Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μετρά μια πολυετή και λαμπερή καριέρα στον χώρο της υποκριτής. Τόσο στο θεατρικό σανίδι, όσο και στην τηλεοπτική οθόνη έχει καταφέρει να ξεχωρίσει σε αρκετούς ρόλους για το χιούμορ και τον δυναμισμό του.

Ο πρωταγωνιστής του «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» μίλησε στο περιοδικό People του «Έθνους της Κυριακής» και μεταξύ άλλων σχολίασε το ενδεχόμενο να γίνει πατέρας, μίλησε για τον δικό του πατέρα, ενώ τόνισε πως όταν πεθαίνει κάποιος λυτρώνεται.

Υπάρχει κάποιος φόβος που όσο μεγαλώνεις γίνεται πιο έντονος;

Ο φόβος του να γίνω ο πατέρας μου. Βέβαια, θέλεις-δεν θέλεις, στο τέλος θα μοιάσεις στους γονείς σου. Θα πάρεις και τα καλά και τα στραβά τους. Βλέπεις, το DNA έχει καταγραφεί μέσα σου. Για παράδειγμα, εγώ με τα χρόνια γίνομαι πιο απόμακρος και κλειστός χαρακτήρας. Ακριβώς όπως ήταν ο πατέρας μου.

Πότε θα έλεγες πως κατάλαβες τον πατέρα σου;

Αφότου πέθανε. Ξέρεις, η καθημερινότητα καμιά φορά θολώνει τη σκέψη. Θυμάσαι άλλα και ξεχνάς άλλα. Όταν πια κρατήσεις λίγες αποστάσεις εκεί, συνειδητοποιείς την ουσία των πραγμάτων. Αυτό συνέβη και στην περίπτωσή μας.

Ποιο ήταν το μεγάλο σου παράπονο όσο εκείνος ζούσε;

Δεν θυμάμαι να με πήγε ποτέ διακοπές το καλοκαίρι. Αν έκανα ως παιδί μια-δυο φορές διακοπές, ήταν με τη μητέρα μου ή με κάποιον συγγενή. Με τον πατέρα μου ποτέ. Ασχολούνταν συνεχώς με τη δουλειά.

Τι δουλειά έκανε;

Λογιστής. Όπως ο κυρ Ηλίας στη «Μουρμούρα». Ήταν μια δουλειά που είχα μισήσει μικρός και τώρα μου τα ’φερε η μοίρα να υποδύομαι τον λογιστή.

Αν γινόσουν πατέρας, τι θα έκανες διαφορετικά;

Ούτε σαν σκέψη δεν θέλω να υπάρχει αυτό. Δεν θα ήμουν καλός πατέρας. Μάλλον απόμακρος και αυταρχικός. Μου απορροφά τόσες ώρες της μέρας η δουλειά μου και οι μελέτες μου που δεν θα ήταν ωραίο να πω σε ένα παιδί «Σταμάτα γιατί θέλω να διαβάσω».

Δεν θα θυσίαζες δηλαδή τον δικό σου προσωπικό, ελάχιστο ελεύθερο χρόνο;

Μπορεί και να τον θυσίαζα, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος. Ίσως κάποιες στιγμές να ήθελα να επιβληθεί το δικό μου. Είμαι εγωιστής κι αυτό είναι ένα από τα βασικά μου ελαττώματα. Επίσης, βλέπω συχνά να χρησιμοποιούν τα παιδιά ως άλλοθι για να φτιάξουν τις χαλασμένες σχέσεις τους. Δεν είναι το παιδί η σωστή λύση.

Και στην εγωιστική ατάκα «Εμένα ποιος θα με γηροκομήσει;» τι απαντάς;

Ουδείς! Δεν θέλω να με γηροκομήσει κανείς! Θα πάω σε ένα ωραίο γηροκομείο και ελπίζω ότι θα βρεθεί κανένας καλός Χριστιανός να μου δώσει τα φάρμακά μου μέχρι να «φύγω» και εγώ από αυτή τη ζωή. Άσε που πιστεύω ότι η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν αυτός πεθαίνει.

Γιατί;

Λυτρώνεσαι.

Για τα social media

Για να έχω ενδιαφέρον στα social media, πρέπει να μπω στην κιμαδομηχανή. Τη μία θα ανεβάσω τη φάτσα μου, ύστερα τα αυγά που έφτιαξα ομελέτα, μετά τι; Εμένα να κολυμπώ στο Λουτράκι; Ποιον αφορά να με δει με μαγιό να κολυμπώ στο Λουτράκι; Βλέπω κορίτσια να φωτογραφίζονται στο Instagram με βαρύ μακιγιάζ και βγάζοντας τις γλώσσες έξω. Αυτές οι κοπέλες είναι παγιδευμένες σε μια εικόνα. Τόσο που θέλουν και στην πραγματικότητα να μοιάσουν στην εικόνα που έχουν πλασάρει στο Instagram. Η μόνη χρηστικότητα των social media, όπως τα αντιμετωπίζουμε, είναι να αυξάνουν τον ναρκισσισμό και τη φιλαυτία. Ουσιαστικά εκεί μέσα γίνεται ένα διεθνές κουτσομπολιό που εμένα προσωπικά δεν μου λέει τίποτα. Δεν μπορώ να ασχοληθώ ούτε δευτερόλεπτο.

Όλο αυτό είναι απόρροια της μόδας «Kim Kardashian»;

Ούτε με την Kardashian θα ασχοληθώ. Μου φαίνεται τόσο αστείο και άνευ σημασίας…

Κι όταν έρχονται στο θέατρο και σου ζητούν μια selfie να την ανεβάσουν στο Instagram;

Ας τις ανεβάσουν όπου θέλουν. Ακόμη και στο Instagram… Κυρίως τα πιο νέα άτομα μού ζητούν φωτογραφίες με τέτοιο σκοπό. Είναι η μάστιγα της εποχής, δεν μπορείς να αρνηθείς σε ένα παιδί και να πεις «Όχι, δεν θα βγάλω».

Και αν δεν είναι παιδί;

Αν θέλει κι η γιαγιά να βγούμε selfie, τότε τι να πω; Θα ποζάρω μες στη χαρά (γέλια)