Η πλέον αποτελεσματική στρατηγική του λαϊκισμού είναι η σκανδαλολογία. Κατηγορείς συστηματικά τον αντίπαλο, δημιουργείς ένα δύσοσμο κλίμα γενικής απαξίωσης, καχυποψίας, και διάλυσης, κρατάς ομήρους τους πολιτικούς σου αντιπάλους στιγματίζοντάς τους – για να επιβιώσεις ως πολιτικό παράσιτο, που τρέφεται από βρωμιές…

Γιατί άραγε μια κυβέρνηση η οποία έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, την έβαλε σε τροχιά ανάπτυξης, διέσωσε το δημόσιο πλούτο, υπερασπίστηκε επιτυχώς τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, καταπολέμησε την ανεργία, δημιούργησε θέσεις εργασίας, φρόντισε για την ασφάλεια των πολιτών, έλυσε το μεταναστευτικό, απεκατέστησε μισθούς και συντάξεις, αναβάθμισε την εξωτερική πολιτική, αποθέωσε την εκπαίδευση, απογείωσε την οικονομία, εξυγίανε την υγεία, με δυο λόγια εκπλήρωσε στο ακέραιο τις γενναιόδωρες υποσχέσεις της, έχει ανάγκη να προβάλλει τη διαφθορά των αντιπάλων της και όχι το λαμπρό και επιτυχημένο έργο που επιτέλεσε; Γιατί δεν προβάλλει τους πανθομολογούμενους θριάμβους της και έχει ανάγκη να κλείσει φυλακή τους πολιτικούς της αντιπάλους για να κερδίσει τις εκλογές σύμφωνα με την αγωνιώδη δημοκρατική έκκληση του εξέχοντος κυβερνητικού στελέχους κου Πολάκη προς την δικαιοσύνη;

Είναι μήπως ανόητος ο λαός και δεν αντιλαμβάνεται την αλλαγή που ήταν δίκαιη και έγινε πράξη; Δεν συναισθάνεται τις τρομαχτικές αλλαγές που συντελέστηκαν με καταιγιστικούς ρυθμούς επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Μήπως δεν έσωσε τα σπίτια του από τις κατασχέσεις, δεν καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ, δεν δοθήκαν αυξήσεις, δεν κατοχυρώθηκε ο κατώτατος μισθός, δεν σώθηκαν οι συντάξεις;

Η κυβέρνηση κάποια στιγμή -πιθανότατα και σύντομα- θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ίδια της την πολιτική που τώρα εφαρμόζει. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο στο βούρκο! Αυτή η πολιτική τακτική κρατά σε ομηρία ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, δίχως ηθικές πλεονεκτικές εξαιρέσεις, και κυρίως εκτροχιάζει συστηματικά την κοινωνία. Πρόκειται για μια χυδαία και επικίνδυνη τακτική όπου η ενοχή του άλλου σε καθιστά αθώο, τουλάχιστον μέχρι να έρθει η σειρά σου.

Η χώρα έχει ανάγκη άραγε από διώξεις, από αντιπαλότητα, από μνησικακία, από την εξόντωση του πολιτικού της προσωπικού;

Η χώρα από το 1974 και δώθε δεν έχει να επιδείξει τίποτα πέραν της διαφθοράς; Η Ελλάδα του 1974 είναι ίδια με αυτή που παραδόθηκε πριν την κρίση αλλά και έως σήμερα; Δεν έχει να επιδείξει ασύλληπτα και αδιανόητα άλματα προόδου και ευημερίας σε όλους τους τομείς; Η μεταπολίτευση μήπως δεν αποτελεί μακράν την ευτυχέστερη περίοδο της νεότερης ιστορίας μας και ταυτόχρονα μια από τις πλέον δαιμονοποιημένες; Η Αριστερά στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν αντιλήφθηκε καμιά διαφορά με τις προηγούμενες «ηρωικές» εποχές; Όλα ήταν διαφθορά και αποτυχία; Δεν αντιλήφθηκε καμιά πρόοδο από το παλιό διεφθαρμένο σύστημα; Το μόνο που κατάλαβε είναι το πώς από διωκόμενη θα γίνει διώκτης;