Κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα μακρινό ταξίδι στο εξωτερικό. Πέρυσι ήμουν στον Παναμά, πρόπερσι στην Κεϋλάνη και πριν τρία χρόνια  στο Χονγκ Κονγκ και στο Πεκίνο.

Φέτος σχεδίαζα να πετάξω ως το Μέξικο Σίτι. Με πρόλαβε ο κορονοϊός. Τα ταξίδια είναι κάτι θεραπευτικό για μένα, ένας τρόπος να διασχίζω τούτη την κοιλάδα των δακρύων χωρίς να αναλύομαι κάθε λίγο σε αναφιλητά (είμαι συναισθηματικός τύπος –ένα είδος Βέρθερου).

Η απόλαυση να προετοιμάζω ένα ταξίδι, από τη βόλτα στο βιβλιοπωλείο με τα εκδρομικά εγχειρίδια ως την καταβύθιση στην πλατφόρμα του Skyscanner για να κλείσω τα αεροπορικά μου εισιτήρια, κι από την στρατηγική επιλογή του ξενοδοχείου ως την τοποθέτηση των σωστών ρούχων στην τροχήλατη βαλίτσα, είναι για μένα μια εμπειρία συναρπαστική που καμιά φορά ξεπερνάει την απόλαυση του ίδιου του ταξιδιού (εντάξει, υπερβάλλω).

   Με την επέλαση του covid 19,  ένα σωρό ταξίδια που είχα προετοιμάσει σε σημείο ώστε να έχω βγάλει τα αεροπορικά εισιτήρια πήγαν στον κουβά. Έχασα μια Αρμενία, ένα Λονδίνο (να δω την κόρη μου), μια Κυανή Ακτή (θα έκανα ένα ρεπεράζ στα μέρη που περιγράφει στο μυθιστόρημά του «Supercannes»  ο Μπάλαρντ, βιβλίο που θα κυκλοφορήσει οσονούπω και που μετέφρασα με την Ηρώ Σκάρου), έχασα ένα Ταλίν (με την Aegean), έχασα ένα Σιάτλ (όπου θα συναντούσα –ήλπιζα- τον αγαπημένο συγγραφέα Τομ Ρόμπινς),  κι ένα Βανκούβερ (διαβάστε το «Λευκό Ξενοδοχείο»). Σε όλα αυτά τα μέρη είχα κλείσει και τα καταλύματα  που με περίμεναν κατανυκτικά. Τα ακύρωσα όλα με το ανάλογο κόστος –αναφέρομαι φυσικά στο ψυχικό κόστος.

   Προ κορονοϊού είχα φτάσει στο σημείο να κάνω ένα ταξίδι κάθε δυο μήνες στο εξωτερικό. Με δυο λόγια, έχω το σύνδρομο του Μάρκο Πόλο. Με καλεί το άγνωστο, οι μακρινές οάσεις, οι αδιάβατες ζούγκλες, τα στενά σοκάκια της Πράγας, τα κύματα στην Ιπανέμα, τα ποταμόσπιτα στην Καμπότζη, ο ύπνος σ’ ένα ρυοκάν στην Ιαπωνία. Με καλούν οι τσιγγάνοι μουσικοί στα καταγώγια του Βουκουρεστίου, με καλεί η Ιζαμπέλα στις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο, με καλεί ο Ζακ  στο Σαν Φρανσίσκο.

   Για κάποιον δυσεξήγητο λόγο έχω βρεθεί πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη και πριν αναχωρήσω για αλλού θέλω να τον γνωρίσω όσο καλύτερα γίνεται. Οπότε ταξιδεύω. Για την ώρα, λόγω της πανδημίας, πεζοπορώ ανάμεσα στα τέσσερα δωμάτια του σπιτιού μου. Άντε και μέχρι τον λόφο του Άη Γιάννη.

Κοντολογίς, βρίσκομαι στα πρόθυρα της αυτοχειρίας. Η κόρη μου, που κατανοεί την ανάγκη μου για ταξίδια, μου έστειλε φέτος δώρο στα γενέθλιά μου το πρώτο βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ, «Μέρες της Βιρμανίας».

Ο συγγραφέας του «1984» γράφει για τις μέρες που έζησε νεαρός στην Μπούρμα. Είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο εικόνες και αρώματα από μια χώρα της Άπω Ανατολής. Με γοήτευσε και μου δημιούργησε έντονα την επιθυμία να ταξιδέψω ως εκεί. Πήγα κι αγόρασα έναν ταξιδιωτικό οδηγό (ήταν ανοικτά τα βιβλιοπωλεία). Και, χάριν παιδιάς, μπήκα στο δίκτυο να κλείσω ένα εισιτήριο αεροπορικό για τη Βιρμανία. Σήμερα λέγεται Μιανμάρ.

Έκπληκτος είδα πως δεν γινόταν καμιά πτήση για εκεί. Τι στην ευχή! Αργότερα διαπίστωσα πως είχε γίνει πραξικόπημα κι όλες οι πτήσεις είχαν ακυρωθεί. Το ταξίδι υπνοδωμάτιο-κουζίνα θα συνεχιζόταν χωρίς ενδιάμεση στάση.

*Ο Άρης Σφακιανάκης είναι συγγραφέας