Σε αναμέτρηση με τον χρόνο βρίσκεται η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τη μετάλλαξη Δ που φαίνεται να εισάγει μια νέα φάση της πανδημίας, η οποία αν δεν αντιμετωπιστεί η νέα σεζόν δεν αποκλείεται να θυμίζει κάτι από το περσινό φθινόπωρο.

Η κυβέρνηση είναι κατηγορηματική ότι νέα γενικά lockdown δε θα υπάρξουν ούτε και επιδοτήσεις, υπό το σκεπτικό ότι η υπάρχει από την Πολιτεία διαθέσιμη λύση για να προστατευτεί το σύνολο του πληθυσμού και είναι η λύση που υλοποιείται διεθνώς, η πρόληψη μέσω των εμβολίων, εν προκειμένω των 4 σκευασμάτων που έχει εγκρίνει η ΕΕ.

Είτε είναι η ωμή αλήθεια, είτε η περιέχει και λίγο «μαστίγιο» ώστε να το πάρουν απόφαση και οι «διστακτικοί», οι πολίτες που δεν έχουν ακόμη εμβολιαστεί, το σίγουρο είναι ότι κάθε άλλο παρά ξεμπερδέψαμε. Η οικονομία μπορεί να μην αντέχει άλλο lockdown, αλλά οι πιο καχύποπτοι για την εξέλιξη των πραγμάτων δε θα το απέκλειαν.

Οι ειδικοί συγκλίνουν στο ότι η μεταδοτικότητα της Δ είναι πολύ υψηλή, ανεβάζοντας και τον κίνδυνο διάδοσης στον ανεμβολίαστο πληθυσμό κατά πρώτο λόγο αλλά όχι μόνο, με ό,τι σημαίνει αυτό για νέα πιθανή αύξηση της πίεσης στο σύστημα Υγείας. Κοινώς αυξάνεται πάλι ο φόβος για αύξηση νοσηλειών σε ΜΕΘ και θανάτους.

Η κυβέρνηση εδώ θα έπρεπε να λειτουργήσει άμεσα και αποφασιστικά χωρίς μηνύματα χαλαρότητας (είτε μιλάμε για τις σαββατοκυριακάτικες αποδράσεις του πρωθυπουργού είτε για ελλιπείς ελέγχους στις εισόδους της χώρας, στους τουριστικούς προορισμούς και στις μετακινήσεις) και κανονικότητας ελέω τουρισμού και οικονομίας να υπονομεύουν το μέχρι στιγμής εμβολιαστικό πρόγραμμα. Αυτό κινδυνεύει να ξεπεραστεί αν δεν επιτευχθεί το απαιτούμενο ποσοστό ανοσίας το οποίο ανεβαίνει όσο η υλοποίησή του πέφτει έξω στους χρόνους. Αν μέχρι τώρα απαιτείτο εμβολιασμός στο 70% σε περίπτωση διάδοσης της μετάλλαξης Δ το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 80% έχουν προειδοποιήσει οι ειδικοί, εντός κι εκτός της Επιτροπής του υπουργείου Υγείας.

Θα έπρεπε να σχεδιάσει μια ενημερωτική καμπάνια που να απαντά με σαφήνεια και χωρίς μισόλογα σε όλους τους φόβους όσων είναι πράγματι διστακτικοί, αλλά ανοιχτοί στο να ακούσουν όλα τα δεδομένα. Οι φόβοι αυτοί εδράζονται κυρίως στις άμεσες σοβαρές παρενέργειες (θρομβώσεις, κλπ.) αλλά και στις δυνητικές παρενέργειες στο μέλλον. Οι περισσότεροι εξ όσων πράγματι διστάζουν, ελπίζουν ότι εφόσον είναι προσεκτικοί μπορεί να γλιτώσουν τη μόλυνση, ή να μολυνθούν και να νοσήσουν χωρίς επιπλοκές, αποκτώντας και φυσική ανοσία, ενώ θεωρούν την ίδια στιγμή πως με το εμβόλιο μπορεί να κινδυνεύσουν άμεσα ή αυτό να αποβεί μοιραίο ενώ είναι υγιείς.

