Τις προάλλες, μπαίνω σε ένα ταξί. Γενικά, το αποφεύγω, όσο είναι δυνατόν, αλλά ήταν για κάτι ιατρικές εξετάσεις και έπρεπε να πάω στο ραντεβού για να μη στήσω το γιατρό, και το ταξί βόλευε. 

Στο ταξί σχεδόν κρατώ την αναπνοή μου μέχρι να βγω. Δεν βγάζω άχνα, καθώς ναι μεν σαν μέσον είναι καλό, αλλά εγώ δεν είμαι καλός άνθρωπος και έχω τις παραξενιές μου…    

-Δεν με ρωτάς γιατί έχω το διαχωριστικό στο ταξί;

-Γιατί να σας ρωτήσω;

-Δεν είναι αυτό που νομίζεις.

-Τι ακριβώς νομίζω δηλαδή;

-Δεν το έβαλα για τον κορωνοϊό.

Κάνω ότι δεν ακούω… για να μην ακούσω την συνέχεια, να αποφύγω τη σύγχυση. Εξ άλλου πάω για οφθαλμίατρο -δεν είχα προνοήσει για ψυχαναλυτή!

Συνήθως, αρπάζομαι εύκολα, άλλες φορές πάλι, δείχνω ιώβεια υπομονή. Ευτυχώς ήμουν στη συχνότητα του Ιώβ που πλήθος υπόμεινε άδικες δοκιμασίες και οι συμφορές τον χτύπησαν σωρό, μέχρι που έλαμψε η αρετή του μπροστά στην κρίση του Γιαχβέ.

«Λοιπόν», συνεχίζει απτόητος πάρα την εύγλωττη σιωπή μου, «το προστατευτικό διαχωριστικό βρήκα τώρα την ευκαιρία και το έβαλα για προστασία, όχι για τον κορωνοϊό, φυσικά».

Εγώ σιωπή. Σε λίγο φτάνουμε, δίνω κουράγιο στον εαυτό μου.  (Κάποιες φορές καταναλώνουμε πολύ κουράγιο.

Πάω για τρίτο χρόνο που τηρώ περισσότερα μέτρα από αυτά που επιβάλλονται. Κυρίως, όμως, ο φόβος  με έχει τσακίσει. Μπαίνω-βγαίνω στο ασανσέρ με μάσκα, κυκλοφορώ με μάσκα, δεν ταξιδεύω καθόλου. Η πιο μακρινή μου έξοδος είναι από τους Αμπελοκήπους στην Ακρόπολη με το αυτοκίνητο, κι αν κόψω κίνηση γυρίζω επί τόπου.)

Καλή είναι και η διαδρομή για να ξεσκάσεις, παρηγορώ τον εαυτό μου. Αυτός, ωστόσο, δεν λέει να σκάσει. Ξέρει τα πάντα για τον κορωνοϊό, όχι συνομωσιολογικά αλλά επιστημονικά! Έχει επιστημονική άποψη και… συνεχίζει να μου την εξηγεί!

Σε λίγο φτάνουμε. Κοιτώ το ρολόι, έχω ακόμα χρόνο ως τις 4 μ.μ. και μπορώ να κατέβω και λίγο πριν τον προορισμό μου. Να προχωρήσω, να πάρω τον αέρα μου κιόλας.

-Εννοείται ότι είναι μια απλή ίωση, όπως η γρίπη και το έχουν φτιάξει έτσι ώστε να μοιάζει… μπλα, μπλα, μπλα…  

Συνεχίζει απτόητος. Εγώ δεν ακούω πια.

Κρατώ γερά άμυνα. Έχω πεισμώσει. Σε λίγο φτάνουμε -η διαδρομή είναι η ελάχιστη. Κουράγιο, λέω μέσα μου…

Αφού τελειώνει με τα του κορωνοϊού με διάφορες ιατρικές επιστημονικές λεπτομέρειες που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω, βλέπει τον ιατρικό φάκελο που κρατώ και με ρωτά «αν επιτρέπεται» –καθώς σέβεται τα προσωπικά  ιατρικά δεδομένα και είναι συγκινητική η διακριτικότητά του– «σε τι γιατρό πάτε»;

-«Σε οφθαλμίατρο», του απαντώ

-Έχετε πίεση στα μάτια;

-Όχι, του απαντώ, έχω πίεση από την άλλη.

-Α, θα σου πω έναν πρακτικό τρόπο να μετράς την πίεση των ματιών. Κοιτάξτε…

Στο μεταξύ, αφήνει το ένα χέρι από το τιμόνι, γυρίζει προς τα πίσω να τσεκάρει αν τον κοιτάζω, χώνει το δάκτυλο του στον βολβό του ματιού του και μου δείχνει πώς να μετρώ τους παλμούς!

-Πανεύκολο δεν είναι;

Έντρομος  μην τρακάρουμε, δεν αντιδρώ. Μόλις τελειώνει την επίδειξη για την πίεση του ματιού, του λέω «όπου σας βολεύει, με αφήνεται, φτάσαμε».

-Μην νομίζετε ότι είμαι άσχετος με την ιατρική. Έχω σχέση με τα υγειονομικά …

Επιχειρεί να μου ανοίξει  ένα νέο  κύκλο συζήτησης σχετικά με την ιατρική του κατάρτιση λέγοντας ότι «μη βλέπεις που τα έφερε η ζωή έτσι κι οδηγώ ταξί»…

Εγώ έχω αφήσει ένα πεντάευρο, ανοίγω την πίσω πόρτα στο φανάρι και τρέχω έντρομος.

Υποθέτω ότι θα  συνέχισε την ιστορία του στον εαυτό του… για μια φορά ακόμα –μέχρι τον επόμενο άτυχο πελάτη.

Καλή εβδομάδα και να εμβολιαστείτε!

Εμβόλια υπάρχουν!

Διαβάστε επίσης:

Η αποτυχία στην διαχείριση της πανδημίας και της ακρίβειας οφείλεται στην ιδεοληψία της κυβέρνησης

Η υγεία του λαού θυσιάζεται στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους

Εμείς, οι άλλοι, και ο Γιώργος