Σαράντα πέντε χρόνια μεταπολίτευσης πέρασαν και η ελληνική κοινωνία  δεν έχει καταφέρει ακόμα να σχηματίσει μια σαφή και ξεκάθαρη άποψη για το πανεπιστημιακό άσυλο. Είναι εθνικός παραλογισμός να χρονίζει κοντά μισόν αιώνα μια συζήτηση για ένα θέμα που στην ουσία δεν υφίσταται και δεν απασχολεί καμιά προηγμένη δημοκρατική χώρα του κόσμου.  Κυρίως, πρόκειται για μιαν ιδεοληπτική εμμονή της Αριστεράς που την επέβαλλε στο πολιτικό σύστημα προκειμένου να αποκομίζει κομματικά οφέλη συντηρώντας μια «σύγκρουση» από την οποία τρέφεται πολιτικά και δικαιολογεί την ύπαρξή της στο δικό της ακροατήριο. Στην περίοδο της μεταπολίτευσης, η θυματοποιημένη Αριστερά (τα δικά της εγκλήματα είχαν παραγραφεί…) κυριάρχησε ιδεολογικά και στον χώρο των Πανεπιστημίων διαμορφώνοντας  μια ιδιότυπη αριστερή διανόηση που οργανώθηκε στο σχήμα «προοδευτικός-αντιδραστικός», με αποτέλεσμα την πολιτιστική κυριαρχία των «προοδευτικών» ιδεών της. 

Το ότι επί σαράντα πέντε συναπτά έτη γίνεται λόγος για «άσυλο ελεύθερης διακίνησης ιδεών, έρευνας και διδασκαλίας στα Πανεπιστήμια», αποτελεί την τρανότερη απόδειξη ενός συλλογικού παραλογισμού, καθώς αυτά αποτελούν συνταγματικώς κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα, τα οποία μάλιστα απολαμβάνουν της ευρύτερης δυνατής συνταγματικής προστασίας στον χώρο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ως επιμέρους εκδηλώσεις της ακαδημαϊκής ελευθερίας (Σ. 16 παρ. 1)…   

Είναι προφανές ότι τα αποτρόπαια ιστορικά προηγούμενα της Νομικής Σχολής και του Πολυτεχνείου το 1973, συνέβησαν υπό καθεστώς κατάλυσης της δημοκρατίας και είναι αδιανόητο να ξανασυμβούν σε συνθήκες δημοκρατίας. Είναι αστείο να θεωρεί κανείς ότι στη δημοκρατία μας θα …εισβάλλουν τανκς στα πανεπιστήμια! Το 1975, η τότε κοινοβουλευτική πλειοψηφία  της Νέας Δημοκρατίας απορρίπτει κατηγορηματικά  το αίτημα της αντιπολίτευσης για συνταγματική κατοχύρωση και του πανεπιστημιακού ασύλου με το σκεπτικό ότι το πανεπιστημιακό άσυλο δεν αποτελεί κανόνα του συνταγματικού δικαίου και ότι οι αντίθετες απόψεις που διατυπώνονται βρίσκονται εκτός νομικής πραγματικότητας.  Το δίχως άλλο, προφητική αποδείχτηκε η τοποθέτηση του τότε Υπουργού Παιδείας και νομικού επιστήμονα Π. Ζέπου:

«…αυτό το δίκαιον του ασύλου, το οποίον όπως όλοι ξεύρωμεν έχει τας ρίζες του εις αρχαιότατα δίκαια, είναι κάτι τι το οποίον βεβαίως εξυπηρετεί ωρισμένας ιδέας, αλλά είναι και κάτι τι το επικίνδυνον. Διότι, συνταράσσει ή ταράσσει την ενιαίαν λειτουργίαν της Πολιτείας. Δεν είμαι – και θέλω αυτό να το τονίσω σαφέστατα από του βήματος αυτού – εναντίον της ιδέας του Πανεπιστημιακού Ασύλου αλλά φοβούμαι την συνταγματικήν κατοχύρωσιν μιας τοιαύτης διατάξεως, διότι δεν γνωρίζω – και με συγχωρείτε δια την αγραμματοσύνην μου – πού είναι δυνατόν μία τέτοια συνταγματική διάταξις να μας οδηγήση. Θα προτιμούσα αυτό, εάν τυχόν παραστή ανάγκη να ρυθμισθή με κάποιον νόμον, αλλά όχι με συνταγματικήν διάταξιν. Διότι φοβούμαι ότι είναι ενδεχόμενον να αντιμετωπίσωμεν προβλήματα από μίαν τοιαύτην συνταγματικήν διάταξιν τα οποία ουδεμία πτέρυξ εις την αίθουσαν αυτήν θα είναι δυνατόν να αποδεχθή».

