Αυτά που έγιναν τις προηγούμενες μέρες στη Νέα Σμύρνη πρέπει να χτυπήσουν δυνατά το καμπανάκι σε όλους. 

Νομίζω ότι έχει ανοίξει μια πολύ επικίνδυνη φάμπρικα, η οποία, αν ξεφύγει κι άλλο – μακάρι να βγω ψεύτης –, μπορεί να οδηγήσει σε πολύ τραγικές καταστάσεις. Έχει μαζευτεί πολύ μεγάλη ένταση, η οποία πρέπει να εκτονωθεί πριν να είναι αργά.

Ήδη έχουμε πολλά ακραία γεγονότα. Ο άγριος ξυλοδαρμός ενός ακινητοποιημένου ανθρώπου από αστυνομικούς ήταν ένας κανονικός βασανισμός. 

Η επίθεση εναντίον του αστυνομικού ήταν ξεκάθαρα μια δολοφονική ενέργεια. 

Στη συνέχεια η αστυνομία χτυπούσε όποιον έβρισκε για να πάρει τη ρεβάνς. Σήμερα – αύριο μπορεί να έχουμε νέα αντίποινα από οποιαδήποτε πλευρά. Ήδη βλέπουμε διάσπαρτες «καταδρομικές» επιθέσεις.

Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν όλα αυτά εξελιχθούν σε βεντέτα, φοβάμαι ότι θα θρηνήσουμε θύματα.

Δεν σχεδιάζω την πολιτική κανενός και δεν θέλω να κάνω εισηγήσεις για διαχείριση κρίσεων. Ξέρω όμως ότι αυτή την ώρα χρειάζεται μια βαλβίδα εκτόνωσης, αλλιώς το καπάκι της έντασης θα τιναχτεί στον αέρα. Πρέπει να αναληφθούν πολιτικές πρωτοβουλίες για να πέσουν οι τόνοι.

Πριν απ’ όλα όμως πρέπει κάποια πράγματα να μπουν σε μια σειρά. 

Πρώτον, δεν νομίζω ότι ο Μητσοτάκης έχει πρόθεση να τινάξει στον αέρα το κοινωνικό κλίμα ούτε τον βολεύει ένας εκτροχιασμός. Η ελεγχόμενη ένταση μπορεί εύκολα να γίνει ανεξέλεγκτη. Γι’ αυτό θα πρέπει να κλείσει τ’ αυτιά του σε όσους ονειρεύονται συγκρούσεις και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μέσω της βίας. 

Δεύτερον, είναι πια πολύ κουραστικό να λέει η κυβέρνηση ότι φταίει ο Τσίπρας για ό,τι την ενοχλεί. Ούτε τον Κουφοντίνα στηρίζει ούτε την τρομοκρατία ούτε τα μπάχαλα. Αυτά δεν τα πιστεύουν ούτε τα μικρά παιδιά.

Τρίτον, ο Τσίπρας πρέπει να ξεκαθαρίσει στα στελέχη του ποια είναι τα πολιτικά ζητούμενα. Όσοι χαϊδεύουν αυτιά ταραξιών για να ξαναμπούν στη Βουλή, πρέπει κάποτε να καταλάβουν ότι αυτή η τακτική οδηγεί σε πολιτική καταστροφή.

Στην επόμενη φάση πρέπει να γίνουν παρεμβάσεις στον τρόπο λειτουργίας της αστυνομίας. Έχουν μαζευτεί πολλές άγριες συμπεριφορές, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στην έλλειψη εκπαίδευσης και στη λάθος κατανομή ρόλων. Χρειάζεται πολλή δουλειά κι εκεί.

Υπάρχει όμως και μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη που θέλει την αστυνομία χωρίς όρια. Πρέπει να ξεριζωθεί το συντομότερο.

Και τώρα πάμε στα πολύ δύσκολα.

Είναι ξεκάθαρο ότι σχεδόν σε όλους τους πολιτικούς χώρους υπάρχουν θύλακοι οι οποίοι δεν έχουν ξεπεράσει τα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα. Ζουν με μύθους και αγνοούν την κατάσταση της χώρας – ή απλώς δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτήν.

Όμως η Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία δεν ζουν στο 1946, αλλά 75 χρόνια μετά. Στα τρία τέταρτα του αιώνα που έχουν περάσει από τότε, η χώρα άλλαξε πολύ και τα προβλήματά της επίσης. Η καθήλωση στον Εμφύλιο μόνο καταστροφικά μπορεί να λειτουργήσει.

Οι πολιτικές ηγεσίες πρέπει να πάνε τη χώρα πολλά βήματα μπροστά. Μπορούν να αναλάβουν αυτή την ευθύνη ή θα βολευτούν και αυτές σε μια αντιπαράθεση που πολώνει ένα μέρος της κοινωνίας και προκαλεί απέχθεια στο μεγαλύτερο τμήμα της;

Όταν η κοινωνία δεν βλέπει προοπτική και αντιμετώπιση πραγματικών προβλημάτων, πάει στα άκρα. Και τότε βγαίνουν όλοι ζημιωμένοι.