Αυτό που δεν γράφτηκε στην είδηση, ήταν από εκείνα που ούτε γράφονται ούτε λέγονται «από καθωσπρέπει» στόματα, αν και είναι, τελικά, αυτά που πραγματικά μετράνε, αυτά που αναμφισβήτητα έχουν… νόημα!…

Αυτό που δεν γράφτηκε στην είδηση, ήταν από εκείνα που ούτε γράφονται ούτε λέγονται «από καθωσπρέπει» στόματα, αν και είναι, τελικά, αυτά που πραγματικά μετράνε, αυτά που αναμφισβήτητα έχουν… νόημα!…
Θα έγραφε το μονόστηλο, εάν έφτανε στη δημοσιότητα, με τη γνωστή ανωνυμία και συντομία: «Απόπειρα αυτο-αναίρεσης έκανε η κ. Τάδε, έγγαμη και μητέρα δυο ανήλικων παιδιών, παίρνοντας 56 ηρεμιστικά – αγχολυτικά χάπια… Μετά τις πολύωρες προσπάθειες του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού η γυναίκα ξέφυγε τον κίνδυνο…».
Και θα συμπληρώνατε, καλοπροαίρετα, εσείς φίλες και φίλοι, «…προς μεγάλη χαρά του κ. Δείνα, των παιδιών, των συγγενών και φίλων της…».
Μη βιαστείτε να το κάνετε, ακόμη!…
Η νεαρή γυναίκα που στάθηκε απέναντί μου εκεί στο φιλικό σπίτι, ξεκόβοντας από τη ζωηρή νεανική παρέα για να με πλησιάσει, είναι μόλις τριάντα δύο χρόνων. Κομψή, έχει την προσεγμένη επιμέλεια που προδίδει άτομο με ανεπτυγμένη την ανάγκη της καλαίσθητης παρουσίας. Χαμογελά εκφράζοντας ανάμικτα συναισθήματα ανακούφισης, λύπης και μαζί αβεβαιότητας για το επεισόδιο… Καλά το καταλάβατε, πρόκειται για την κ. Τάδε του μονόστηλου, της οποίας η προσπάθεια να κλείσει αυτόβουλα την προσωπική της υπαρξιακή παρένθεση αποδείχτηκε… απλά απόπειρα!…
Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ακόμη και ο πιο έμπειρος επιστήμονας της συμπεριφοράς δεν βρίσκει ούτε τα λόγια ούτε και τα συναισθήματα να περιγράψει τον ανθρώπινο πόνο, τον ανθρώπινο θυμό, τις συναισθηματικές συγχύσεις των προσώπων που έρχονται και στέκονται απέναντί του ζητώντας μια σύντομη, πρακτική, αλλά επαγγελματική συμβουλή…
Στην περίπτωση της νεαρής γυναίκας, στο γρήγορο ξετύλιγμα μιας ζωής, στη διάρκεια μιας νυχτερινής σύναξης σε πάρτι φίλων, ήρθαν στο φως απωθημένα στα άδυτα του υποσυνείδητου συναισθήματα, εμπειρίες, πίκρες και πόνοι, και μαζί θυμοί και παρεξηγήσεις που ξεκινούσαν από παλιά, από τις σχέσεις ανάμεσα στο παιδί και τους γονείς του…
Ναι, τα πήρε τα 56 χάπια και μετρώντας βρήκαμε ότι 10 ανήκαν στον πατέρα, ο οποίος δεν κατάλαβε ότι δεν έφτανε μόνο το χρήμα που έφερνε στο σπιτικό για να γεμίζει η ζωή του παιδιού… Και άλλα 10 στη μητέρα, που πίστευε ότι εφόσον μαγειρεύει και πλένει και σιδερώνει, πάει, ολοκληρώθηκε ο ρόλος της…
Άλλα 5 στην αδελφή, που ως μικρότερη το μόνο που ήξερε ήταν να ζητά, προτάσσοντας «μα εγώ είμαι μικρή» όταν οι περιστάσεις απαιτούσαν συνδρομή και «μα εσύ είσαι η μεγάλη» όταν οι περιστάσεις απαιτούσαν γενναιοδωρία ανάμεσα στα αδέλφια…
Έτσι έχουμε 15 χάπια…
Από ένα για παππούδες και γιαγιάδες, από ένα για καθηγητές και καθηγήτριες που λειτουργούσαν με την άποψη ότι «το να είσαι δάσκαλος είναι απλά και μόνο μια βιοποριστική ενασχόληση» και από ένα για κάποιους χαμένους «έρωτες της νιότης…», και αισίως φτάσαμε τα 45 χάπια!…
Μετά έχουμε 5 για τον σύζυγο και από 3 για τα δυο παιδιά του γάμου, που καθότι μικρά δεν μπορούν να συνεισφέρουν, αλλά μπορούν, ω ΝΑΙ, μπορούν να ζητούν και να απαιτούν…
Τη συμβούλεψα, τώρα στα 32 της, την κυρία «Τάδε της… απόπειρας» να ζητήσει τη βοήθεια ενός ειδικού και να βάλει σε τάξη τα συναισθήματα, την καθημερινότητα και τη ζωή της…
Λίγοι άνθρωποι πλησιάζουν τόσο πολύ τον θάνατο και ξανάρχονται στη ζωή, ώστε να μπορούν να εκτιμήσουν ότι δεν είναι τόσο χρήσιμο πράγμα να πετάς τη ΜΟΝΗ ζωή που έχεις στα σκουπίδια καταπίνοντας μεμιάς 56 χάπια!… 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.