Σήμερα άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία πένητα έξη χρονών η Φώφη Γεννηματά, αφήνοντας πίσω της την οικογένειά της  και μια πολιτική ιστορία και δράση ιδιαίτερα αξιόλογες καθώς υπήρξε μια από τις ελάχιστες γυναίκες που πρωταγωνίστησαν στον πολιτικό στίβο της χώρας.

Όπως είναι γνωστό, η πολιτική αφήνει περισσότερες πικρίες πάρα χαρές, ωστόσο, αυτό είναι μια ιστορία παλιά όσο και η ιστορία της πολιτικής.

Η κυρία Γεννηματά εγκατέλειψε στο παρά πέντε την πολιτική της δραστηριότητα όταν η υγεία της επιδεινώθηκε δημιουργώντας ένα κύμα συμπάθειας καθώς οι ανθρώπινες αντιδράσεις υπερκέρασαν τις απάνθρωπες πολιτικές σκοπιμότητες που την τελευταία δεκαετία ξέφυγαν πολιτισμικά.

Η περίπτωση της Γεννηματά, ωστόσο, ενέχει τα στοιχεία μιας πραγματικής τραγωδίας καθώς το οικογενειακό ιστορικό θανάτων που είναι γνωστό σε όλους, δίνει επιπλέον μιαν άλλη διάσταση στον πρόωρο χαμό της.

Γενικά, ο θάνατος δίνει μιαν άλλη διάσταση ακόμα και στην πλέον κυνική εκδοχή της πολιτικής -τουλάχιστον στις Δημοκρατίες-  καθώς εγκαλεί τις πιο στοχαστικές εκφάνσεις του πολιτισμού του πένθους,  χαρίζοντας στην αδηφάγο επικαιρότητα  έστω και για λίγο μιαν άλλη εκδοχή, όχι της ματαιότητας, αλλά της ιεράρχησης των αξιών, όπου όλα ξεκινούν από την απόλυτη αποδοχή της ζωής ως υπέρτατης αξίας. 

Η Φώφη Γεννηματά ταυτόχρονα με τους πολιτικούς της αγώνες, έδινε και έναν άλλον, απείρως σημαντικότερο αγώνα, τον αγώνα για την ζωή της, αυστηρά μοναχικά και με τρομερή αξιοπρέπεια.

Έναν αγώνα άγνωστο σε όλους  μας καθώς ως πολιτικός αρχηγός βρισκόταν συνέχεια στο μάτι του κυκλώνα δίνοντας και δεχόμενη κτυπήματα, πρακτική που αποτελεί το βασικό συστατικό της πολιτικής πρακτικής.

Διέθετε  όπως φαίνεται το κουράγιο να αντέχει έναν διμέτωπο αγώνα,  κυρίως αυτό τον εσωτερικό, μια μάχη που έδινε σιωπηλά,  μόνη της, ολομόναχη, μια μάχη που δεν μπορούσε να μοιραστεί με κανέναν.

Πρόκειται για μιαν άσκηση μεγάλης αξιοπρέπειας και εσωτερικής δύναμης: αντί να σε παρηγορούν, να παρηγορείς, αντί να σου παραστέκονται να παραστέκεσαι. 

Πολλά για μια γυναίκα 56 ετών, πολλά για έναν οποιονδήποτε άνθρωπο. Το δίχως άλλο, η Γεννηματά υπήρξε σκληρό καρύδι (τώρα το καταλαβαίνουμε ακόμα καλύτερα) καθώς ήξερε την εξέλιξη της αρρώστιας της –όλοι οι άνθρωποι ξέρουν…–  και ως πολιτικός επαγγελόταν την ελπίδα, το μέλλον, το αύριο,  γνωρίζοντας πολύ καλά …τα δικά της, τα προσωπικά, την οικογενειακή μοίρα που την βάραινε.

Αποχαιρετούμε την κυρία Γεννήματα  με τον προσήκοντα σεβασμό που οφείλουμε στους γενναίους ανθρώπους γιατί στην ζωή οι συγκρούσεις, το δίκιο και το άδικο, τα αλληλοκτυπήματα  είναι μέσα στο παιχνίδι, η γενναιότητα όμως παραμένει πάντα ένα ζητούμενο.

Διαβάστε επίσης

Κοινωνία σε διπλή κρίση

Η Πολιτική Προστασία απέναντι στις καταστροφές

«Νέο ΕΣΥ»: Όταν η αιτία του προβλήματος παρουσιάζεται ως λύση