Η Jaguar είναι πασίγνωστη για τα αξιόπιστα και πολυτελή αυτοκίνητά της, που αποτελούν σύμβολο πλούτου και δύναμης για τον ευτυχή κάτοχό τους. Πίσω όμως από τη φινετσάτη αυτή βιτρίνα, κρύβεται η καρδιά ενός μαχητή. Γιατί η Jaguar έχει να επιδείξει μια μακρά και ένδοξη ιστορία στους αγώνες αυτοκινήτου.

Τη δεκαετία του 1950, η Jaguar με το χαρακτηριστικό σκούρο πράσινο χρώμα της που αντιπροσώπευε τα αγωνιστικά αυτοκίνητα της Μεγάλης Βρετανίας, και ονομάζεται «British Racing Green», είχε γευτεί τις περισσότερες νίκες της. Είχε κερδίσει 5 φορές το θρυλικό κι επίπονο 24ωρο σιρκουί του Λεμάν, εκ των οποίων οι τρεις ήταν συνεχόμενες, το 1955, 1956, και 1957. Όμως στο τμήμα ερευνών, οι μηχανικοί της εταιρείας δεν επαναπαύονταν στις δάφνες τους, και σχεδίαζαν το επόμενο αυτοκίνητο που θα μπορούσε να συνεχίσει να νικά στα ράλι.

Η  E- Type Jaguar, που είχε αρχίσει να παράγεται το 1961, μπορεί να ήταν «το πιο όμορφο σπορ αυτοκίνητο στον κόσμο» όπως είχε πει ο μεγάλος αντίζηλος Έντζο Φεράρι, αλλά δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των ράλι.

Το 1963, η Jaguar εξαγόρασε την εταιρεία «Coventry Climax Engine Company» και μαζί μ’ αυτήν κληρονόμησε δύο έξοχους μηχανικούς τους Ουόλτερ Χασάν και Χάρι Μάντι που είχαν σχεδιάσει τις μηχανές Climax που είχαν διακριθεί στα γκραν πρι του 1961 και 1962. Η Jaguar τους ζήτησε να σχεδιάσουν έναν 12κύλινδρο κινητήρα για ένα πρωτότυπο που ονομαζόταν XJ13 και ήταν δημιούργημα του σχεδιαστή αεροδυναμικών αμαξωμάτων Μάλκομ Σέιερ ο οποίος είχε σχεδιάσει τις C-Type, και D-Type Jaguars. Το αμάξωμα ήταν όλο από πάνελς αλουμινίου που συρράφτηκαν με πριτσίνια πάνω στο σασί, κάτι πρωτοποριακό σαν κατασκευή και ελαφρύ για τους αγώνες.

Η 12κύλινδρη μηχανή που κατασκεύασαν, ήταν στην ουσία δύο κομμένες ΧΚ 6κύλινδρες μηχανές των 2,6 λίτρων, ενωμένες σε ένα κοινό πλαίσιο. Η 12κύλινδρη αυτή μηχανή ήταν 5λιτρη στον κυβισμό της, με κατωφερή ψεκασμό, ηλεκτρονική ανάφλεξη και διανεμητή Lucas. Η μηχανή τοποθετήθηκε στο μέσο του αυτοκινήτου, ήταν τεχνολογικά πολύ προχωρημένη για την εποχή εκείνη, και απέδιδε υπό ιδανικές συνθήκες 500 ίππους.

Το αυτοκίνητο στήθηκε και άρχισαν οι δοκιμές με τον επίσημο πιλότο δοκιμαστή της Jaguar, τον θρυλικό Νόρμαν Ντιούις, που έκανε αρκετές δοκιμές στην πίστα Μάιρα. Εκεί, ο Ντιούις είχε ατύχημα με 200 χιλιόμετρα την ώρα, και το αυτοκίνητο βγήκε από την πίστα έφερε πολλές τούμπες και έγινε μια άμορφη μάζα. Ο οδηγός στάθηκε τυχερός που δεν εκσφενδονίστηκε από το αυτοκίνητο καθώς την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας, και τελικά βγήκε ζωντανός από το ατύχημα. Σαν να μην έφτανε αυτό, η Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου (FIA), το 1967, έβγαλε νέο κανονισμό που όριζε ότι ο κυβισμός των κινητήρων των πρωτότυπων αγωνιστικών αυτοκινήτων που θα συμμετείχαν στις 24 Ώρες του Λεμάν, δεν έπρεπε να υπερβαίνει τα 3 λίτρα.

Αυτό, είχε σαν αποτέλεσμα να αφεθεί το πρωτότυπο στη μοίρα του, και έμεινε στην ιστορία σαν ένα υπέροχο αυτοκίνητο που δεν βρήκε το δρόμο του. Το μόνο καλό που βγήκε από αυτό, ήταν ότι οι 12κύλινδροι κινητήρες φορέθηκαν εναλλακτικά και στις E-Type Jaguar που μέχρι τότε κυκλοφορούσαν με 6κύλινδρους κινητήρες.

Τελικά οι Ε-Types ανέλαβαν να τρέξουν στους αγώνες χρησιμοποιώντας τον θρυλικό 12κύλινδρο κινητήρα της αδικοχαμένης XJ13, και ένα αμάξωμα από αλουμίνιο. Αυτές οι Ε-Type ονομάστηκαν lightweight και έγραψαν τη δική τους ιστορία στα ράλι.

