Η Ελένη Βιτάλη είναι ένα ιερό πρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού. Την έχουν πει Φεϊρούζ της Ελλάδας. 

Η Ελένη Βιτάλη είναι ένα ιερό πρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού. Την έχουν πει Φεϊρούζ της Ελλάδας. Υπήρχε άνθρωπος από το Ισραήλ που μία φορά την εβδομάδα έκανε την πτήση Τελ Αβίβ – Αθήνα για να μη χάσει καμία από τις παραστάσεις της.
Κόρη του λαϊκού συνθέτη και σαντουριέρη Τάκη Λαβίδα, μυήθηκε από την παιδική της ηλικία στα πανηγύρια, προτού ο δρόμος τη βγάλει στη Lyra του διανοούμενου Πατσιφά και ηχογραφήσει με τη φωνή της Κουνάδη, Θεοδωράκη και δημοτικό τραγούδι. Μετά, σε άλλη εταιρεία, Λάγιο, Νικολόπουλο και άλλους σημαντικούς δημιουργούς, μέχρι δηλαδή να καθιερωθεί και ως τραγουδοποιός με το «Απέναντι μπαλκόνι» της.
Στις τωρινές παραστάσεις της στην «Ιερά Οδό» ήδη κόσμος συρρέει για να την ακούσει να ερμηνεύει Βασίλη Τσιτσάνη και «Ρεμπέτικο» υπό τη διεύθυνση του Σταύρου Ξαρχάκου.

Κυρία Βιτάλη, είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε με τον Σταύρο Ξαρχάκο;
Με τον Σταύρο Ξαρχάκο βρεθήκαμε καλλιτεχνικά πριν από είκοσι χρόνια, αλλά η συνεργασία μας δεν ευτύχησε να καταλήξει σε παράσταση. Να σου πω γιατί: Όπως εκείνη η συνεύρεσή μας ήταν μια πρόβα στην ουσία, έτσι και οι τωρινές παραστάσεις μας επίσης πρόβα είναι. Μοιράζομαι το πάλκο αυτή τη φορά με την Ηρώ Σαΐα και τους εξαίρετους μουσικούς, ερμηνεύω αγαπημένα τραγούδια ενορχηστρωμένα με τρόπο μοναδικό από τον Ξαρχάκο.

 Εκείνος σας πρότεινε τη συγκεκριμένη συνεργασία;
Το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου παρακολούθησα το «Μεγάλο μας τσίρκο». Ο Σταύρος δεν διηύθυνε, αλλά βρισκόταν εκεί. Έτυχε να έχουμε έναν κοινό μουσικό, τον Νεοκλή Νεοφυτίδη, κι όταν πήγα μετά να τον χαιρετίσω, ξανασυνάντησα τον Σταύρο. Μιλήσαμε, συμφωνήσαμε να βρεθούμε και ύστερα από λίγο καιρό μού έκανε πρόταση να τραγουδήσω Τσιτσάνη υπό τη διεύθυνσή του. Ο Τσιτσάνης δεν έχει πάψει να ακούγεται μέσα στα χρόνια.

Θεωρείτε ότι έχει γίνει μία ενδεχομένως κατάχρηση των τραγουδιών του;
Στην πατίνα του χρόνου τα ασήμια γίνονται χρυσά, τα χρυσά γίνονται μαλάματα κ.ο.κ. Μεγάλος συνθέτης σαφώς δεν είναι μόνο ο Τσιτσάνης, αφού αυτή η κουκκίδα της γης, η Ελλαδίτσα, έχει βγάλει μεγαθήρια.

Σας είχε ενοχλήσει όλη αυτή η αναβίωση του ρεμπέτικου στη Μεταπολίτευση πλάι στα αντάρτικα;
Όχι, δεν με είχε ενοχλήσει, αφού τότε ανακάλυπτα κι εγώ την πολιτική μου συνείδηση και την πολιτιστική μου ταυτότητα. Νομίζω πως μόνο ο Μάνος Χατζιδάκις με τον «Σκληρό Απρίλη του ’45» και τα «Πέριξ» ασχολήθηκε σοβαρά με το ρεμπέτικο εκείνη την περίοδο που λέτε και λίγο νωρίτερα.

