Ενθουσιαστήκαμε εθνικώς, όταν ο Υπουργός Εξωτερικών Κος Δένδιας απάντησε δημοσίως στον Τούρκο ομόλογό του, με τον τρόπο που όφειλε να απαντήσει.

Όπως ενθουσιαζόμαστε κάθε φορά που ευθαρσώς και δημοσίως, εκφράζει τις αντιρρήσεις της πατρίδας μας για την πολιτική των τυπικώς συμμάχων μας. Έχοντας συνηθίσει σε δήθεν διπλωματικές αβρότητες, ενίοτε διανθισμένες με χορούς, που κατ’ ουσίαν όμως είναι φοβισμένες συμπεριφορές, εν πολλοίς εκπλησσόμεθα με την αξιοπρεπή συμπεριφορά Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών ενώπιον των ξένων ομολόγων του. Τούτο λέει πολλά. Βεβαίως και επαινούμε τον Κο Δένδια, καίτοι πολλοί συνάδελφοί του εκφράζουν, στα κρυφά και στα φανερά, αντιρρήσεις, δεν αρκεί όμως αυτό. Πέραν της λεκτικής συμπεριφοράς των καθ’ ημάς αρμοδίων, θα επιθυμούσαμε και μια περισσότερο αποτελεσματική πολιτική.

Πρώτ’ απ’ όλα, θα επιθυμούσαμε οι εκπρόσωποί μας να υπενθύμιζαν στους σημερινούς συμμάχους μας την ιστορική αλήθεια. Υπενθύμιση για το τι ήταν η Ελλάς, τι ήταν το Αιγαίο, τι ήταν η Μικρά Ασία. Υπενθύμιση τόσο προς τις ηγεσίες τους, όσο όμως και προς τους λαούς τους, δηλαδή σε όλους αυτούς που συνεισέφεραν στην παλιγγενεσία του Ελληνισμού τον 19^ο αιώνα. Αλλά και τι είναι τώρα η Ελλάς.

Από την εθνική αποτυχία μας του 1922 και εξής, είναι προφανές πως ολοένα και περισσότερο περιχαρακωνόμεθα σε ένα έθνος-κράτος, κατά τη δυτική εν πολλοίς ψευδεπίγραφη ονομασία των ευρωπαϊκών κρατικών οντοτήτων. Περιχαρακωθήκαμε σε σύνορα που πασχίσαμε μεν να επεκτείνουμε και εν πολλοίς κατορθώσαμε, καίτοι οι «σύμμαχες» ισχυρές χώρες έκαναν τα πάντα για να μας συγκρατήσουν, αθετώντας τη διεθνή συνθήκη των Σεβρών που είχαν συνομολογήσει, όμως αποδεχόμαστε τα όρια που μας επεβλήθησαν. Έχουμε ξεχάσει πως είμαστε ο μόνος λαός που ελευθερώθηκε από τους κατακτητές του χωρίς να ελευθερωθεί και η πρωτεύουσά του, η Κωνσταντινούπολις. Αγνοούμε πως η Θεοδοσιούπολη, π.χ., δηλαδή το σημερινό Ερζερουμ, ήταν εξ΄ ίσου Ελληνική με την Αθήνα. Αγνοούμε πως το Αιγαίο υπήρξε το κέντρο του Ελληνισμού, που επεκτεινόταν μέχρι τη Κασπία Θάλασσα και ένθεν κακείθεν των παραλίων όλης της Μεσογείου. Ξεχνούμε πως η Ελληνική Σκέψη ξεκίνησε από τη Μίλητο και την Ιωνία -οι Τούρκοι ακόμα ονομάζουν τους Έλληνες Ίωνες- ξεχνούμε πως το Αιγαίο υπήρξε γενέθλιος τόπος της Δύσης. Γιατί «ξεχνούμε» πως μέχρι το 1922 ο Ελληνισμός ανθούσε στα παράλια της Μικράς Ασίας και αφήνουμε τους γείτονες να επαίρονται πως «πέταξαν τους Έλληνες στη θάλασσα»; Γιατί αυτά τα αποσιωπούμε, όταν οι γείτονές μας επικαλούνται τη δήθεν «γαλάζια πατρίδα» τους;

