις τελευταίες τουρκικές κινήσεις καθίσταται προφανές ότι η Τουρκία επιχειρεί να φέρει την Ελλάδα όλο και πιο κοντά στο σημείο στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει – ενδεχομένως και εμπράκτως – στην επιδεινούμενη επιθετικότητα.

Όπως λέει το λατινικό ρητό, «αν θες ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο». Κοινώς, όσο περισσότερο κοστίζει στον αντίπαλό σου μια επιθετική του ενέργεια, τόσο λιγότερο είναι πιθανό να την αναλάβει.

Στην περίπτωσή μας, πέρα από την αμιγώς στρατιωτική / αμυντική ικανότητα της χώρας, αν θέλουμε ειρήνη – ή, έστω, την αποφυγή του πολέμου – χωρίς νέες εθνικές απώλειες ανάλογες αυτών στα Ίμια το 1996, τότε δύο είναι τα ζητούμενα: η εσωτερική ενότητα και υπευθυνότητα και η ενίσχυση των διεθνών συμμαχιών.

Υπ’ αυτήν την έννοια είναι προφανώς καλοδεχούμενες οι δηλώσεις στήριξης εκ μέρους του προέδρου της Γαλλίας και των άλλων Ευρωπαίων. Ιδιαιτέρως οι δηλώσεις Μακρόν περί στήριξης της Ελλάδας σε απειλές εις βάρος της στην ανατολική Μεσόγειο. Αρκεί να μην μείνουμε εκεί. Τίποτε χειρότερο από την επανάπαυση…