Αν υπάρχει ένας «θρύλος» για τους Βίκινγκς ο οποίος πραγματικά προκαλεί τρόμο, αυτός αφορά στους διαβόητους αιμοσταγείς «berserkers», τους μαχητές που πριν τη μάχη έμπαιναν σε έκσταση και πολεμούσαν σαν λυσσασμένα σκυλιά, κατασφάζοντας αδιάκριτα εχθρούς, γυναικόπαιδα, ακόμα και συμπολεμιστές τους.

Πολλοί εθνολόγοι εξέφραζαν μέχρι πρόσφατα την άποψη ότι η έκσταση των berserkers οφειλόταν σε κατανάλωση ενός ψυχότροπου μανιταριού, το οποίο σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα πριν τη μάχη τους έκανε να χάνουν το μυαλό τους. Ωστόσο ένας εθνοβοτανολόγος πρόσφατα κατέθεσε μια άλλη θεωρία που μοιάζει πιο πιστευτή.

Σύμφωνα με τον Κάρστεν Φατούρ, οι περιγραφές των συμπτωμάτων της έκστασης των berserkers (αρχικά ρίγη και τρέμουλο, κοκκίνισμα του προσώπου, και στη συνέχεια μανία) ταιριάζουν περισσότερο με αυτά της κατανάλωσης του φυτού υοσκύαμος (γνωστός και ως δαιμοναριά, στη χώρα μας).

Ο επιστήμονας εκτιμά ότι η δαιμοναριά, γνωστή από την αρχαιότητα για τις φαρμακευτικές, αναλγητικές, αλλά και ψυχότροπες ιδιότητές της, ταιριάζει περισσότερο στα συμπτώματα που παρουσίαζαν οι berserks παρά με αυτά της κατανάλωσης παραισθισιογόνων μανιταριών, όπως και οι παρενέρεγειες (σωματική κόπωση, πνευματικό άδειασμα).

Υπενθυμίζεται ότι ο θρύλος θέλει τις ιέρειες στο Μαντείο των Δελφών να καίνε σπόρους δαιμοναριάς για να πέσουν σε έκσταση και να δίνουν τους χρησμούς τους.