To F-22, το οποίο βρίσκεται σε υπηρεσία για την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ από το 2005, θεωρείται ακόμα και σήμερα, ως το πιο εξελιγμένο stealth μαχητικό 5ης γενιάς στον πλανήτη και το καλύτερο αεροσκάφος εναέριας κυριαρχίας που έχει κατασκευαστεί ως τώρα.

 

Σχεδιασμένο προς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το F-22 αποτελούσε -και σε μεγάλο βαθμό συνεχίζει να αποτελεί- το απόλυτο μαχητικό εναέριας κυριαρχίας, σχεδιασμένο να μην ανιχνεύεται από τα εχθρικά ραντάρ και να χτυπά όταν πλέον είναι αργά για να αποφευχθεί η επίθεσή του.

 

Για την ακρβεια, το αεροσκάφος ήταν τόσο καλό, που όταν πρωτοσχεδιάστηκε, υπήρξαν σκέψεις να δημιουργηθεί μια ειδική έκδοσή του για το Πολεμικό Ναυτικό, ώστε να αντικατασταθούν σταδιακά τα δικά του μαχητικά, όπως τα F-14, με τη λογική πίσω από την πρόταση να είναι ότι η ανάπτυξη του F-22 και για το Ναυτικό θα μείωνε το κόστος ανάπτυξης του προγράμματος.

 

Ωστόσο, ενώ η ιδέα φαινόταν καλή, στην πράξη τα προβλήματα στην υλοποίησή της αποδείχθηκαν τεράστια και το κόστος εκτινάχθηκε σε ύψη που ουδείς ήταν έτοιμος να εγκρίνει, πόσο μάλλον όταν το «απλό» F-22 ήταν ήδη ένα πανάκριβο οπλικό σύστημα.

 

Συγκεκριμένα, η έκδοση του αεροσκάφους για το Ναυτικό απαιτούσε μείζονες δομικές αλλαγές ώστε το μαχητικό να μπορεί να απογειωθεί από καταπέλτη αεροπλανοφόρου, αλλά και να προσγειωθεί και να φρενάρει με τη βοήθεια ειδικού γάντζου.

 

Επίσης, τα φτερά θα έπρεπε να είναι κινούμενα (να ανοίγουν και να κλείνουν), τόσο για λόγους αποθήκευσης του μαχητικού, όσο και επειδή όταν προσγειώνεται σε αεροπλανοφόρο θα έπρεπε να μειώνει σημαντικά την ταχύτητά του.

Τα κινούμενα φτερά εκτιμήθηκε ότι θα θυσίαζαν κάποιες από τις stealth ιδιότητες του F-22, ενώ όλα αυτά ανέβαζαν το κόστος του project σε βαθμό που… τρόμαξε το Ναυτικό, το οποίο προτίμησε να κρατήσει τα F-14 ως τη βασική πλατφόρμα του για αεροπλανοφόρα, τα οποία ήταν και λίγο ταχύτερα από τα F-22.