Αυτό είναι το σύνθημα που ανταποκρίνεται πλήρως στις εξαιρετικές σχέσεις διαχρονικά μεταξύ Γαλλίας-Ελλάδας, από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή όπου ο Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ διέθεσε το προεδρικό αεροπλάνο για να τον μεταφέρει στην Αθήνα για να αναλάβει Πρωθυπουργός μετά την πτώση της Χούντας, μέχρι και σήμερα, που η Γαλλία μάς βάζει πλάτη στα δύσκολα.

Την ώρα που η Μέρκελ ακόμη παραπονιέται επειδή η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία τής χάλασε την εικόνα του δήθεν συμβιβασμού Ελλάδας και Τουρκίας, η Γαλλία δείχνει να έχει πάρει πολύ πιο σοβαρά την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο.

Η αναμενόμενη έξοδος του αεροπλανοφόρου «Σαρλ Ντε Γκωλ», της ναυαρχίδας του γαλλικού στόλου με τις τεράστιες δυνατότητες, και μάλιστα σε ετοιμότητα μάχης, συνοδευόμενης από άγνωστο αριθμό πλοίων και υποβρυχίων του γαλλικού πολεμικού ναυτικού, φαίνεται ότι αποτελεί ταυτόχρονα:

● Τη συνέχεια της φράσης του Μακρόν ότι «η Τουρκία καταλαβαίνει μόνο από πράξεις».

● Την απάντηση στον Ερντογάν, που δήλωσε ότι, εκτός από την Ελλάδα, περιμένουν και τη Γαλλία μεγάλα δεινά εάν αμφισβητήσουν την Τουρκία.

Η διαφαινόμενη άρση των αμερικανικών αντιρρήσεων για άμεση προμήθεια γαλλικών αεροσκαφών από την Ελλάδα (μεταξύ των οποίων και 10 καινούργιων) φαίνεται ότι δίνει το ΟΚ στη Γαλλία για να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που επιδιώκει στην ανατολική Μεσόγειο.

Όλα δείχνουν ότι ο Ερντογάν – ύστερα και από την, κατά πληροφορίες, απόρριψη της διαμεσολάβησης ακόμη και του ίδιου του Τραμπ – έχει απλώσει πολύ τον «τραχανά» και προκαλεί ανησυχία σε όλο το ΝΑΤΟϊκό πλέγμα. Η αμερικανική απροθυμία για εμπλοκή στην περιοχή μας δίνει επιπλέον πόντους στη Γαλλία, τη μόνη σοβαρή στρατιωτική δύναμη της Μεσογείου.

Παρά τις σοβαρές αποτυχίες των προηγούμενων χρόνων, όπως π.χ. στη Λιβύη, κανείς δεν μπορεί να την παρακάμψει χωρίς ενδεχόμενο κόστος.

Η αργή, διακριτική, αλλά εμφανής στροφή της γερμανικής φρασεολογίας στα ελληνοτουρκικά δείχνει ότι η Μέρκελ, παρά τη στενή, σταθερή και πάνω από έναν αιώνα συμμαχία με την Τουρκία, πρέπει πλέον να συνυπολογίζει και άλλους παράγοντες στο πώς διαμορφώνει την πολιτική της στην περιοχή μας.

Η πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας, οι δυναμικές αντιδράσεις της Γαλλίας και ο φόβος ότι η Ευρώπη θα φανεί ακόμη μια φορά ως ένας στρατηγικός νάνος υποχρεώνουν τη γερμανική ηγεσία να είναι πολύ πιο προσεκτική στις διατυπώσεις της. Το αν θα αλλάξει και πολιτική είναι μια άλλη συζήτηση…

Για την Ελλάδα, σε αυτή τη φάση, το σημαντικότερο ζητούμενο είναι η αγορά χρόνου ώστε να καλύψει σοβαρά αμυντικά κενά και να δώσει χρόνο τόσο στη διπλωματία όσο και στη διαμόρφωση ενός πιο συνεκτικού άξονα των χωρών που ανησυχούν σοβαρά από τον επεκτατικό εκτροχιασμό της Τουρκίας. Και δεν είναι λίγες.

Εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο, Γαλλία, Ισραήλ, Αίγυπτος, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία έχουν κάθε λόγο για να προβληματίζονται σοβαρά από την επιδίωξη της Τουρκίας να γίνει το «αφεντικό» της κεντρικής και ανατολικής Μεσογείου.

Το ερώτημα είναι, αν αυτή η κοινή ανησυχία θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα είδος αμυντικής και διπλωματικής ασπίδας. Η απάντηση αργεί ακόμη και γι’ αυτό ακριβώς η Ελλάδα πρέπει να είναι πειστική ως προς την αποτρεπτική της ικανότητα στη φάση που διανύουμε.