«Μετεγγραφές» βουλευτών, διπλές πλειοψηφίες (για εμπιστοσύνη και Πρέσπες), βουλευτές που αντιπολιτεύονται τις Πρέσπες αλλά δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, άλλοι που αμφισβητούν τις κεντρικές επιλογές των κομμάτων τους, κατηγορίες περί αποστασίας και εθνικής προδοσίας, τραμπουκισμοί και απειλές συνθέτουν ένα εξαιρετικά δύσοσμο και τοξικό πολιτικό σκηνικό.

Βεβαίως το φαινόμενο των ποδοσφαιρικού τύπου αποχωρήσεων και «μετεγγραφών» ούτε νέο είναι ούτε αξιοπερίεργο, στον βαθμό που (υποτίθεται ότι) οι βουλευτές, ανεξαρτήτως του κόμματος με το οποίο εξελέγησαν, οφείλουν να λειτουργούν πολιτικά και να ψηφίζουν στη Βουλή κατά συνείδηση.

● Είναι αλήθεια ότι οι βουλευτές (υποτίθεται ότι) εκπροσωπούν τους ψηφοφόρους τους.

● Είναι αλήθεια επίσης ότι οι ίδιοι αυτοί ψηφοφόροι ενδέχεται να μην ψήφιζαν τους ίδιους βουλευτές αν κατέρχονταν με άλλο πρόγραμμα.

● Είναι αλήθεια τέλος ότι στην παρούσα Βουλή, που εξελέγη τον Σεπτέμβριο του 2015, οι βουλευτές έχουν εκλεγεί με λίστες και όχι με σταυρούς προτίμησης, ωστόσο τη θέση τους στις λίστες είχε διασφαλίσει η προηγούμενη εκλογή τους με σταυρό τον Ιανουάριο του 2015.

Με απλά λόγια, ισχυρά επιχειρήματα έχουν όλες οι πλευρές σε αυτό το απίστευτο ξεκατίνιασμα που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει αυτό που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία και την πολιτική του σκοπιμότητα.

 

Όργιο μετακινήσεων

Αν δούμε την επιφάνεια των πραγμάτων, μπορούμε άνετα να μείνουμε στο ξεκατίνιασμα. Αν θέλουμε να δούμε την ουσία, μπορούμε να υπενθυμίσουμε τον τρόπο με τον οποίο έχει διαμορφωθεί η σημερινή σύνθεση των Κοινοβουλευτικών Ομάδων:

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε 145 βουλευτές, από τους οποίους ανεξαρτητοποιήθηκε ο Στάθης Παναγούλης και προστέθηκε αρκετούς μήνες αργότερα η εκλεγείσα με την Ένωση Κεντρώων Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου. Σταθερός ο αριθμός.

2. Η Ν.Δ. εξέλεξε 75 βουλευτές, στους οποίους πρώτα προστέθηκαν η Κατερίνα Μάρκου, ο Ιάσονας Φωτήλας και ο Χάρης Θεοχάρης (είχαν εκλεγεί με το Ποτάμι), καθώς και ο Γιώργος Κατσιαντώνης (είχε εκλεγεί με την Ένωση Κεντρώων), ενώ διεγράφη η Παπακώστα. Πλέον έχει 78.

3. Η Χρυσή Αυγή εξέλεξε 18, αλλά με τις αποχωρήσεις Νίκου Μίχου και Δημήτρη Κουκούτση βρίσκεται στους 16.

4. Η ΔΗΣΥ (ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ) εξέλεξε 17, αλλά με τις προσχωρήσεις του Γιώργου Καρρά (εξελέγη με την Ένωση Κεντρώων) και των Κώστα Μπαργιώτα και Αχμέτ Ιλχάν (από το Ποτάμι) έφτασε τους 20 και πήρε την τρίτη θέση από τη Χ.Α.

5. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που παρέμεινε σταθερό σε αριθμό (15 βουλευτές) και σύνθεση της Κ.Ο. του.

6. Το Ποτάμι εξέλεξε 11 βουλευτές, αλλά στην πορεία έχασε με διαγραφές και αποχωρήσεις τους Σπύρο Δανέλλη (ανεξάρτητος), τους Χάρη Θεοχάρη, Ιάσονα Φωτήλα και Κατερίνα Μάρκου που σήμερα είναι στη Ν.Δ., τον Αχμέτ Ιλχάν και τον Κώστα Μπαργιώτα (ΔΗΣΥ). Σήμερα έχει μόλις 5.

