Υπάρχει μια ειδική κατηγορία πολιτών που θεωρεί τον εαυτό της φιλοσοφημένο, ακόμα κι αν δεν έχει διαβάσει προπέρσινη αθλητική εφημερίδα …ανάποδα.

Η βασική τους φιλοσοφία διέπεται από την αρχή ότι το κράτος είναι ένας μηχανισμός ο οποίος είναι υποχρεωμένος να τους υπηρετεί προσωπικά, να λύνει τις δικές τους ατομικές υποθέσεις, που τις θεωρούν οικουμενικές. Όταν, για παράδειγμα, ένας κτίζει πανωσήκωμα στην οικοδομή, «δεν χάλασε ο κόσμος».

Όταν δηλώνει τα μισά στην εφορία, τότε «ας πληρώσουν πρώτα οι εφοπλιστές». Όταν τον αφήσει η Κλεονίκη γιατί είναι άχρηστος, φταίει το άδικο σύστημα και η άδικη κοινωνία που δεν δίνει σε όλους ίσες ευκαιρίες, τί κι αν τον έπιασε στο κρεβάτι της με την κολλητή της, Φιλαρέτη.

Δίπλα σε αυτούς, προστίθενται κι όλοι εκείνοι που βρίσκουν την ζωή γενικώς άδικη και όλες τις προσωπικές τους κακοτυχίες τις ρίχνουν στο κράτος (όπου κράτος εννοούν την εκάστοτε κυβέρνηση που δεν έσκυψε στοργικά πάνω στην περίπτωσή τους). Κάθε προσωπική αποτυχία μετατίθεται στο κράτος, στους άλλους , στην άδικη κοινωνία – κι όλα αυτά μαζί συγκροτούν την φιλοσοφία του «όλοι ίδιοι είναι!», πρωτεξαδέλφου του «φταίνε οι άλλοι»…

Αξιοθαύμαστοι είναι και όλοι εκείνοι οι όποιοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι οι άνθρωποι κατέβηκαν από τα δέντρα, έμαθαν να προχωρούν όρθιοι, έφτιαξαν εργαλεία, σπίτια, πόλεις, αυτοκρατορίες, πολιτισμό, έφτασαν να βολτάρουν στο φεγγάρι, τριπλασίασαν με αδιανόητους όρους το προσδόκιμο και την ποιότητα ζωής. Όλα αυτά έγιναν από τους «όλοι ίδιοι είναι»;

Είναι εντυπωσιακό σε αυτές τις περιπτώσεις πώς ο εγωισμός ενός αδαούς, αφελούς ανθρώπου καταργεί κάθε πολιτισμική συνθήκη. Πόσο εύκολα κι ανώδυνα -προκειμένου να νιώσει έξυπνος- απλοποιεί εγκληματικά την ιστορία της ανθρωπότητας, τη ζωή, την πραγματικότητα. Και επειδή η ηλιθιότητα είναι συμπαγής, η ομάδα κρούσης όλων αυτών των ηλιθίων είναι συντριπτική και πολλές φορές, η «πολιτική τους άποψη» αποβαίνει καταστροφική. Η ιστορία βρίθει τέτοιων παραδειγμάτων.

Αυτά τα άτομα θεωρούν τον εαυτό τους ιδιαίτερης ευφυΐας, δεν μασάνε ταραμά και κυρίως κανείς δεν μπορεί να τους πιάσει κορόιδο. Οδηγός τους είναι η αρχή της «αντικειμενικότητας» η οποία βασίζεται στην απόλυτη ακρισία. Καταργώντας τον πολιτισμό και την εξελικτική διαδικασία, καθαρίζουν μια κι έξω από σκοτούρες και περίπλοκες σκέψεις που κάνουν όσοι έχουν κάτι …κακό στο μυαλό τους! Έτσι νιώθουν πάντα ένα βήμα μπροστά από τους αφελείς υπόλοιπους. Σε κάθε περίπτωση παίρνουν το ανάλογο περισπούδαστο ύφος και αποφαίνονται ως σοφοί δημογέροντες που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι (και το μόνο που δεν ξέρουν είναι το …πότε θα πεθάνουν): «όλοι ίδιοι είναι!». Μοιάζουν με εκείνους τους επαρχιακούς ταχυδακτυλουργούς που μια ζωή εκτελούν το ίδιο νούμερο βγάζοντας τον ίδιο ταλαίπωρο λαγό από το φθαρμένο μαγικό καπέλο.

Κατά βάση είναι οι άνθρωποι που δεν παίρνουν κανένα ρίσκο γνώμης αφού «όλοι ίδιοι είναι»! Ίδιες οι δημοκρατίες με τις δικτατορίες, ίδια η ζωή στην Υποσαχάρια Αφρική με τη Νέα Υόρκη, ίδιος ο Παπάγος με τον Πλαστήρα. Και για να το φέρουμε στα δικά μας, αν κανείς ανατρέξει στην ελληνική κοινωνία του 1974 έως τις μέρες, θα διαπιστώσει ότι τίποτα δεν είναι ίδιο, ότι υπάρχουν κολοσσιαίες διαφορές. Διαφορές που δεν πέτυχαν οι «όλοι ίδιοι είναι!» αλλά διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικοί φορείς, διαφορετικές κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, διαφορετικές συνθήκες, διαφορετικές φιλοσοφίες και πολιτικές.

Οι μόνοι που ενδέχεται να είναι «όλοι ίδιοι», είναι οι κλινικά ηλίθιοι που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις και να συνθέσουν στοιχειωδώς την πραγματικότητα που ζουν.

Διαβάστε επίσης:

Δεν μπορούμε ούτε τα αυτονόητα…

Η πολιτική προστασία δεν είναι επικοινωνία…

Το νέο νομοσχέδιο περί Παιδείας