Είναι σοσιαλδημοκράτες πλέον, κατά το ελληνικότερο κεντροαριστεροί, αλλά τον πρώην οδηγό των ΚΤΕΛ της Βενεζουέλας και νυν αδίστακτο δολοφόνο του λαού της Βενεζουέλας και κλέφτη του εθνικού πλούτου της πατρίδας του, τον στηρίζουν. Όπως επίσης στηρίζουν (και στηρίζονται) από τους πρώην φονιάδες των λαών, τους Αμερικανούς και νυν καλούς συμμάχους, που όμως δεν στηρίζουν τον Μαδούρο ο οποίος τους καταγγέλλει ως ιμπεριαλιστές. Είναι νεοκομμουνιστές  και κεντροαριστεροί με ακροδεξιά θεμελίωση, αντιιμπεριαλιστές, οι καλύτεροι σύμμαχοι των ΗΠΑ και της Μέρκελ, τα πιο υπάκουα πιόνια της Ευρώπης. Είναι από όλα και συμφέρουν, αρκεί να είναι στην εξουσία. Αυτό είναι το μονό σταθερό σε αυτή τη κυβέρνηση: η λατρεία της εξουσίας.

Κατά τα άλλα, η διακυβέρνηση της χώρας νοσεί από την επιδημία της γκαζόζας και τελεί υπό την απειλή των στομαχικών αναταράξεων των βουλευτών που προκαλούν αλυσιδωτές παρενέργειες στο πολιτικό σύστημα εξαντλώντας τη δημοκρατία και τους θεσμούς στα πήγαινέλα ανάμεσα στα έδρανα και τις τουαλέτες της βουλής. Έχοντας κακοποιήσει κάθε κοινοβουλευτική πρακτική, η χώρα έχασε πλέον το σημαντικότερο απόκτημα της μεταπολίτευσης: την εδραίωση και εμπέδωση της δημοκρατίας. Πλέον, η χώρα θεσμικά έχει καταρρεύσει και βρίσκεται αντιμέτωπη  με μια σειρά θεσμικών εκτροπών που μετατρέπουν το πολίτευμα σε παρωδία.

Πλέον, ο ευτελισμός έχει καταστεί θεσμός και δεν προκαλεί αντιδράσεις μέσα σε ένα περιβάλλον γενικευμένης έκπτωσης και παρακμής. Οι καθημερινές πολιτικές αγυρτείες και εκτροχιασμοί από την κανονικότητα έχουν δημιουργήσει μια νέα αποδεκτή συνθήκη παρακμής, έναν βούρκο στο οποίο σχεδόν ηδονικά έχουμε αφεθεί βυθιζόμενοι. Το πλέον εξοργιστικό είναι ότι κόμματα και πρόσωπα αγωνίζονται να διασωθούν επιδεικνύοντας μια  πρωτοφανή αδιαφορία για το δημόσιο συμφέρον. Εθνικά θέματα γίνονται αντικείμενο δημόσιας και αναίσχυντης  συναλλαγής, με ανυπόστατα πολιτικά πρόσωπα να διαπραγματεύονται στο όνομα της χώρας τον μισθό τους, την θέση τους, το στενό προσωπικό τους συμφέρον τόσο ανενδοίαστα  ώστε να προκαλούν μια παγωμάρα στις αντιδράσεις. Κανείς δεν θέλει να αποδεχθεί ότι βρισκόμαστε σε τόσο τραγική κατάσταση…

Κανείς δεν μπορεί να αντιδράσει σε μια κοινωνία δίχως ελπίδα, σε μια κοινωνία που πιθανόν να μην δικαιούται να έχει ελπίδα. Τα χειροτέρα έχουν ήδη έλθει.  Ζούμε πλέον εκτός θέματος, εκτός δημοκρατίας, εκτός εαυτού, με τα ψέματα και με επικοινωνιακά τρικ, βαθιά δικασμένοι.