(Πρακτικά των Συνεδριάσεων της Ολομέλειας της Βουλής / των Συζητήσεων επί του Συντάγματος 1975, Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα 1975, σελ. 505.)

Πριν ακόμα από την κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, οι υπέρμαχοί του αναφέρονταν σε μια παλιά -όχι νομική αλλά εθιμική- ευρωπαϊκή παράδοση  η οποία ανέθετε την τήρηση της πανεπιστημιακής τάξης στην αποκλειστική ευθύνη των αρχών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Η επέμβαση των κρατικών αρχών, δηλαδή της αστυνομίας, επιτρεπόταν μόνο στις περιπτώσεις αξιόποινων πράξεων και εγκληματικών ενεργειών.

Αυτή η άποψη, ωστόσο, δεν απαντάται σήμερα σε καμιά σχετική ευρωπαϊκή νομοθεσία. Μάλιστα, το πανεπιστημιακό άσυλο αγνοείται παντελώς  ως νομική οντότητα σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.  Είναι χαρακτηριστικό γεγονός  ότι η τρίτη κυβέρνηση της Γαλλικής Επανάστασης  (Convention nationale‎) το 1792 κατήργησε όλα τα ισχύοντα  άσυλα αφού «ο νόμος είναι το άσυλο όλων των πολιτών».  Να επισημάνουμε ότι και στην Μεγάλη Βρετανία που έχει τεράστια πανεπιστημιακή παράδοση, θεωρείται αυτονόητο ότι η αστυνομία  έχει το δικαίωμα και το καθήκον να επεμβαίνει στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Το αντίθετο συμβαίνει στην χώρα μας, όπου η Αριστερά εξακολουθεί να συντηρεί και να επαναφέρει στο παρόν αναμνήσεις ανωμαλίας του παρελθόντος διατηρώντας ψευδεπίγραφα ζωντανές  αυθαιρεσίες  σε βάρος της – οι οποίες ωστόσο όχι μόνο έχουν παρέλθει, ξεπεραστεί και καταδικαστεί σε όλους τους τόνους απ’ όλες τις πλευρές, αλλά είναι αδιανόητες στις δημοκρατικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν από την μεταπολίτευση και μετά.

Συνεπώς, η αστυνομία ως εντεταλμένο όργανο της πολιτείας για την εξασφάλιση της δημόσιας ειρήνης και ευταξίας και της απρόσκοπτης κοινωνικής διαβίωσης των πολιτών, αλλά και αρμόδια επίσης για την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος και την προστασία του κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος, στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης έχει το αυτονόητο δημοκρατικό καθήκον να εισέρχεται στον χώρο του πανεπιστημίου με τους ίδιους όρους που επεμβαίνει οπουδήποτε αλλού. Αντίστοιχα, κάθε πολίτης φέρει  το συνταγματικό δικαίωμα της  προστασίας του σε οποιονδήποτε χώρο κι αν βρίσκεται. Συνεπώς, το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δεν είναι αρμόδιο να αποφασίζει για το αν, πότε και πώς θα επεμβαίνουν οι αστυνομικές δυνάμεις σε περιπτώσεις που καταστρατηγούνται οι νόμοι της πολιτείας. Τέλος, το πανεπιστημιακό άσυλο ως αντίληψη αποτελεί αβάσιμο αίτημα με την έννοια ότι οι ακαδημαϊκές ελευθερίες εντάσσονται στις συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες οι οποίες δεν μπορούν να αναστέλλονται στις περιπτώσεις των πανεπιστημιακών χώρων. 