Θα είχε ενδιαφέρον η γνώμη της Βιτάλη για το μουσικό ταλέντο που λέγεται Σταύρος Ξαρχάκος.
Ο Σταύρος εμπνέεται τη μουσική όπως γίνεται με τους μεγάλους τραγουδοποιούς. Η έμπνευσή του, αυτό το ταλέντο του, γεννάει μουσική κατά τον ίδιο τρόπο με τους μεγάλους συνθέτες. Μην κάτσουμε να απαριθμήσουμε τα προτερήματά του, γιατί θα βαρεθούμε: Από την άποψη των ενορχηστρώσεων που κάνει, θέλετε, από τις πλούσιες μελωδίες του, αλλά και από το κιμπαριλίκι του;

Κάποτε ερμηνεύσατε «Εγώ τραγούδαγα στα σκυλάδικα». Σήμερα τραγουδάτε στην «Ιερά Οδό» Τσιτσάνη και Ξαρχάκο. Πόσο δρόμο άραγε διανύσατε;
 Κανονικά το τραγούδι θα λεγόταν «Εγώ τραγούδαγα στα πανηγύρια», εφόσον από τα πανηγύρια ξεκίνησα πρώτα μαζί με τη μάνα μου και μετά μόνη μου. Προτίμησα τότε να βάλω στον τίτλο «στα σκυλάδικα», που δεν έχουν κανέναν κανόνα αισθητικής, σε αντίθεση με τα πανηγύρια, που σίγουρα έχουν και που εγώ τον έζησα. Και σήμερα στην «Ιερά Οδό» ένα λαϊκό πάλκο έστησε ο Σταύρος με τα ωραιότερα τραγούδια του Τσιτσάνη και δικά του. Επομένως, μη νομίζετε, δεν είναι και πολύ μεγάλη η απόσταση αυτή.

5 ΑΝΘΡΩΠΟΙ 5 ΣΤΙΓΜΕΣ

– Παιδάκι ήμουν όταν με πήρε η μάνα μου σε πανηγύρι μαζί της στην Κόρινθο. Φτάνουμε και μας λένε «Πέθανε ο παπάς». Στο ντεμπούτο μου δηλαδή ως τραγουδίστρια είχε πεθάνει ένας παπάς.

– Η πρώτη μου συνάντηση με τον Πατσιφά. «Ελένη Λαβίδα» φώναξε. Σηκώθηκα. «Αύριο θα κουρευτείς». «Θα το σκεφτώ» κάνω. «Δεν έχεις να σκεφτείς τίποτα, αύριο θα κουρευτείς». Μεγάλη πολιτισμική και πολιτιστική φάπα ήταν για μένα ο Πατσιφάς.

– Όταν πρωτοπήγα στο στούντιο της Κολούμπια για ακρόαση και ο Πατσιφάς μου είπε να μπω μέσα και να πω το «Άι γαρούφαλλό μου» των Κουνάδη – Γκούφα. Ήταν κι αυτοί εκεί. Το είπα μια κι έξω. Το κράτησαν. Πήγα για οντισιόν και έφυγα με δίσκο.

– Όταν γέννησα τον γιο μου στο «Λητώ» και έγραψα επί τόπου την «Κιβωτό»: «Είμ’ εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό».

– Το 2000 που ξαναβγήκα στο τραγούδι με τις παραστάσεις στο «Αερικό» και γύρισα από την πρόβα τζενεράλε με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.

– Τάκης Λαβίδας, ο πατέρας μου. Από μικρή ζούσα με τον φόβο της απώλειάς του. Υπέροχος πατέρας και σπουδαίος μουσικός.

– Λούσυ, η μητέρα μου. Δίπλα της ξεκίνησα να τραγουδάω. Μια χαρά γυναίκα, μάγκας, άντρας και γυναίκα μαζί.

– Βαγγέλης Ξύδης, ο σύζυγός μου. Ο γκουρού μου, ωραίος τραγουδιστής, μουσικός και συνθέτης.

– Σωτηρία Μπέλλου. Κιμπάρισσα, σεβόταν τον λόγο της, αριστοφανικά βωμολόχος.

– Αλέκος Πατσιφάς. Μεγάλο σχολείο. Μου έδωσε κατεύθυνση και τα φώτα του.