Πέραν όμως αυτού, η σημερινή Ελλάς κατέχει κρίσιμη για τα διεθνώς τεκταινόμενα γεωστρατηγική θέση, άρα και ρόλο. Ήδη από τον 19^ο αιώνα, τούτο το είχαν αντιληφθεί οι τότε ισχυρές χώρες – Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία- και πάνω της αναμετρήθηκαν. Ο Ελληνικός λαός δυστυχώς υπέκυψε σε αυτήν την αναμέτρηση και η νεοελληνική κρατική οντότητα ιδρύθηκε ως αποικία. Καταφανώς δεν έχουμε κατορθώσει ως τώρα να ξεφύγουμε από αυτές τις αρχικές «προδιαγραφές» που μας επιβλήθηκαν. Η ορισθείσα από την κυβέρνηση «Επιτροπή για τον εορτασμό του 1821», ενδιαφέρεται για την ιστορία μας από το 1821 και εξής. Ακόμα χειρότερα, μέγα μέρος πανεπιστημιακών δασκάλων της χώρας μας ταυτίζουν ανιστορήτως το έθνος με το κράτος και επαξίως εκπροσωπούνται και από προβεβλημένο βουλευτή της κυβερνώσας παρατάξεως, που θεωρεί πως «είμαστε παιδιά Οθωμανών», αλλά και ότι «η Τουρκία είναι διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας». Ακριβώς δηλαδή αυτό που προσπάθησε να καταδείξει εντέχνως ο Νταβούτογλου, με το βιβλίο του «Το Στρατηγικό βάθος της Τουρκίας» και οραματίζεται ο Ερντογαν.

Μπορούμε ως κράτος να υπάρξουμε ως ανεξάρτητη οντότητα; Μπορούμε να διαπραγματευθούμε το ρόλο μας και τη γεωπολιτική ισχύ μας; Μπορούμε να απαιτήσουμε από όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες να σεβαστούν την ιδρυτική διακήρυξη της Ε.Ε., που προβλέπει κοινή αμυντική πολιτική, αντί να πληρώνουμε μόνοι μας τους εξοπλισμούς άμυνας όλης της Ευρώπης; Εξοπλισμό που αγοράζουμε και από τις χώρες της δήθεν Ενωμένης Ευρώπης; Η Γερμανία μάλιστα πωλεί εξοπλισμό και στην Τουρκία, με κίνδυνο να διαταραχθεί η ισορροπία στο Αιγαίο. Διαμαρτυρήθηκε ο Έλλην Υπουργός γι’ αυτό, αλλά είχε κάποιο αποτέλεσμα;

Σε κάποιο Συνέδριο, σοβαρός ομιλητής υποστήριζε πως είναι αδύνατον να ασκήσουμε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, γιατί κατέχουμε κρίσιμη γεωστρατηγική θέση που επιβουλεύονται οι πάντες και διαπραγματεύονται άλλοι μεταξύ τους. Αντέτεινα πως ακριβώς γι’ αυτό μπορούμε να ασκήσουμε ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Ιδού οι κρίσιμες διερωτήσεις και η διακύβευση του μέλλοντός μας.

Διαβάστε επίσης:

Το παζάρι του Ερντογάν με τη Δύση – Η «απομονωμένη» Τουρκία και οι αιθεροβάμονες των Αθηνών

Καλοκαίρι στο κόκκινο – Πέντε μεγάλα μέτωπα για την κυβέρνηση

Αιγύπτιος ΥΠΕΞ: Οι συνομιλίες Αιγύπτου-Τουρκίας έχουν σταματήσει προς το παρόν