Η ατζέντα της κυβέρνησης (στόχοι – χρονοδιαγράμματα) υπήρξε επακριβώς προκαθορισμένη, και μάλιστα πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 που ξεκίνησε η θητεία της. Η εν λόγω ατζέντα αποτυπώνεται στο τελευταίο μνημόνιο, το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ψηφίστηκε – ας μην το ξεχνάμε – από το σύνολο (εκτός ΚΚΕ και Χ.Α.) των κομμάτων που ήταν στη Βουλή εκείνη την εποχή.

 

Η ατζέντα της κυβέρνησης (στόχοι – χρονοδιαγράμματα) υπήρξε επακριβώς προκαθορισμένη, και μάλιστα πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 που ξεκίνησε η θητεία της. Η εν λόγω ατζέντα αποτυπώνεται στο τελευταίο μνημόνιο, το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ψηφίστηκε – ας μην το ξεχνάμε – από το σύνολο (εκτός ΚΚΕ και Χ.Α.) των κομμάτων που ήταν στη Βουλή εκείνη την εποχή.

 

Ακολουθώντας κατά γράμμα τη συγκεκριμένη ατζέντα, η κυβέρνηση έπρεπε, υπό τη θεσμική καθοδήγηση των δανειστών (υπερ-ταμείο και ανεξάρτητος φοροεισπρακτικός μηχανισμός), να (ξε)πουλήσει εθνική περιουσία και να (περι)κόψει δαπάνες. Βασική αποστολή που αποδέχτηκε ήταν και είναι η εκπλήρωση των υποχρεώσεων (επιστροφή των δανεικών) της χώρας στους δανειστές της. Από εκεί και έπειτα, το περιθώριο «πολιτικών πρωτοβουλιών», πέραν της προκαθορισμένης ατζέντας, ήταν από στενό έως ανύπαρκτο.

 

Οι συνέπειες του ξεπουλήματος των υποδομών (π.χ., λιμανιών, τραίνων, ΔΕΗ, νερών, κ.λπ.) μπορούν να αποτυπωθούν από τους προπαγανδιστικούς κυβερνητικούς (και εν γένει νεοφιλελεύθερους) μηχανισμούς ως «εκσυγχρονισμός» και χρηστή διαχείριση των δημόσιων πόρων.

 

Εύκολα, επίσης, μπορούν να καλυφθούν και οι μακροπρόθεσμες σοβαρές βλάβες που αυτό το ξεπούλημα συνεπάγεται για τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.

 

Αν, λοιπόν, η κάλυψη του ξεπουλήματος είναι σχετικά εύκολη και επικοινωνιακά διαχειρίσιμη υπόθεση, οι περικοπές των δημόσιων δαπανών δεν είναι, γιατί αυτές γίνονται άμεσα αισθητές είτε μηνιαίως (ψαλίδισμα συντάξεων) είτε περιοδικά, κάθε φορά που ο πολίτης βρίσκεται στην ανάγκη των υποδομών (υγεία, ασφάλεια, προστασία) του κράτους.

 

Η κυβέρνηση, έχοντας πλήρη επίγνωση πως το βάρος της ατζέντας είναι ασήκωτο για ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, φρόντισε να «πουλήσει» μεγάλους πολιτικούς στόχους και οράματα. Η έξοδος από τα μνημόνια, η περικοπή του χρέους και η ανάκτηση της κυριαρχίας ήταν τα συνθήματα αυτής της μεγάλης πολιτικής στην οποία είχε ποντάρει η κυβέρνηση, κάνοντας τους εκλογικούς της υπολογισμούς.

 

…Μέχρι που η τραγωδία στο Μάτι έκανε στάχτη και τις μεγάλες κυβερνητικές πολιτικές, υπενθυμίζοντας σε όλους την πραγματικότητα: οι πολίτες της χώρας, θύματα και θύτες ενός αιώνια διεφθαρμένου και χρεοκοπημένου κράτους με διαλυμένους μηχανισμούς, υπάρχουν μόνο για εισφέρουν το μερίδιό τους στην αποπληρωμή των χρεολυσίων. Αυτή η οδυνηρή προσγείωση του συνόλου της κοινωνίας στην οδυνηρή πραγματικότητα, προφανώς και θα αποτυπωθεί στην κάλπη…