Το να πεις με τέτοιο τρόπο μερικούς από τους πιο σπαρακτικούς στίχους του Θεσσαλονικιού ποιητή και πεζογράφου Γιώργου Ιωάννου στην παράσταση «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσομπανόσκυλα» είναι κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις αν δεν είσαι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση.

Το να πεις με τέτοιο τρόπο μερικούς από τους πιο σπαρακτικούς στίχους του Θεσσαλονικιού ποιητή και πεζογράφου Γιώργου Ιωάννου στην παράσταση «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσομπανόσκυλα» είναι κάτι που δεν μπορείς να το κάνεις αν δεν είσαι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Η πολύ νέα ηθοποιός Λένα Δροσάκη είναι, αφού συμπλήρωνε θαυμάσια τους δύο άντρες στην παράσταση της ομάδας BijouxdeKant. Συναντήθηκα μαζί της, για να ανακαλύψω επίσης ότι αυτό το γλυκό κορίτσι θα υποδυθεί σύντομα στο θέατρο έναν εμβληματικό ρόλο που έχει αφήσει εποχή, τη θρυλική «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη.

Η μέχρι τώρα πορεία της Λένας Δροσάκη δείχνει ότι ανήκει σε κείνα τα παιδιά που προχωρούν στη ζωή παρορμητικά υπερασπίζοντας τις αποφάσεις τους με πάθος. Μεγάλωσε στην Πάτρα, σε μια οικογένεια που της πρόσφερε πολλή αγάπη και τρυφερότητα. Σπούδαζε Ηλεκτρολογία που δεν την ενδιέφερε μέχρι που είδε «Άμλετ» με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον ομώνυμο ρόλο. «Ήταν κάτι μαγικό, δεν υπήρχε φύλο, δεν είχε σημασία αν ήταν μια γυναίκα που έπαιζε έναν άντρα» λέει για εκείνη την παράσταση, που έμελλε να της αλλάξει τη ζωή. Παράτησε οτιδήποτε άλλο έκανε, άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα θεάτρου και να εργάζεται σε δύο – τρεις δουλειές συγχρόνως ώστε να μαζέψει λεφτά για να πάει στην Αθήνα: «Δεν είναι ότι μου το αρνήθηκε η οικογένειά μου, το συζητήσαμε, αλλά ήθελα το θέατρο να είναι κάτι “δικό μου”. Δεν ήξερα πού θα με πήγαινε, αλλά δεν είχε σημασία. Μη με ρωτάς πότε έγιναν όλα αυτά. Δεν ορίζω τον χρόνο σε πλαίσια, δεν έχει σημασία πότε έγινε κάτι, σήμερα ή χθες. Πάμε κι όπου πάει. Αυτό έχει σημασία».

Στην Αθήνα μπήκε σε μια ιδιωτική σχολή, από την οποία δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένη. Τότε, μαζεύτηκαν δεκαπέντε απογοητευμένοι συμφοιτητές και έστησαν μια σχολή από μόνοι τους. Έβαψαν τους τοίχους, έξυσαν τα πατώματα και επέλεξαν τους δασκάλους τους. Πτυχίο δεν πήραν, αλλά «σπούδασαν» το θέατρο με τους δικούς τους όρους. Η Λένα έκανε καλούς και πιστούς φίλους, αλλά η επιβίωση αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση. Ένας ρόλος την πρόλαβε στο παρά πέντε προτού επιστρέψει στην Πάτρα. Ήταν για το «Α λα μανιέρ ντε Ντέιβιντ Λιτντς» του χαρισματικού νεαρού σκηνοθέτη Θάνου Παπακωνσταντίνου, που έστησε στο υπόγειο γκαράζ του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης». Εκεί είδαν την παράσταση οι BijouxdeKant, ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης και ο μουσικός Κώστα Δαλακούρας, και της πρότειναν να συμμετάσχει στο όραμά τους. Ένα όραμα που έκρυβε για τη Λένα δύο εκπλήξεις: η μία ήταν ότι θα συμπρωταγωνιστούσε με τον Στράτο Τζώρτζογλου και η άλλη ότι θα έπαιζε σε ένα έργο του αγαπημένου της Γιώργου Ιωάννου.

Εντέλει η Bijoux της επιφύλασσε μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη. Της ανατέθηκε ο κεντρικός ρόλος ενός θρυλικού έργου που θα ανέβει αυτό το καλοκαίρι στα σφαγεία του Ταύρου. Η «Στέλλα» του Κακογιάννη σε μια νέα μεταγραφή από την ποιήτρια Γλυκερία Μπασδέκη. Τι λέει η ίδια για αυτό το τόσο παράτολμο εγχείρημα; «Η Στέλλα είναι ένα είδωλο που δεν το αγγίζεις. Δεν πρόκειται ούτε κατά διάνοια να μιμηθώ τη Μελίνα. Τόσο για την Μπασδέκη όσο και για τον Σκουρλέτη, αλλά και για μένα, η Στέλλα δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά πολλά πρόσωπα. Είναι και μια άλλη γυναίκα, και ένας άντρας. Θέλουμε να τα ανακαλύψουμε όλα αυτά τα πρόσωπα, πόσα είναι, ποια είναι, με ποια μιλάει ή με ποια φαντάζεται ότι μιλάει. Προσωπικά ελπίζω να τα βρω μέσα μου ή μέσα από τη Στέλλα. Δεν τα έχω εντοπίσει ακόμα, αλλά αυτό είναι και η πρόκληση».