Για λίγους και τυχερούς

Το 2015, η διεύθυνση της Jaguar Heritage αποφάσισε να αξιοποιήσει 6 εναπομείναντα σασί αυτού του θρυλικού μοντέλου. Τα αλουμινένια πάνελ του αμαξώματος που θα ντύσουν το σασί κατασκευάστηκαν στην εταιρεία «North Devon Metallcraft» και όλες οι τεχνικές λεπτομέρειες τηρήθηκαν κατά γράμμα, με σφυρηλάτηση των πάνελ πριν την τοποθέτησή τους. Το ζητούμενο ήταν να δημιουργηθούν 6 νέες E-Type Jaguars lightweight για λίγους τυχερούς πελάτες οι οποίοι δεν θα πρέπει απλά να διαθέτουν το ανάλογο χρήμα, αλλά να ταιριάζουν και στη φιλοσοφία αυτού του θρυλικού αγωνιστικού αυτοκινήτου, και πάνω απ’ όλα να μην το αγοράσουν για να το ξεχάσουν ύστερα σε κάποιο γκαράζ, αλλά να το χρησιμοποιούν οδηγώντας το σε αγώνες επίδειξης. Την τελική επιλογή των τυχερών πελατών την έκανε ο Γκρέγκορ Φίσκεν, διευθύνων σύμβουλος της Jaguar, μεταξύ των εκατομμυριούχων που είχαν δηλώσει τον διακαή πόθο να αποκτήσουν αυτό το ακριβές αντίγραφο, και να μπουν σε ένα πολύ πριβέ κλαμπ ιδιοκτητών.

Όλη η δουλειά γίνεται στο χέρι, με τα καλύτερα υλικά, προκειμένου να παραχθούν αυτά τα 6 θρυλικά πρωτότυπα αυτοκίνητα. Τα καθίσματα, και τα πάνελ των δύο θυρών γίνονται όπως τότε από τα καλύτερα δέρματα, και κάθε λεπτομέρεια ελέγχεται εξονυχιστικά. Η εταιρεία υπολογίζει ότι για κάθε αυτοκίνητο πρέπει να υπάρχουν 3 καπό και άλλα κομμάτια του αμαξώματος ώστε να υπάρχει ανταλλακτικό για κάθε τυχόν ατύχημα που μπορεί να συμβεί στο αυτοκίνητο. Οι μελλοντικοί ιδιοκτήτες παραμένουν άγνωστοι, αλλά είναι όλοι τους μέλη μιας μικρής κοινωνίας υπέρ – πλούσιων που αγοράζουν παλαιά αγωνιστικά αυτοκίνητα και εμφανίζονται σε αγώνες επίδειξης που γίνονται σε ιδιωτικές λέσχες αυτοκινήτου. Είναι ένας κόσμος για λίγους και εκλεκτούς. Η Jaguar Heritage, δημιούργησε ασορτί βαλίτσες για τα αυτοκίνητα αυτά, ενώ κάθε ιδιοκτήτης θα λάβει ως δώρο ένα χειροποίητο συλλεκτικό ρολόι Jaguar, μαζί με το κλειδί του αυτοκινήτου του. Η τιμή κάθε αυτοκινήτου θα ξεπεράσει το 1.000.000 λίρες Αγγλίας, και οι ανυπόμονοι πελάτες ενημερώνονται συνεχώς για κάθε στάδιο των εργασιών.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν και αντιρρήσεις για το εγχείρημα. Πολλοί από τους ιδιοκτήτες παλαιών αγωνιστικών αυτοκινήτων, όπως ο Σον Λιν που είναι ιδιοκτήτης της πρώτης από τις 12 lightweight που φτιάχτηκαν το 1960, και είναι μέλη στο κλαμπ του Goodwood όπου γίνεται και το περίφημο σιρκουί παλαιών αγωνιστικών αυτοκινήτων, θεωρούν ότι η Jaguar δεν έκανε καλά που προχώρησε στην κατασκευή αυτού του αυτοκινήτου που μπορεί να έχει όλες τις ορίτζιναλ προδιαγραφές, αλλά γι’ αυτούς παραμένει απλά και μόνο μια εργοστασιακή ρέπλικα. Η διαμάχη αναμένεται ζωηρή, καθώς το Goodwood Road Racing Club ιδρύθηκε από τον Δούκα του Ρίτσμοντ, και τα περισσότερα μέλη του είναι αριστοκράτες και μάλλον σνομπάρουν τους νεόκοπους ιδιοκτήτες των E-Type lightweight Jaguar, θεωρώντας ότι προσπαθούν να μπουν σ’ αυτή τη λέσχη των λίγων και εκλεκτών από το παράθυρο.

Για να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει σ΄ αυτό το άτυπο χρηματιστήριο, πρέπει να πούμε ότι ο γνωστός συλλέκτης παλαιών αγωνιστικών αυτοκινήτων εκατομμυριούχος Πίτερ Νιούμαρκ, διέσωσε μια πραγματική E-Type lightweight, που είχε γίνει σμπαράλια το 1964, κατά τη διάρκεια ενός ράλι. Η επισκευή χρειάστηκε 4 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί. Η αξία του επισκευασμένου και συντηρημένου αυτοκινήτου, το οποίο φέρει ακόμη όλα τα αρχικά του μέταλλα (καπό, πόρτες, κλπ) αγγίζει τα 5.000.000 λίρες Αγγλίας.

Τα κοράκια του Πύργου του Λονδίνου (photos, video)

Πάμελα Τσόρτσιλ Χάριμαν, η μεγαλύτερη εταίρα του 20ού αιώνα (Photos/Video)

Ο ζωγράφος Μπομπ Ντύλαν (Photos/Video)