Θα πρέπει επίσης να εξηγηθεί και η στρατηγική την οποία υπηρετεί ο εμβολιασμός και η λογική της προφύλαξης και της πρόληψης: η απόκτηση ατομικής και κυρίως συλλογικής ανοσίας που θα αποτρέψει από τη μία θανάτους και σοβαρές επιπλοκές, στην υγεία όσων νοσούν (ήδη καταγεγραμμένες ως long covid), από την άλλη τις μεταλλάξεις μέσω των οποίων ο ιός θα διαιωνίζεται προκαλώντας αλλεπάλληλους πανδημικούς κύκλους μη επιτρέποντας στην κοινωνία και την οικονομία να λειτουργήσουν με ασφάλεια και να βρουν έναν τρόπο να προχωρήσουν σε και να αντιμετωπίσουν ό,τι επιφυλάσσει η επόμενη μέρα.

Θα πρέπει να εξηγηθεί η κρισιμότητα του χρονικού παράγοντα: στη φάση που βρισκόμαστε δεν υπάρχει άνεση να αφεθεί ο εμβολιασμός για αργότερα, μετά από μερικούς μήνες δηλαδή, η απόκτηση της πλήρους ανοσίας ήδη απαιτεί κάποιο χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τον μήνα.

Θα πρέπει επίσης να υπάρξει συνεργασία με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κάθε θεσμικό φορέα που απευθύνεται στο κοινό, την ιατρική κοινότητα, ώστε να εκπέμπονται ενιαία μηνύματα που βασίζονται στις διεθνείς και εθνικές κατευθυντήριες γραμμές και όχι σε προσωπικές απόψεις.

Αυτά υπό την προϋπόθεση της συνειδητοποίησης ότι έχει χαθεί κρίσιμος χρόνος καθώς η κυβέρνηση δεν προέβη σε ουσιαστική ενημέρωση όλο το προηγούμενο διάστημα.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν εκείνοι που έχουν αποφασίσει ότι δεν θέλουν να εμβολιαστούν, και οχυρώνονται πίσω από ιδεολογήματα, ανορθολογικές ερμηνείες, φόβους κι ερωτηματικά (ακόμη και αν αυτά έχουν απάντηση), λάθη και αβαρίες της κυβέρνησης κι έναν αντισυστημισμό διαφόρων προελεύσεων που πατά σε υπεραπλουστεύσεις: είτε ότι όλα γίνονται για τα κέρδη των φαρμακευτικών κολοσσών, είτε  κυβέρνηση και εταιρείες και ό,τι συγκροτεί το σύστημα υποβάλουν τις κοινωνίες σε ένα μεγάλο πείραμα το οποίο είναι βιολογικό ή αφορά τα δικαιώματα ή και τα δύο ταυτόχρονα, ενώ υπάρχει εναλλακτική οδός, λένε, αυτή τη φυσικής ανοσίας δια της νόσησης σε συνδυασμό με τις φαρμακευτικές θεραπείες.

Εδώ οι περισσότεροι συνομολογούν ότι δε χωράει πειθώς, ωστόσο κάποιες από αυτές τις απόψεις που κυκλοφορούν μέσω ΜΜΕ και κοινωνικών δικτύων μπορούν, αν υπάρξει μια συντονισμένη προσπάθεια και από τα πολιτικά κόμματα, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν ψηφοφόρους και οπαδούς που είναι φορείς τέτοιων απόψεων, να αποδομηθούν ώστε να επηρεάζουν όλο και λιγότερους.

Αυτά ουσιαστικά έπρεπε να έχουν γίνει πριν φτάσουμε να μιλάμε για υποχρεωτικό εμβολιασμό σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων που έρχονται σε επαφή με το κοινό (και όχι σε όλο τον πληθυσμό όπως εξακολουθούν να νομίζουν μερικοί). Κάλλιο αργά (παρά ποτέ), αλλά έστω από σήμερα…