Μια παράσταση – σοκ. «Ένα θεατρικό χαστούκι για το Φεστιβάλ της Αβινιόν», όπως την αποκάλεσε Γάλλος κριτικός. Μία ανεπανάληπτη εμπειρία και για το δικό μας Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Τα «Κομμάτια μιας γυναίκας», αυτό το μικρό διαμάντι, που δημιούργησε ο Ούγγρος σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου Κορνέλ Μούντρουτσο με την ομάδα TR Warszawa της Πολωνίας (όλοι οι ηθοποιοί της είναι αξιοθαύμαστοι) και τη δραματουργική υπογραφή της Κάτα Βέμπερ, δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο.

Από την πρώτη στιγμή ο θεατής βιώνει τη βίαιη διαδικασία μιας γέννας που πραγματοποιείται στο σπίτι της ηρωίδας με τη βοήθεια μιας άπειρης μαίας. Η αγωνία, ο φόβος, οι πόνοι, η στιγμιαία ανακούφιση αλλά και η θλιβερή κατάληξη, καθώς το παιδί πεθαίνει λίγα λεπτά μετά τη γέννησή του, καταγράφονται με κάθε λεπτομέρεια προκαλώντας ανατριχίλα. Κι όλα αυτά – ως τραγικός πρόλογος – διαδραματίζονται για ένα εικοσάλεπτο πάνω σε μια μεγάλη κινηματογραφική οθόνη, που καλύπτει την πρόσοψη του σκηνικού.

Έπειτα, αυτό το καθηλωτικό οικογενειακό δράμα, που σκύβει με δέος πάνω στις πληγές των γυναικών και καταγράφει οικείες συγκρούσεις μέσα στο στενό περιβάλλον τους, μεταφέρεται στη σκηνή, με τα πρόσωπα ζωντανά και φλέγοντα. Έχουν ήδη περάσει έξι μήνες και η Μάγια με τον Νορβηγό άντρα της επισκέπτονται τη μητέρα της (στα όρια της άνοιας) μαζί με την αδελφή της, τον σύμβιό της και μια ακόμη ξαδέλφη.
Ενώ παρατηρούμε το εσωτερικό του μικροαστικού σπιτιού με τα ουδέτερα έπιπλα και τα βαλσαμωμένα πτηνά – ο σκηνοθέτης πάντα ενδιαφέρεται για τα αντικείμενα που χαρακτηρίζουν κάθε χώρο – το τραπέζι στρώνεται περιμένοντας την ψητή πάπια. Η πάπια, εξάλλου, μοιάζει να είναι η μόνιμη αναφορά του στην ιψενική «Αγριόπαπια», ένα έργο για το ζωτικό ψεύδος στη ζωή των ανθρώπων.

Βυθισμένη στο ζωτικό ψεύδος είναι και η δική τους ζωή, με λέξεις αδειασμένες από το οξύ νόημά τους, στρογγυλεμένα αισθήματα, υποκρισία και κυνικές αντιπαραθέσεις.
Μόνο η Μάγια ( που ερμήνευσε με εξαιρετική ευαισθησία η Justyna Wasilewska), μη θέλοντας να γίνει θήραμα των κοινωνικών κανόνων, πνίγει τα συναισθήματά της μέσα στη σιωπή, ενώ όλοι αναρωτιούνται πώς γίνεται να μην δονείται από τον θάνατο του παιδιού της.
Και ξαφνικά ο σκηνοθέτης ξεφεύγει από τον υπερρεαλιστικό του κώδικα και δημιουργεί μια έξοχη μεταφυσική σκηνή όπου η ηρωίδα, γυμνή στο μπάνιο, με μισόκλειστα μάτια, ανίκανη να δραπετεύσει από τις οδυνηρές αναμνήσεις της, αποσύρεται στον δικό της φαντασιακό κόσμο «βλέποντας» ένα απαστράπτον μηχανικό μωρό να μπουσουλάει προς το μέρος της.

Ωστόσο, το έργο, που δεν περιορίζεται σε ένα συγκεκριμένο τόπο αλλά σκιαγραφεί τη σύγχρονη κοινωνία σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, ενώ εξιστορεί γεγονότα που δεν επιδέχονται ασυλία, ισορροπεί ανάμεσα στην ενοχή και την αθωότητα. Υπάρχουν στιγμές που τα πρόσωπα αφήνουν κατά μέρος τη δηλητηριώδη μάχη με τον εαυτό τους και τους άλλους καθώς συνδέονται με μνήμες των εφηβικών τους χρόνων. Όπως εκείνη που οι δύο αδελφές χορεύουν κάτω από τους ήχους του «Felicita» αναβιώνοντας την πιο ευτυχισμένη, ίσως, περίοδο της ζωής τους. Ή μια άλλη που αφήνει πίσω απωθημένα όνειρα, οικονομικές σκοπιμότητες, διαψεύσεις και ταμπού, υπογραμμίζοντας την ουσιαστική σχέση μητέρας – κόρης.

Είναι αλήθεια ότι εδώ οι άντρες – μεθυσμένοι, άχρωμοι, ασήμαντοι – παίζουν διακοσμητικό ρόλο, τόσο ώστε να εκμηδενίζονται από το βάρος που οφείλουν να σηκώσουν. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι οι γυναίκες, εν τέλει, κάτω από πενιχρό φως ενός κεριού ενώνονται, ενώ η Μάγια βρίσκει τη δύναμη να επιβάλει τελικά το δικαίωμα να αποφασίζει η ίδια για την ύπαρξή της. Και, μαζεύοντας τα κομμάτια της, αποφασίζει να ζήσει.

Διαβάστε επίσης:

Θεμιστοκλέους: Την Δευτέρα οι ανακοινώσεις για την τρίτη δόση στους άνω των 60 και υγειονομικούς

efood: Αλλάζει το εργασιακό καθεστώς των διανομέων – «Freelancer ή διακοπή συνεργασίας» – Σφοδρές αντιδράσεις για την απόφαση της εταιρείας

Σακελλαροπούλου σε Αντετοκούνμπο: Είστε πρότυπα για όλα τα παιδιά