Δεν είναι κατά κανόνα το γόνατο ενός μπάτσου που σε κάνει να πεις «δεν μπορώ να ανασάνω». Η βία, κατά κανόνα, διοχετεύεται υποδόρια. Το γόνατο του ρατσιστή που έπνιξε τον Τζορτζ Φλόιντ εμφανίζεται κάποιες φορές σαν τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι…

Και τότε είναι πολλοί αυτοί που συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να ανασάνουν επειδή, χρόνια τώρα, από τη μέρα που θυμούνται τους εαυτούς τους, κάποιος τους έχει γραπώσει από τον λαιμό, τους σφίγγει, τους δυσκολεύει, τους κάνει να συνηθίζουν να ζουν με μισή ανάσα, χωρίς ανάσα.

Δεν είναι μόνο μαύροι στην καπιταλιστική μητρόπολη όσοι ένιωσαν το γόνατο του μπάτσου στον λαιμό τους. Σε κάθε γωνιά του κόσμου δισεκατομμύρια άνθρωποι είδαν την εικόνα και θυμήθηκαν ότι πνίγονται, καθημερινά.

Δισεκατομμύρια άνθρωποι που «ζουν» με ένα δολάριο τη μέρα και βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε εμβόλια κόστους ενός δολαρίου. Δεκάδες εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες από κάθε γωνιά της Γης σε κάθε γωνιά της πολιτισμένης Δύσης. Όλοι αυτοί ζουν σε ασφυξία και δεν είναι ίσως αναγκαίο να δουν το γόνατο του Αμερικανού μπάτσου στον λαιμό ενός Αμερικανού μαύρου για να νιώσουν ότι πνίγονται.

Η συγκλονιστική εικόνα που έβαλε φωτιά στην Αμερική του Τραμπ απλώθηκε σαν πυρκαγιά σε συνειδήσεις θυμίζοντας σε ανθρώπους (στιγμιαία ίσως) την πραγματική τους κατάσταση, το γόνατο που πιέζει τον δικό τους σβέρκο.

Ανθρώπους που αγωνίζονται απλώς και μόνο για να συνεχίσουν να ζουν για να αναπαράγουν το είδος τους, απαραίτητο για τη συντήρηση της σύγχρονης δουλοκτητικής κοινωνίας. Της κοινωνίας στην οποία το 1% κατέχει όσο το υπόλοιπο 99% και στην οποία όσο πιο χαμηλά στην πυραμίδα βρεθεί κανείς τόσο πιο ασήκωτο είναι το βάρος που σηκώνει.

Ένα βάρος σαν αυτό που έκανε τον Τζ Φλόιντ να φωνάξει με την τελευταία του πνοή «δεν μπορώ να ανασάνω». Ένα βάρος που δεν μπορεί ακόμη να αποτινάξει από πάνω της η ανθρωπότητα, ίσως επειδή ευκολότερα μπορούμε να δούμε ένα γόνατο στον λαιμό κάποιου άλλου παρά στον δικό μας σβέρκο…