Το ξέσπασμα του Ολυμπιονίκη της άρσης βαρών Θοδωρή Ιακωβίδη ήρθε να προστεθεί στις κραυγές αγωνίας, για τις συνθήκες προετοιμασίας και την απουσία στήριξης από το κράτος δεκάδων αθλητών και αθλητριών, με πιο πρόσφατες αυτές των Ολυμπιονικών Λ. Πετρούνια, Σ. Ντούσκου, του προπονητή Γ. Πομάσκι.

Αποτυπώνει το Γολγοθά που βιώνει η τεράστια πλειοψηφία τους, στην καθημερινότητά και μπροστά στην προετοιμασία για κάποια διοργάνωση.

Αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις δικαιολογίες των κυβερνήσεων και των εκάστοτε υπουργών που διαχρονικά επιχειρούν να πετάξουν τις ευθύνες από πάνω τους και κάνουν πως δεν ακούν τις εκκλήσεις των αθλητών. Με αφορμή τις δηλώσεις του Θ. Ιακωβίδη, ο υφυπουργός Αθλητισμού Λ. Αυγενάκης έσπευσε να τονίσει ότι “η προετοιμασία των αθλητών είναι εξ ολοκλήρου ευθύνη των διοικήσεων των αθλητικών ομοσπονδιών της χώρας μας και της ΕΟΕ”.

Αυτό που ξέχασε να πει ο Υφυπουργός είναι ότι η κρατική επιχορήγηση προς τις αθλητικές Ομοσπονδίες έχει φτάσει από τα 220 εκατ. ευρώ το 2004 στα …18,3 εκατ. το 2021 και πετσοκόβεται διαρκώς από όλες τις κυβερνήσεις. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνο από το 2019 η κυβέρνηση της ΝΔ έχει μειώσει κατά 500 χιλιάδες ευρώ την επιχορήγηση στη μεγαλύτερη αθλητική ομοσπονδία της χώρας, τον ΣΕΓΑΣ (από 3,2 εκατ. το 2019, 2,7 εκατ. το 2021) και μάλιστα μπροστά στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η στήριξη του αθλητισμού αντιμετωπίζεται ως κόστος για το κράτος. Κόστος από το οποίο προσπαθούν στοχευμένα να απαλλαγούν όλες οι κυβερνήσεις, σπρώχνοντας τους αθλητές και τις οικογένειές τους, τους προπονητές, τα σωματεία, ακόμα και τις ίδιες τις Ομοσπονδίες σε ένα ατέρμονο κυνήγι χορηγών.

Γι’ αυτό το λόγο οι κυβερνώντες υποκλίνονται στην πλήρη εξάρτηση του αθλητισμού από χορηγούς, τους οποίους βραβεύουν μάλιστα πρώτους, ως μεγάλους «ευεργέτες», στις επίσημες εκδηλώσεις. Είναι ενδεικτικό το πρόγραμμα “Υιοθετήστε έναν αθλητή” που, μπροστά στην εγκατάλειψη από το κράτος, άρχισε να υλοποιείται από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή ενόψει των αγώνων του Ρίο και φυσικά αγκαλιάστηκε με θέρμη από τις κυβερνήσεις και τότε και σήμερα καλώντας εταιρείες και μεγαλοεπιχειρηματίες να χρηματοδοτήσουν την προετοιμασία αθλητών για τις διεθνείς διοργανώσεις, ώστε το κράτος να πετάξει το “βάρος” από πάνω του.

Τελικά, ακόμα και το δικαίωμα στην άθληση και η επίτευξη αθλητικών διακρίσεων επαφίεται στην “ατομική ευθύνη” του να βρεις το χορηγό σου, καταλήγοντας τελικά δέσμιος επιχειρηματικών συμφερόντων. Όμως οι χορηγοί δεν πρόκειται να “συνδράμουν” αν εκτιμήσουν ότι η χορηγία δεν θα τους αποφέρει ακόμη περισσότερα. Έτσι αθλητές μένουν “ορφανοί” επειδή το άθλημα, οι επιδόσεις τους, δεν “πουλάνε”, δεν πληρούν τα κριτήρια των χορηγών.

Το σάπιο οικοδόμημα του μοντέλου ανάπτυξης του αθλητισμού που στηρίζεται στο χορηγό, αποκαλύφθηκε ακόμη πιο έντονα την περίοδο της πανδημίας που χιλιάδες χορηγοί έσπευσαν να μειώσουν ή να ακυρώσουν τις συμφωνίες χορηγιών, αφού δεν γίνονταν διοργανώσεις. Ξαφνικά, στο ενδεχόμενο να μη βγάλει τα προσδοκώμενα κέρδη η εταιρεία, σταμάτησε ο αθλητισμός να είναι “υπέρτατο αγαθό”, το σωματείο “κύτταρο”, και ο αθλητής “πρότυπο”, όπως ακούγαμε από τους χορηγούς όταν βραβεύονταν για την “προσφορά” τους.

Η διέξοδος από αυτή την κατάσταση δεν μπορεί να έρθει μέσα από την ένταση της πολιτικής που έφερε τον αθλητισμό ως εδώ, όπως ισχυρίζεται ο υφυπουργός Αθλητισμού, υπερασπιζόμενος το νέο αθλητικό νόμο που ήρθε ακριβώς να θωρακίσει τον αθλητισμό – εμπόρευμα και πολυτέλεια για λίγους.

Ο ιδρώτας, οι θυσίες, τα όνειρα και τα επιτεύγματα των αθλητών και των προπονητών τους, που πλάι στους αγώνες τους στα γήπεδα δίνουν καθημερινά τον αγώνα της επιβίωσης, ούτε πουλιούνται, ούτε αγοράζονται για “διαφημιστική εκμετάλλευση”. Γι’ αυτό χρειάζεται να δυναμώσει ο αγώνας στις πολιτικές και λογικές, που αντιμετωπίζουν τον αθλητισμό σαν εμπόρευμα και τον αθλητή σαν εργαλείο για επιχειρηματικά κέρδη. Σε αυτόν τον αγώνα το ΚΚΕ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις.

*Ο Θοδωρής Λιάπης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