Η φασιστική δολοφονία του Πάυλου Φύσσα είναι η σηματοδότησει της ανόδου του φασισμού με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Για να αποδομηθεί όμως αυτό το γεγονός, πρέπει πρώτα να αποκρυσταλλωθεί ο τρόπος λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας.

Του Ευστράτιου Τζαμπαλάτη*

Άκου ανθρωπάκο! (ο τίτλος προέρχεται από το ομώνυμο βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ) Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μνήμη, αυτή όμως που τείνει πλέον να σπανίζει όλο και περισσότερο είναι η βαρυσήμαντη ταξική μνήμη. Για να αποδομηθεί το φαινόμενο της φασιστικής-κρατικής βίας πρέπει πρώτα να αποκρυσταλλωθεί ο κοινωνικο-ταξικός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας.

Η έλλειψη ταξικότητας στους εργασιακούς χώρους είναι ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα στο κεφάλαιο αυτοπροστασίας της κοινωνίας από τη βία του φασισμού. Όταν ο κόσμος σκέφτεται και λειτουργεί με ταξικούς όρους, νιώθει και έχει συναίσθηση της προσωπικής ευθύνης για την κατάσταση της κοινωνίας. Όταν σκέφτεται και λειτουργεί χωρίς κανένα ταξικό υπόβαθρο, δηλαδή τείνει να φασιστοποιηθεί, τότε όχι μόνο δεν νιώθει ότι έχει ευθύνη αλλά αντιθέτως, βγάζει έξω τον εαυτό του και κατηγορεί τους πολιτικούς για όλα τα δεινά της καθημερινότητάς του.

Πολύ χοντρικά λοιπόν αυτή είναι η κυρίαρχη κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας η οποία όπλισε εκ νέου –το είδη οπλισμένο από το κράτος– χέρι του φασισμού, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το χέρι του χρυσαυγίτη. Αναμφισβήτητα ο φασισμός ή εθνικισμός ή εθνικοσοσιαλισμός όπως προτιμά να τον αναφέρει ο επίδοξος νέος Χίτλερ Ν. Μηχαλολιάκος, εμφανίζεται μόνο σε ακραίες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες όπως αυτές που οδήγησαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους και την σημερινή παγκόσμια κοινωνικο-οικονομική κρίση.

Το δεξί χέρι του κράτους, ο φασισμός, ήταν πάντα αυτός που χρησιμοποιούνταν εργαλειακά από την εξουσία για την αυτοπροστασία της σε χρονικές στιγμές όπου διακυβεύονταν η εικόνα της ή η ίδια η θέση της. Αυτό είναι ολοφάνερο στους δρόμους μέσα από τους “αγαπό” (αγανακτισμένοι πολίτες ή πιο σωστά φασίστες-νέο ναζί) που εμφανίζονται μαζί και πίσω από τα ΜΑΤ να πετάνε πέτρες σε διαδηλωτές και τους αστυνομικούς με πολιτικά (ασφαλίτες) πάνω σε μηχανές να ακινητοποιούν διαδηλωτές και να τους παραδίδουν στα –διψασμένα για αίμα– χέρια της λαομίσητων ένστολων.

Αυτή η “ακραία” εικόνα χρησιμοποιείται από την εξουσιαστική θεωρία των άκρων όπου το κράτος εμφανίζεται στο μέσο ως ο μοναδικός παράγοντας διατήρησης των ισορροπιών. Ως δια μαγείας η κρατική βία εμφανίζεται ως μη βία και η απάντηση της κοινωνίας με την χρήση της αντιβίας απέναντι στην κρατική-αστυνομική βία (που ασκείται πάντα πρώτη) ως ωμή βία!. Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας δεν πραγματοποιείται μόνο μέσα από τα μίντια, αλλά ολοκληρώνεται μέσα από την αδιαφορία του ίδιου του ατόμου που προτιμά να παραμένει παθητικός θεατής του τηλεοπτικούς θεάματος, από το να κατέβει ενεργά στο δρόμο και να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την βίαιη πραγματικότητα.

Ο άκρως εξατομικευμένος μικρόκοσμος του οικογενειακού ασύλου που σαν μοναδικό παράθυρο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο είναι το τηλεοπτικό παράθυρο, αποτελεί την ιδανική συνθήκη για την τροφοδοσία και την άνοδο του φασισμού. Πρέπει λοιπόν να φύγουμε από τα γελοία δίπολα του τύπου “τι θα ψηφίσεις;” και να πάρουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί συλλογικά τη ζωές στα χέρια μας. Ο Παύλος Φύσσας ήταν αδελφός, φίλος, γνωστός, mc (σ.σ. αυτός που ραπάρει “master of ceremony”), αντιφασίστας, ο Παύλος ήταν ένας από εμάς. Όποιος δεν κατανοεί το μέγεθος του προβλήματος, όποιος δεν κατανοεί το μερίδιο της ευθύνης του για την υπάρχουσα κατάληξη της κοινωνίας, όποιος δεν μπαίνει έστω και λίγο στη διαδικασία να βγει στο δρόμο και να διεκδικήσει τα αυτονόητα, τότε είναι συνένοχος, ανήκει στην άλλη πλευρά.

Δυστυχώς, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, δηλαδή μέσω της φασιστική δολοφονίας του Παύλου Φύσσα που θυμίζει εποχές Λαμπράκη, ήρθε για ακόμα μια φορά στην επιφάνεια –και ελπίζουμε η τελευταία– η στιγμή να επιλέξει ο καθένας και η καθεμία στρατόπεδο: ή με την κοινωνία και την εξέγερση ή με το κράτος και τον φασισμό.

*Ο Ευστράτιος Τζαμπαλάτης είναι Αρχιτέκτονας – Γραφίστας 

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)