Εάν η ζωή μας κατά τη διάρκεια της καραντίνας ήταν πίνακας ζωγραφικής πως θα έμοιαζε; Ποια θα ήταν τα χρώματα που θα κυριαρχούσαν; Θα επικρατούσε το γκρί, το μαύρο; Και ο άνθρωπος, που θα αγωνιούσε, που θα πάλευε για την ζωή του, που θα απομακρυνόταν από τους άλλους ανθρώπους, που δεν θα τους άγγιζε πιά, τι μορφή και τι έκφραση θα είχε;

Τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα έδωσε ένας εικαστικός σε μια γειτονιά της Δράμας. Ο τοίχος μια πολυκατοικίας, σε μια γειτονιά της πόλης, έγινε ο καμβάς για τον εικαστικό Λευτέρη Τούλη, για να δημιουργήσει ένα μεγάλων διαστάσεων γκράφιτι, εκφράζοντας μέσα από αυτήν τις ανησυχίες του για την κατάσταση που βιώνει η ανθρωπότητα, αλλά και στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα στους συμπολίτες του, που αυτό το διάστημα αντιμετωπίζουν μια δύσκολη κατάσταση, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού και του lockdown.

Ο 30χρονος Λευτέρης Τούλης, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Δράμα και όπως επισημαίνει, μιλώντας στο ΑΠΕ- ΜΠΕ, όταν του δόθηκε η δυνατότητα να σχεδιάσει κάτι τόσο μεγάλο σε ανοιχτό δημόσιο χώρο, θέλησε με το έργο του να δώσει τροφή για προβληματισμό. Όπως λέει, δεν θα μπορούσε παρά να είναι επηρεασμένος από τις δύσκολες συνθήκες που βιώνει η κοινωνία.

Για να σχεδιάσει πάνω στον 15 μέτρων «καμβά» χρειάστηκε γερανοφόρο όχημα και συνολικά πέντε μέρες συστηματικής δουλειάς, που απέδωσαν μια εντυπωσιακή τοιχογραφία, στην οποία ένα αρχαιοελληνικό άγαλμα απεικονίζεται να φορά μάσκα και να βρίσκεται ανάμεσα σε δυο κόσμους, τον σύγχρονο και τον αρχαίο.

Το άγαλμα κρατά στο χέρι του ως όπλο και δεκανίκι ένα κοντάρι. Η πανδημία του κορωνοϊού, η κλιματική αλλαγή, η μόλυνση του περιβάλλοντος, οι ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου στάθηκαν τα στοιχεία που ενέπνευσαν τον Λευτέρη Τούλη, ώστε να δημιουργήσει τη μεγάλων διαστάσεων τοιχογραφία.

«Το άγαλμα» σημειώνει ο καλλιτέχνης, «αποτυπώνει ένα σύγχρονο Έλληνα. Φορώντας τη μάσκα πολεμά μέσα στη γειτονιά του, με φόντο τις στήλες του Ολυμπίου Διός και τα παραδοσιακά σπίτια. Παλεύει για τη ζωή του, για να σταθεί στα πόδια του, όρθιος, με δεκανίκι το όπλο του, ένα κοντάρι.

Η Ελλάδα του σήμερα και του χθες συναντώνται εν μέσω κορωνοϊού, φτώχειας και αβεβαιότητας. Έτσι, θέλησα να αποτυπώσω την προσωπική πάλη που δίνει καθημερινά ο καθένας από εμάς. Ένας νέος θεός, ένας φανταστικός φίλος, καρτερεί ένα φωτεινότερο μέλλον».