7. Οι ΑΝΕΛΛ εξέλεξαν 10, από τους οποίους οι Έλενα Κουντουρά και Βασίλης Κόκκαλης διεγράφησαν λόγω ψήφου εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ, αποχώρησαν οι Νίκος Νικολόπουλος, Γιώργος Λαζαρίδης (ανεξάρτητοι), ο Δημήτρης Καμμένος (πήγε στην Ελληνική Λύση του Βελόπουλου) ενώ πήρε τον Αριστείδη Φωκά (Ένωση Κεντρώων). Σήμερα έχουν μόλις 6.

8. Η Ένωση Κεντρώων εξέλεξε 9 βουλευτές, αλλά μετά τις 4 αποχωρήσεις (Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου στον ΣΥΡΙΖΑ, Φωκάς στους ΑΝΕΛΛ, Καρράς στη ΔΗΣΥ και Κατσιαντώνης στη Ν.Δ.) έμεινε με 5.

 

Έχασαν 14 στους 30

Αν θέλουμε να πάμε ένα ακόμη βήμα παραπέρα, θα διαπιστώσουμε ότι συνολικά το Ποτάμι (του οποίου επιπλέον δύο από τους εναπομείναντες έξι βουλευτές και πολλά στελέχη ζητούν προεκλογική σύμπλευση με τη Ν.Δ.), οι ΑΝΕΛΛ και η Ένωση Κεντρώων έχουν χάσει συνολικά με διάφορους τρόπους 14 βουλευτές από τους 30 που εξέλεξαν, εκ των οποίων οι 8 εντάχθηκαν σε ΣΥΡΙΖΑ (1), Ν.Δ. (4) και ΔΗΣΥ (3).

Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό των τριών αυτών κομμάτων; Η «χαλαρή» έως ανύπαρκτη ιδεολογική και πολιτική τους ομοιογένεια.

● Είναι αλήθεια ότι πολύ συχνά οι βουλευτές μικρών κομμάτων τα βλέπουν ως εφαλτήριο για την προσωπική τους ανέλιξη.

● Είναι αλήθεια όμως και ότι τα ιδεολογικώς «σκληρά» μικρά κόμματα παρέμειναν σχεδόν αλώβητα. Το ΚΚΕ δεν εμφάνισε καμιά μετακίνηση, ενώ οι δύο αποχωρήσαντες από τη Χρυσή Αυγή παρέμειναν ανεξάρτητοι και κανείς δεν μετακινήθηκε προς αυτήν.

Συνεπώς, αν θέλουμε να κατανοήσουμε – πέρα από τις άναρθρες κραυγές – την ιδιαίτερα αυξημένη ρευστότητα της σημερινής σύνθεσης του Κοινοβουλίου, αλλά και τις τάσεις που επιδεικνύουν κι άλλοι ακόμη βουλευτές, των οποίων οι μελλοντικές πολιτικές επιλογές παραμένουν ανοιχτές, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν τα εξής αυτονόητα:

● Ότι τα βουλευτικά προνόμια εξακολουθούν, παρά τις περικοπές, να αποτελούν ισχυρό δέλεαρ για όσους περνούν έστω μια φορά την πόρτα του Κοινοβουλίου.

● Ότι οι χαλαρές πολιτικές και ιδεολογικές ταυτότητες κομμάτων που ενδεχομένως μπήκαν στη Βουλή από σπόντα και δεν κατάφεραν να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό αποτελούν τελικά τον όρο διάλυσης ή αποτυχίας τους μετά το τέλος του πολύ σκληρού μέρους της κρίσης.

● Ότι η εκτίμηση των βουλευτών περί αποτυχίας των κομμάτων με τα οποία εξελέγησαν τους οδηγούν σε επιλογές διασφάλισης του βουλευτικού τους μέλλοντος.

● Ότι ο δικομματισμός επανέρχεται με… φόρα και επιχειρεί να «σαρώσει» ό,τι υπάρχει ενδιαμέσως του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ.

Συμπέρασμα: Η αναδιάταξη δεν έχει τελειώσει. Όχι μόνο επειδή υπάρχει μπροστά μας η ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά και διότι εκκρεμούν οι εκλογές, στα πρόθυρα των οποίων θα ολοκληρωθούν – προς το παρόν βεβαίως – οι διαδικασίες μετεγγραφών και μετακινήσεων. Όσο η ρευστότητα παραμένει στο οικονομικό και το κοινωνικό επίπεδο, οι αντανακλάσεις της στο πολιτικό δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσουν…