search
ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 13:41
MENU CLOSE

Όμηρος Πουλάκης: Ο πολιτισμός θεωρήθηκε αυτονόητα περιττός

18.04.2021 07:00
omiros-poulakis-new
Photo Credit: Μαριάννα Στεφανίτση

Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Όμηρο Πουλάκη σε μία συγκυρία που τον βρίσκει, και μας βρίσκει σε ένα παρατεταμένο lockdown και τον χώρο του πολιτισμού κλειστό περίπου έναν χρόνο. Η επόμενη μέρα της πανδημίας, οι διεκδικήσεις στον χώρο του πολιτισμού και η Λίνα Μενδώνη…

Έναν χρόνο κλειστός ο πολιτισμός…

Η μεγαλύτερη πληγή στον πολιτισμό αυτόν τον τελευταίο χρόνο δεν είναι μόνο τα κλειστά θέατρα, οι κλειστοί κινηματογράφοι οι κλειστές δραματικές σχολές. Αυτό συμβαίνει και σε άλλους κλάδους και όλοι εν τέλει υποφέρουμε σε μεγάλο βαθμό και σε υλικό και σε πνευματικό επίπεδο και ψυχικό και συναισθηματικό.
Η μεγάλη πληγή, αυτό που κάνει δυσβάσταχτο αυτό που συμβαίνει στον πολιτισμό είναι ότι εκ προοιμίου, αναντίρρητα και με εμφανείς όρους, θεωρήθηκε αυτονόητα περιττός. Δεν είναι ότι πάρθηκε μία απόφαση να είναι όλα κλειστά, όπως π.χ. στην εστίαση, αλλά ότι δεν γίνεται καν κουβέντα. «Ποιος πολιτισμός τώρα».

Πράγμα που σε κάποιο βαθμό είναι λογικό αλλά υπονοεί, κατά τη γνώμη μου, εντελώς παράλογη και επικίνδυνη λογική. Όντως σε κάποιον βαθμό είναι λογικό, η ψυχαγωγία, με αυτήν τη διάσταση ή μάλλον η διασκέδαση, να μπαίνει λίγο πιο πίσω στο κάδρο όταν υπάρχει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Η ψυχαγωγία όμως είναι μια πρακτική η οποία εμβαθύνει και ουσιαστικοποιεί πάρα πολύ τις σχέσεις μας με τον κόσμο, με τις ανθρώπινες επαφές, με τους θεσμούς. Επομένως η μεγάλη πληγή είναι ότι ο πολιτισμός συνδέθηκε με τη διασκέδαση, την πιο – ας πούμε – χαμηλής συχνότητας ένταση, είτε να πάω στο κλαμπ, είτε να πάω σε συναυλία έγιναν όλα ένα στην αντίληψη της κυβέρνησης.

Δεν υποτιμώ κάτι έναντι του άλλου, λέω όμως ότι συμπεριλήφθηκαν όλα σε μία ενιαία κατάσταση με αρκετά υποβαθμισμένες συχνότητες. Σε μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως αυτή της πανδημίας, όλα αυτά, ένα, δεν μπορούν να θεωρηθούν.

Και παράλληλα η κατάσταση έκτακτης ανάγκης σηματοδοτεί και την αντίληψη που έχει ένας άνθρωπος, μια κοινωνία για το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο. Ο πολιτισμός αντιμετωπίστηκε ως αόρατος και ως αυτονόητα περιττός σε μια δύσκολη συγκυρία. Αυτό είναι η μεγάλη πληγή.

Το καλοκαίρι ανοίξατε οριακά…

Εφόσον κάποιος αδιαφορεί εμφανώς για τον πολιτισμό, όταν πιέστηκε από τη διεκδίκηση των ανθρώπων του πολιτισμού αλλά και συνολικότερα από την κοινωνία, η οποία όπως φαίνεται αντιλήφθηκε τη διαχρονική πληγή του πολιτισμού, διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο μέτρων και λειτουργίας μεσα στο καλοκαίρι πρόχειρα, βιαστικά, εκπέμποντας ωστόσο πως δεν υπάρχει καμία προεργασία, ούτε καν η συνείδηση του τι διαμείβεται μέσα σε αυτόν τον χώρο. Ποια είναι η πραγματικότητά του, τι βιώνουν οι άνθρωποι που συναποτελούν τους εργάτες της τέχνης.

Που δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί…

Φυσικά. Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι κονκάρδα, δεν είναι ένα παράσημο, το οποίο το αγοράζεις σε ακριβά μαγαζιά για να αφηγείσαι την κοινωνική σου αξία. Είναι κάτι που σχετίζεται με την καθημερινή τριβή, σχετίζεται με τον άλλον, με την ευρύτερη έννοια του όρου, δηλαδή με τη διαφορετικότητα, την ιδιαιτερότητα, κάτι το οποίο δεν φάνηκε καθόλου να συμμερίζεται ή να αντιλαμβάνεται η παρούσα κυβέρνηση.

Photo Credit: Χριστίνα Μουμούρη

Λείπει από τον θεατή η κοινωνικοποίηση μέσω του θεάτρου…

Δυστυχώς, όλο εντάσσεται σε μία σφαίρα κακής διαχείρισης, από τον Μάιο του 2020 και έπειτα. Μιας διαχείρισης που άρχισε με μία αρκετά καλή προοπτική, υπό την έννοια ότι η Ελλάδα, δεν επλήγη σοβαρά από τον κορωνοϊό τον Μάρτιο του 2020, γιατί δεν είναι μια χώρα τράνζιτ μεσα στο καταχείμωνο, όπως η Ιταλία και το Βέλγιο, από το καλοκαίρι και μετά όμως το βιώνουμε αλλιώς.

Αλλά γλιτώσαμε την πανδημία τότε (σ.σ. τον Μάρτιο του 2020) για έναν άλλον λόγο, αυτόν, του πόσο σπουδαίοι είμαστε από μόνοι μας.. μεταφυσικά... Οπότε όταν άνοιξε η χώρα και έγινε κέντρο διέλευσης, το καλοκαίρι, αυτόματα ξεκλείδωσε η αλυσιδωτή αντίδραση, η οποία έως και σήμερα κλιμακώνεται. Εκεί λοιπόν εντάσσεται μία τελείως στρεβλή διαχείριση του πράγματος, η οποία εν τέλει οδηγεί σε ελλείψεις απίστευτα εμφανείς π.χ. γιατί δεν θα μπορούσαν τα θέατρα από ένα σημείο και μετά να λειτουργούν με μέτρα.

Ό,τι έχετε ζητήσει στην ουσία…

Τα μέτρα ήταν πρόχειρα, βιαστικά, στη βάση εν τέλει μια διάθεσης να φανούν κάπως τα πράγματα και όχι να γίνουν τα πράγματα. Απλώς ο τρίτος που με βλέπει να λέει πως κάνουμε κάτι…

Mετα από καιρό υπογράφηκε η ΣΣΕ με το Εθνικό Θέατρο

Το Εθνικό Θέατρο και το ΣΕΗ υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις τις οποίες διαπραγματεύονται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Η τελευταία διαπραγμάτευση κράτησε έξι μήνες γιατί και ο κορωνοϊός και η αλλαγή των διευθύνσεων σηματοδότησε μια νέα περίοδο διαπραγματεύσεων. Είναι πολύ σημαντικό στοιχείο ότι επαναϋπογράφηκε η ΣΣΕ και μάλιστα με θετικούς όρους.

Το αρνητικό ωστόσο είναι οτι η λογική αυτή των ΣΣΕ, δεν υπάρχει οριζόντια στη δουλειά μας, με την έννοια ότι δεν υπάρχει σε όλους τους θιάσους, στο ιδιωτικό θέατρο, για παράδειγμα.

Το να ζητάς τα ίδια πράγματα από ένα θέατρο των 1500 θεατών και από ένα 20 θεατών, δεν είναι ισότητα, είναι εφαρμοσμένη ανισότητα με πρόσχημα την ισότητα.

Πρέπει να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις αλλά δεν πρέπει και να ισοπεδωθεί ο μικρότερος παραγωγός. Επομένως ο εποπτικός μηχανισμός που θα προτείνει και τις λύσεις θα πρέπει να έχει μια πιο καθαρή εικόνα.

Το κοντσέρτο των δασών – Πρόβες / Άννα Τσιμπίδη

Για την υπουργό Πολιτισμού κ. Μενδώνη;

Δεν την αναγνωρίζω ως υπουργό Πολιτισμού. Οτιδήποτε πει πέφτει σε ένα κενό. Αν εφαρμόσει κάτι που θα πει θα το εφαρμόσει διά της βίας, δηλαδή από τη δύναμη που της εκχωρεί η θέση της. Ακόμα και καλό πράγμα να πει θα το βάλω στην άκρη.

Και αυτό, γιατί υπάρχει μια τιμή θραύσης σε όλα τα πράγματα. Την οποία αν την παραβείς δεν γίνεται να μετατοπιστείς πίσω, σε ένα σχετικό σημείο. Μία φορά λάθος, δυο φορές λάθος, τρεις φορές λάθος, κάποια στιγμή τελειώνει. Γιατί κάποια στιγμή υπάρχει ένας θρυμματισμός τόσο ισχυρός, που το γυαλί δεν ξανακολλάει. Εχει θρυμματιστεί πλήρως η σχέση εμπιστοσύνης.

Και η στάση της στην υπόθεση Λιγνάδη;

Το οριστικό σημείο ρήξης. Αδιανόητος, εξωφρενικός ο τρόπος διαχείρισης.

Έπρεπε να ζητήσει τουλάχιστον μια συγγνώμη. Δεν υπήρξε ούτε μία λέξη αναγνώρισης του λάθους, ότι δηλαδή κάτι κακό συνέβη, κάτι στραβό συνέβη, το οποίο αγγίζει και την υπουργό.

Σαν, όσα που συνέβησαν να μην έχουν να κάνουν με την υπουργό καθόλου. Σαν να είναι ο τελευταίος άνθρωπος που τον αφορά αυτή η ιστορία ή τον αγγίζει. Μιλούσε σαν να αφορά η υπόθεση την κ. Ακρίτα, ή την κ. Κονιόρδου. Αυτό είναι εξωφρενικό.

Πλήρης θρυμματισμός εμπιστοσύνης, από μέρους μου. Από εδώ και πέρα και την καλύτερη ιδέα να πει και να την κάνει πράξη δεν θα της τη πιστώσω γιατί είναι πλέον αργά…

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΕΜΠΤΗ 28.03.2024 13:40