Το μισοβυθισμένο και ακυβέρνητο ιστιοφόρο με τους 130 εξαντλημένους μετανάστες (ανάμεσά τους 24 γυναίκες και 38 παιδιά) που εντοπίστηκε την περασμένη Τρίτη να πλέει ακυβέρνητο 30 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά από το Κουφονήσι Λασιθίου ήταν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ του κατά συρροή εγκλήματος που διαπράττεται τους τελευταίους μήνες στα διεθνή ύδατα.

Το μισοβυθισμένο και ακυβέρνητο ιστιοφόρο με τους 130 εξαντλημένους μετανάστες (ανάμεσά τους 24 γυναίκες και 38 παιδιά) που εντοπίστηκε την περασμένη Τρίτη να πλέει ακυβέρνητο 30 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά από το Κουφονήσι Λασιθίου ήταν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ του κατά συρροή εγκλήματος που διαπράττεται τους τελευταίους μήνες στα διεθνή ύδατα.

Καθημερινά τα πλωτά σκάφη του λιμενικού που περιπολούν στο Βορειοανατολικό Αιγαίο, τα Δωδεκάνησα και τα όρια του Κρητικού με το Λιβυκό Πέλαγος γίνονται μάρτυρες των απεγνωσμένων προσπαθειών εξαθλιωμένων προσφύγων να προσεγγίσουν με σαπιοκάραβα την ακτή.

Θύματα όχι μόνο των εμφύλιων πολέμων και γενοκτονιών στις πατρίδες που αφήνουν πίσω αλλά και των σύγχρονων δουλεμπόρων που κοστολογούν αρκετές χιλιάδες δολάρια το δικαίωμα στην ελπίδα.

Από τον Αύγουστο του 2012, οπότε και ενισχύθηκαν τα μέτρα αστυνόμευσης στον Έβρο, σε συνδυασμό με τον περιβόητο φράκτη μήκους 12 χιλιομέτρων, οι δουλέμποροι, αναζητώντας νέες πύλες εισόδου, στράφηκαν στα ελληνικά νησιά.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία του ελληνικού γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες το πρώτο πεντάμηνο του 2013 συνελήφθησαν, λόγω παράτυπης εισόδου, 3.223 άτομα σε Λέσβο, Σάμο, Χίο και Δωδεκάνησα, έναντι 188 το πρώτο πεντάμηνο του 2012 (οι αντίστοιχοι αριθμοί, για τον Έβρο, ήταν 342 άτομα το 2013 έναντι 15.878 το 2012). Το ιδιαίτερα επικίνδυνο πέρασμα μέσω της θαλάσσιας οδού έχει σημαδευτεί από ναυάγια και ανθρώπινες τραγωδίες, με χαρακτηριστικότερες αυτές στα μέσα Δεκεμβρίου 2012, όπου 21 Αφγανοί έχασαν τη ζωή τους, στα μέσα Μαρτίου 2013, με θύματα 7 Σύρους, και τον περασμένο Μάιο, όπου πνίγηκε ένα 6χρονο κοριτσάκι, επίσης από τη Συρία.

«Γκουαντάναμο»

Όσον αφορά στο μέλλον των προσφύγων στη χώρα μας, οι περισσότεροι παραμένουν επί μήνες στοιβαγμένοι σε πρόχειρα καταλύματα, επιβιώνοντας χάρη στη φιλευσπλαχνία των ντόπιων και κάποιων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
Άλλοι μεταφέρονται στην Αθήνα, όπου είτε καταλήγουν στη Διεύθυνση Αλλοδαπών είτε σε κάποιο κέντρο κράτησης, περιμένοντας καρτερικά την απέλαση. Που σε πάρα πολλές περιπτώσεις αργεί πολύ να έρθει…

Οι συνθήκες διαβίωσης για τους περισσότερους από τους πέντε χιλιάδες μετανάστες-κρατουμένους στα «ελληνικά Γκουαντάναμο» χαρακτηρίζονται επιεικώς άθλιες από φορείς ελληνικών και διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων.

Πρόσφυγες οι οποίοι ξεχειμώνιασαν φορώντας σορτσάκια και σαγιονάρες στοιβάζονται ανά δεκάδες σε κοιτώνες δίχως θέρμανση και στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Πολλοί απ’ αυτούς αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα υγείας που χρήζουν άμεσης ιατρικής παρακολούθησης. Και όμως στέλνονται στα κέντρα κράτησης χωρίς προηγουμένως να έχουν περάσει από εξετάσεις.

«Τον περασμένο Δεκέμβριο στο κέντρο κράτησης στην Κομοτηνή τα μέλη του κλιμακίου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα συνάντησαν μετανάστες  με καλοκαιρινά ρούχα και σαγιονάρες σε χώρους  χωρίς θέρμανση,  αφού το πετρέλαιο συχνά δεν επαρκούσε για την κάλυψη των αναγκών. Ο χρόνος παραμονής σε αυτά τα κέντρα και οι συνθήκες διαμονής επιβαρύνουν τόσο την ψυχική όσο και τη σωματική υγεία των μεταναστών ανέφερε στο «Ποντίκι» η κ. Ιωάννα Κοτσιώνη, υπεύθυνη σε θέματα μεταναστών στους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα».

Λεπτοσπείρωση και ψώρα

Τον περασμένο Μάρτιο στο Kέντρο Κράτησης της Κομοτηνής ένας πρόσφυγας από το Κονγκό εκδήλωσε συμπτώματα λεπτοσπείρωσης, ασθένεια που μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλική βλάβη. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της ακριτικής πόλης, όπου και νοσηλεύεται, ενώ υπάρχει ακόμα η πιθανότητα οι θεράποντες ιατροί να αναγκαστούν να προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό των κάτω άκρων  για να του σώσουν τη ζωή.

«Αυτή τη στιγμή στην Κομοτηνή κρατούνται μέσα σε δύο κοιτώνες χωρίς θέρμανση και αποχετευτικό δίκτυο 430 πρόσφυγες» κατήγγειλε η πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Ροδόπης Σταυρούλα Τζατζανά.

Τόσο η ίδια όσο και οι 80 αστυνομικοί οι οποίοι υπηρετούν στο παλιό στρατόπεδο έχουν επανειλημμένως καταγγείλει στην ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας και στο αρμόδιο υπουργείο τις άθλιες συνθήκες κράτησης και διαβίωσης των μεταναστών, που επηρεάζουν και τη δική τους καθημερινότητα.

Αυτοψία

Οι εξεγέρσεις κρατουμένων που σημειώθηκαν τον περασμένο Μάρτιο στο Κέντρο Κράτησης της Κορίνθου αποδόθηκαν από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη  σε «συμπλοκές μεταξύ αλλοδαπών» και αντιμετωπίστηκαν με ΜΑΤ, ξύλο και συλλήψεις.

Οι διαδοχικές απόπειρες αυτοκτονίας μεταναστών στην Αμυγδαλέζα (ο ένας έκοψε τον λαιμό του με σπασμένο τζάμι, ο άλλος ήπιε χλωρίνη και ο τρίτος χαρακώθηκε) και τα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων της Δραπετσώνας και της Νίκαιας, αποδόθηκαν από αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ. σε «οργανωμένο σχέδιο της Πακιστανικής Κοινότητας, ώστε να δημιουργήσει κλίμα ενόψει της αιφνιδιαστικής επίσκεψης κλιμακίου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα».

Σε… οργανωμένο σχέδιο ίσως να οφείλεται και η τραγική  ιστορία  που έζησαν τα μέλη του κλιμακίου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στα κέντρα κράτησης της Β. Ελλάδας.

«Επρόκειτο για έναν Πακιστανό, ο οποίος ήταν κρατούμενος από τον περασμένο Αύγουστο στο Κέντρο Κράτησης Προσφύγων στην Κομοτηνή. Ο άνθρωπος αυτός το  μόνο που ζητούσε ήταν να επισπευσθεί η διαδικασία απέλασής του στο Πακιστάν, ώστε να προλάβει την καρκινοπαθή ετοιμοθάνατη κόρη του και να συμπαρασταθεί στη γυναίκα του. Δεν πήρε ποτέ απάντηση στο αίτημά του. Το παιδί του πέθανε και δέκα μέρες μετά έμαθε πως η σύζυγός του αυτοκτόνησε. Την ίδια μέρα αποπειράθηκε και ο ίδιος να βάλει τέλος στη ζωή του…» κατήγγειλε στο «Ποντίκι» μέλος των Γιατρών του Κόσμου.

Η παράταση κράτησης των μεταναστών, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να ξεπεράσει τους 18 μήνες (μπορούν να παραμείνουν στα κέντρα κράτησης 12 μήνες ως διοικητικοί κρατούμενοι και άλλους 12 εφόσον αιτηθούν τη χορήγηση ασύλου, κάτι το οποίο επιδιώκει το 80 % των κρατουμένων), έχει σοβαρές επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική υγεία των κρατουμένων. Καταφεύγουν λοιπόν σε απονενοημένα διαβήματα, που μεταφράζονται σε απεργίες πείνας ή απόπειρες αυτοκτονίας.