Αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε απεργία πείνας και χημειοθεραπείας, δηλώνουν καρκινοπαθείς από την Ηλεία – που κάθε εβδομάδα αναγκάζονται να μεταβαίνουν στην Πάτρα για να υποβληθούν σε χημειοθεραπεία – αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα τους, να γίνονται οι θεραπείες τους στο Νοσοκομείο του Πύργου, χωρίς να υπόκεινται σε αυτή την ταλαιπωρία.

Όπως αναφέρει η ”Πατρίς’‘, τη στιγμή που παλεύουν για τη ζωή τους με τον «καρκίνο» με ότι ψυχικά αποθέματα τους έχουν απομείνει, οι δυνάμεις τους, όταν χρειάζεται να κάνουν 200 – τουλάχιστον – χιλιόμετρα για να μεταβούν στην Πάτρα με το λεωφορείο, τους εγκαταλείπουν, μαζί με κάθε ελπίδα.

Πριν λίγες ημέρες, ένας ασθενής, λιποθύμησε στον δρόμο, μέσα στη βροχή. «Σηκωτό τον πήγαμε μέχρι το νοσοκομείο», λέει ο κ.Σοφός, που εδώ και 3,5 χρόνια πηγαίνει στην Πάτρα για την θεραπεία του. «Ζούμε ένα μικρό θάνατο», λέει ο Σπύρος Δημητρακόπουλος, βιώνοντας την ταλαιπωρία του ασθενή πατέρα του, εδώ και 3 περίπου χρόνια. «Ξυπνάω ξημερώματα και γυρίζω στο Λάλα βράδυ», λέει ο κ.Σπηλιόπουλοςπου εδώ και 3,5 χρόνια, μεταβαίνει στην Πάτρα με το λεωφορείο για τη θεραπεία του. «Θέληση υπάρχει και κάποιος να ενδιαφερθεί πραγματικά», συμπληρώνει ο κ.Παντζόπουλος, που τα τελευταία 2 χρόνια κάνει το ίδιο «δρομολόγιο» στην Πάτρα μεταφέροντας τον ασθενή πατέρα του.

Ο καρκίνος δεν είναι ατομική «υπόθεση», είναι οικογενειακή. Γιατί όταν ένα μέλος της οικογένειας νοσεί, η ζωή και όλων των υπολοίπων ανατρέπεται. Πρέπει να γίνουν «βράχοι» για να στηρίξουν τους ανθρώπους τους, είτε είναι τα παιδιά τους, οι σύζυγοι, οι γονείς τους – για να νικήσουν το «τέρας» του καρκίνου. Αναγκάζονται να εγκαταλείψουν ακόμα και τις δουλειές τους, για να μπορέσουν να καλύψουν τα «κενά» του Εθνικού Συστήματος Υγείας και της ελληνικής γραφειοκρατίας, που δεν μπορεί (ή δε θέλει) να αποτρέψει ούτε την ταλαιπωρία ούτε την οικονομική «αιμορραγία» των ασθενών και των οικογενειών τους.

Ακόμα και το εισιτήριο μετ’ επιστροφής Πύργος – Πάτρα υπερβαίνει το ποσό που «δικαιολογεί» το Υπουργείο για τη μετακίνησή τους. Αλλά, ακόμα και αυτό, είναι «πταίσμα», λένε οι ασθενείς στην εφημ. «Πατρίς», μπροστά την ταλαιπωρία της συνολικής μετακίνησης για να κάνουν τη θεραπεία τους, που διαρκεί 10-20 λεπτά το πολύ.