Οι δημοσκοπικές καταγραφές από τον Ιούλιο του 2019 και μετά προεξοφλούν ευρεία νίκη της Νέας Δημοκρατίας, παρά την ελαφρά κάμψη των θετικών δεικτών για την κυβέρνηση από τα τέλη του 2020 και μετά, όταν έγινε αντιληπτό ότι η χώρα δε θα απέφευγε ούτε τις εκατόμβες νεκρών, ούτε την απότομη ύφεση της οικονομίας της.

Οι περισσότεροι σχολιαστές μάλιστα δε διστάζουν να ισχυριστούν ότι η διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων είναι διευρυμένη σε σύγκριση με το εκλογικό αποτέλεσμα της 7^ης Ιουλίου 2019, εύρημα μάλλον δικαιολογήσιμο αν λάβει κανείς υπόψη του την παραδοσιακά υψηλή συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας με τον υψηλό ηλικιακό μέσο όρο ψηφοφόρων που δύσκολα αλλάζουν προτιμήσεις και την αντιθέτως χαμηλή συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ με τους χωρίς κομματική ταύτιση ψηφοφόρους που τον επέλεξαν το 2019 (ή ακόμα και στις προηγούμενες αναμετρήσεις) ως τον αντίπαλο του μισητού παλαιού δικομματισμού. Είναι όμως πράγματι «τελειωμένο παιχνίδι» οι επόμενες εθνικές εκλογές;

Η προσεκτική μελέτη των δημοσκοπικών ευρημάτων –πέρα φυσικά από την μάλλον περιττή για καιρούς τόσο μακρινούς από την ώρα της κάλπης ερώτηση πρόθεσης ψήφου στην οποία ένας στους τρεις ερωτώμενους δηλώνουν άγνοια– δείχνει ότι όντως η Νέα Δημοκρατία διατηρεί την υπεροχή του 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τους σκεπτικούς ψηφοφόρους που τον είχαν στηρίξει χωρίς ενθουσιασμό το 2019, όμως δε θα κατάφερνε να κερδίσει ψηφοφόρους κεντρώας τοποθέτησης που στράφηκαν στη Νέα Δημοκρατία, πεπεισμένοι για την αποτελεσματικότητα και τη μετριοπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το αποτέλεσμα θα ήταν λοιπόν μάλλον πανομοιότυπο της 7^ης Ιουλίου του 2019, παρά τη ρήγματα που παρατηρούνται τους τελευταίους μήνες στη δημοτικότητα της κυβέρνησης. Γιατί δεν εγκαταλείπουν τη Νέα Δημοκρατία εκείνοι που εμφανίζονται δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση;

Η απάντηση βρίσκεται ακριβώς στους λόγους για τον οποίο οι κεντρώοι ψηφοφόροι στήριξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2019: αποτελεσματικότητα και μετριοπάθεια. Κανένα από τα δύο χαρακτηριστικά δεν έχει πληγεί, στα μάτια των ψηφοφόρων, από τη διακυβέρνηση των τελευταίων μηνών. Και αυτό συνιστά αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι στην πράξη τα τεκμήρια αναποτελεσματικότητας και πολωτικής διάθεσης της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πολλά, όμως όλα χάνονται πίσω από την άσκοπη επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει εμβολιασμούς ημετέρων αντί να ζητά σχέδιο και κριτήρια άρσης των περιοριστικών μέτρων, ή να προσφέρει κάλυψη σε όσους διαμαρτύρονται για καταπάτηση του δικαιώματος συμμετοχής σε διαδήλωση κατά του νόμου για τα πανεπιστήμια αντί να θίγει τον εμπρηστικό τόνο Υπουργών που χειρίστηκαν το θέμα της αστυνόμευσης των πανεπιστημίων. Έτσι, η κυβέρνηση αφέθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ να αυτό-χαρακτηρίζεται αποτελεσματική, προβάλλοντας ως τεκμήρια αυτού του ισχυρισμού της τον καλό προγραμματισμό των ραντεβού για τον εμβολιασμό κατά του covid-19, και μετριοπαθής, προβάλλοντας ως τεκμήρια του ισχυρισμού της αυτού την ιδεοληψία του αντιπάλου της.

Δεν είναι έτσι. Η αποτελεσματικότητα μιας κυβέρνησης δεν κρίνεται μόνο από την αναμφισβήτητη οργανωτικότητα και τεχνογνωσία του Κυριάκου Πιερρακάκη και η μετριοπάθειά της δεν κρίνεται μόνο από τη σύγκριση με τις αγκυλωμένες θέσεις περί αντί-εξουσιαστικού αγώνα των αντιπάλων σου. Όμως απαιτείται κάποιος να δείξει στους κρίσιμους και συλλογιζόμενους ψηφοφόρους και την αναποτελεσματικότητα της διαχείρισης της πανδημίας και την έντονα πολωτική διάθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πετυχαίνει να υπογραμμίσει την αναποτελεσματικότητα και παραλλήλως συντηρεί ο ίδιος την εικόνα του ως προστάτη του αντί-εξουσιαστή. Δύο χαμένες ευκαιρίες να φέρει το επόμενο εκλογικό παιχνίδι «στα ίσα». Και όσο οι δύο αυτές ευκαιρίες μένουν χαμένες, τόσο και η Νέα Δημοκρατία δε θα μπορέσει να χάσει τις επόμενες εκλογές.

*Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας