Ο Ρενέ και ο Τρυφώ ήταν οι αγαπημένοι των σινεφίλ που κάποτε ανακάλυπταν τον κινηματογράφο μέσα από τα αφιερώματα στα θερινά σινεμά.

Αυτοί που φεύγουν κάνουν πιο φτωχή την Τέχνη…
Ο Ρενέ και ο Τρυφώ ήταν οι αγαπημένοι των σινεφίλ που κάποτε ανακάλυπταν τον κινηματογράφο μέσα από τα αφιερώματα στα θερινά σινεμά. Οι δυο τους, αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 1959, στο Φεστιβάλ των Καννών, με το «Χιροσίμα, αγάπη μου» και τα «400 κτυπήματα» άλλαζαν τον τρόπο που βλέπαμε το σινεμά, αλλά και τον κόσμο γύρω μας. Ένας άντρας και μια γυναίκα πρωταγωνιστές και στη «Χιροσίμα» του Ρενέ, η οποία, όπως και το «Μαριένμπαντ», βασιζόταν σε ένα μυθιστόρημα – εκείνο σε έργο του Αλέν Ρομπ Γκριγιέ, η «Χιροσίμα» στο βιβλίο της Μαργκερίτ Ντιράς. Και στα δύο η αιτιολόγηση της εξέλιξης αφήνεται στον θεατή, ενώ καταλυτικό παράγοντα αποτελεί η μνήμη, ένα θέμα πολυαγαπημένο της λογοτεχνίας, κυρίως της γαλλικής. Σε μια μικρή ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Ο ύπνος της Αλμπερτίν», βασισμένη στο έργο του Προυστ, πρωτοεμφανίστηκε, στο μοντάζ, το όνομα του Αλέν Ρενέ. Ακολούθησαν ταινίες για τον Γκογκέν, τον Σαγκάλ, την καταστροφή της Γκουέρνικα μέσα από πίνακες του Πικάσο και λόγια του Ελιάρ, ένα ντοκιμαντέρ για τα ναζιστικά στρατόπεδα που εντυπωσίασε, συνεργασίες με τον Σεμπρούν για τον ισπανικό εμφύλιο και για τον Στραβίνσκι, τα «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ», «Ο πόλεμος τελείωσε», «Προσοχή νοσταλγία», το «Μελό», πλήθος ταινίες ώς το «Aimer, filmer, mourir», που παρουσιάστηκε πριν από λίγο καιρό στο Βερολίνο. «Η ζωή είναι ένα μυθιστόρημα» είναι ο τίτλος μιας ακόμα γνωστής ταινίας του. Τον ίδιο τίτλο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει σε πολλές παραλλαγές. Η δική του η ζωή και οι ταινίες του συνδέονταν και με μυθιστορήματα και ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς και ζωγράφους και καλλιτεχνικά κινήματα και πρωτοπορίες και γι’ αυτό ο θάνατός του, στα 91 του, το περασμένο Σάββατο, δεν ήταν απώλεια μόνο για την έβδομη τέχνη, αλλά για όλες τις τέχνες.

Από την Ανδαλουσία με πάθος
«Για να βρούμε το ντουέντε δεν υπάρχει τίποτε να μας βοηθήσει. Ούτε χάρτης ούτε σωστοί τρόποι. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως καίει το αίμα σαν κοπανιστό γυαλί, πως εξαντλεί, πως σβήνει τη γλυκιά γεωμετρία που μάθαμε, πως κλοτσάει όλα τα στιλ». Αυτό το, αμετάφραστο, ντουέντε για το οποίο γράφει ο Λόρκα, το πάθος που διέκρινε στους χορευτές και τραγουδιστές της πατρίδας του και τον έκανε να υμνήσει το φλαμένγκο, αναγνώρισαν όλοι, από τα πρώτα του βήματα, στον Πάκο ντε Λουσία, τον «γιο της Πορτογαλίδας» και όχι απόγονο μιας από τις τσιγγάνικες οικογένειες που παραδοσιακά έπαιζαν, τραγουδούσαν, χόρευαν στον ρυθμό αυτό. Κι εκείνος πήρε την ήδη πλούσια, σε αραβικές, εβραϊκές και ισπανικές μνήμες, μουσική της Ανδαλουσίας, την ανέμειξε με τάνγκο, τζαζ, σύγχρονους ήχους, έκανε πρωταγωνίστριά της την κιθάρα και τη γνώρισε σε όλο τον κόσμο. Χιλιάδες ήταν εκείνοι που συγκεντρώθηκαν αυτές τις μέρες στην Όπερα της Μαδρίτης και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Αλχεσίρας, θρηνώντας τον ξαφνικό θάνατό του σε ηλικία 67 χρόνων.

Γυμνοί βιβλιοπώλες διαμαρτύρονται
Έξω από τα ρούχα τους, κυριολεκτικά, βγήκαν οι βιβλιοπώλες της Γαλλίας. Αφορμή ένα παιδικό βιβλιαράκι, το οποίο παρουσιάζει διάφορους επαγγελματίες με τον τίτλο «Όπως τους γέννησε η μαμά τους». «Αποπληξία», κατά δήλωσή τους, έπαθαν μόλις το είδαν διάφοροι συντηρητικοί πολιτικοί και ζήτησαν την απόσυρσή του. Βιβλιοπώλες του Παρισιού αποφάσισαν τότε να φωτογραφηθούν εκείνοι γυμνοί και με το συγκεκριμένο βιβλίο αγκαλιά. Όχι, όπως τόνισαν, επειδή συμμερίζονταν όλοι την άποψη των δημιουργών του παιδικού αναγνώσματος πως οι μικροί θα ωφεληθούν βλέποντας π.χ. γυμνή μια δασκάλα, αλλά γιατί έκριναν πως πρέπει να αντιδρούν δυναμικά σε κάθε απόπειρα λογοκρισίας.