Από τα τέλη του Φλεβάρη η καθημερινότητα όλων στην Ελλάδα, με αρχή την Αχαϊα άλλαξε κυριολεκτικά μέσα σε λίγες ώρες. Από τη στιγμή που το πρώτο κρούσμα κορωνοϊού εμφανίστηκε στην πόρτα μας τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Πόσο μάλλον για τους ανθρώπους που εργάζονται στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Πατρών, νοσοκομείο αναφοράς στη δυτική Ελλάδα για τον ιό και αυτό που δέχθηκε τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα.

Τι συμβαίνει λοιπόν πίσω από τις πόρτες του νοσοκομείου και πώς βιώνουν οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί τις εξελίξεις των τελευταίων 15 περίπου ημερών;

Τι σκέφτονται και πώς αντιδρούν μπαίνοντας στο σπίτι τους μετά τη βάρδια, τι συζητούν με τις οικογένειές τους, πως αντιμετωπίζουν το φόβο, πώς διαχειρίζονται το άγχος και τι ζητούν από όλους τους υπόλοιπους που δεν σχετίζονται με τη δουλειά τους στο νοσοκομείο;

Το thebest, μίλησε με εργαζόμενη στο νοσοκομείο, που για ευνόητους λόγους δεν θέλησε να δημοσιοποιηθούν τα προσωπικά της στοιχεία. Ένας από αυτούς ίσως και να είναι και ο κοινωνικός ρατσισμός που αναφέρει οτι δέχθηκε κυρίως τις πρώτες ημέρες εμφάνισης της νόσου στην περιοχή.

– “Η αλήθεια είναι οτι αυτό που ενόχλησε τους περισσότερους νομίζω που εργάζονται στο νοσοκομείο ήταν ο κοινωνικός ρατσισμός, όχι φυσικά από την οικογένειά μας αλλά από ανθρώπους του περίγυρού μας που θεωρούσαν οτι επειδή ακριβώς εργαζόμαστε στον τομέα της υγείας θα είμαστε φορείς του ιού.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο είμασταν ενήμεροι για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση προτού καν εμφανιστεί το πρώτο κρούσμα στην περιοχή. Είχαμε ενημερωθεί με σεμινάρια για τις στολές, την υγιεινή και για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε εντός κι εκτός νοσηλευτικού ιδρύματος. Όταν εμφανίστηκε το πρώτο κρούσμα υπήρξε άμεσος συντονισμός από όλους διοικητικό, νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό. Και φυσικά όπως όλοι γνωρίζετε απομόνωση συναδέλφων και χώρων του νοσοκομείου”.

“Παλεύουμε ο ένας με τη βοήθεια του άλλου”

“Άγχος και βέβαια υπάρχει και πολύ μεγάλο. Και εμείς οικογένειες έχουμε και παιδιά. Σε κάθε βάρδια ντύνουμε ο ένας τον άλλο, φροντίζουμε κάθε ένας για τα μέτρα προστασίας του συναδέλφου του και όλοι μαζί για το σύνολο.Κάθε βάρδια είναι πλέον το ίδιο έντονη για εμάς που είμαστε μονίμως σε επαγρύπνηση. Ελέγχουμε συνεχώς ο ένας τον άλλο για να μην ξεφύγει τίποτα. Το μόνο που νιώθουμε είναι η ευθύνη που έχουμε απέναντι στο σύνολο”

“Δεν πλησιάζω τα παιδιά μου”

“Η μεγάλη μου κόρη δίνει φέτος πανελλήνιες και έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα δεν μπορώ να είμαι δίπλα της με τον τρόπο που θα ήθελα. Δεν πλησιάζω τα παιδιά μου και παράλληλα προσπαθώ να μη με βλέπουν αγχωμένη, κουρασμένη ή φοβισμένη. Δυσκολεύομαι αλλά προσπαθούμε όλοι μαζί ενωμένοι να προχωρήσουμε”.