Ως συνήθως, πίσω από τις μεγάλες προοδευτικές διακηρύξεις και τις υψιπετείς ευγενικές ιδέες «περί ελεύθερης και απρόσκοπτης διακίνησης ιδεών»  ευδοκιμεί  μια εφιαλτική πραγματικότητα. Και οι υπερασπιστές του ασύλου καλύπτουν -απροκάλυπτα πλέον- τον φασιστικό τραμπουκισμό των μειοψηφιών, τα εργαστήρια παραγωγής μολότωφ, τις τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον της δημοκρατίας, τις βιαιοπραγίες εναντίον των «αντιδραστικών» καθηγητών και φοιτητών, την δημιουργία ακαδημαϊκών κλικών στην πανεπιστημιακή κοινότητα,  

την διακίνηση και χρήση ναρκωτικών, το παραεμπόριο, τους ποινικούς εγκληματίες και φονιάδες, την εκμετάλλευση των μεταναστών, όπως και προβοκατόρικες κομματικές σκοπιμότητες προσφέροντας κατεψυγμένα επαναστατικά  άλλοθι σε χρεοκοπημένες ιδεολογίες.     

Σε περσινή ερεύνα του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας αναφέρεται ότι μέσα στην εξαετία 2011-2017 κατεγράφησαν 358 περιστατικά ανομίας σε 19 ελληνικά ιδρύματα.  Η έρευνα αποκαλύπτει ότι από τα 358 περιστατικά, τα 95 αφορούν σε βίαιες σωματικές, τρομοκρατικές και λεκτικές επιθέσεις εναντίον των πανεπιστημιακών  καθηγητών. Πρωταθλητής στον τραμπουκισμό αναδεικνύεται το ΑΠΘ με 113 καταγεγραμμένα περιστατικά. Την αριστεία των βιαιοπραγιών συνεχίζει το Πανεπιστήμιο Αθηνών με 70 περιστατικά και ακολουθούν το ΕΜΠ και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών με 37 και 36 περιστατικά αντίστοιχα…  Η ίδια έρευνα κατέγραψε επίσης 107 περιπτώσεις όπου παρεμποδιστήκαν οι ακαδημαϊκές δραστηριότητες, 87 καταλήψεις και 67 εισβολές αγνώστων, προφανώς «αγωνιστών της ελεύθερης διακίνησης ιδεών»  σε πανεπιστημιακούς χώρους. Το δίχως άλλο, οι παρόμοιες «δράσεις», «κινητοποιήσεις», «ακτιβίστικες παρεμβάσεις» είναι αρκετά περισσότερες από τις  καταγεγραμμένες. Τρόμο προκαλούν ανάμεσα στις υπόλοιπες αλητείες, περιπτώσεις όπως η γρονθοκόπηση πρυτάνεων, οι ξυλοδαρμοί φοιτητών, οι ρίψεις φωτοβολίδων κατά φοιτητών, οι ένοπλες ληστείες εντός του «αυτορρυθμιζόμενου ασύλου», οι εισβολές κουκουλοφόρων με συνέπεια τον τραυματισμό φοιτητών στο «ιερό άβατο», διαρρήξεις με αλυσσοπρίονο, εμπρησμοί, ένας καταγεγραμμένος φόνος, βιασμοί και διακίνηση φυσικά «απελευθερωτικών» ναρκωτικών.

Μεταπολιτευτικά, το άσυλο αναγνωρίστηκε επίσημα και θεσμικά με τον Ν. 1268/82. Το καθεστώς θα καταργηθεί με τον Ν. 4009/11 για να επανέλθει από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ν. 4485/2017. Σήμερα η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη υπό το βάρος όλων αυτών επαναφέρει το αυτονόητο αίτημα της κατάργησης του ασύλου ώστε τα πανεπιστήμια από άντρα γενικευμένης εγκληματικότητας να ξαναγίνουν εκπαιδευτικά ιδρύματα και να επανέλθει η ελεύθερη και απρόσκοπτη διακίνηση των ιδεών στη θέση της βιομηχανίας μολότοφ!