Να τα πάρουμε από την αρχή με μια συμφωνία λογικής. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2020, ο πληθυσμός της γης έφτασε αισίως τα 7,753 δις κάτοικους.

Φανταστείτε τους σε μια σειρά, τον έναν πίσω από τον άλλον, να περιμένουν να κάνουν το εμβόλιο. Σε αυτή τη παγκόσμια σειρά στέκουν και οι Έλληνες πολίτες που μετά βίας ξεπερνούν τα 10 εκατομμύρια. Οι Έλληνες πολίτες, λοιπόν, ήταν από τους υπερπρονομιούχους πολίτες του πλανήτη οι οποίοι με την κυκλοφορία του εμβολίου είχαν πρόσβαση και στα τρία εγκεκριμένα εμβόλια την ίδια μέρα της κυκλοφορίας τους!

Και μάλιστα, μέσα από ένα πρόγραμμα εμβολιασμού με ακρίβεια δευτερόλεπτου – πράγμα πρωτόγνωρο για την ελληνική πραγματικότητα. Αυτό δεν είναι ιδεολογική θέση, ούτε κομματική, είναι η αμείλικτη και απόλυτη αλήθεια.

Ο Έλληνας πολίτης σε αυτή την οικουμενική ουρά αναμονής είχε την δυνατότητα να εμβολιαστεί αμέσως. Αυτήν την αδιανόητη επιτυχία, την μετέτρεψε σε γκρίνια και διαμαρτυρίες για το ποιο εμβόλιο θα διαλέξει, για το ότι δεν τον βολεύει η ώρα 2.19 την Τρίτη διότι έχει να παίξει ο Γιάννης πρέφα και η Σούλα να κάνει τα νύχια της, να τον μεταθέσουμε τον εμβολιασμό μιαν άλλη μέρα. Μια μέρα που να βολεύει προσωπικά και αποκλειστικά τα 10 εκατομμύρια Έλληνες πολίτες! Ακόμα κι αυτό πραγματοποιήθηκε!

Όταν όμως μια κοινωνία δεν μπορεί να εκτιμήσει την ίδια της τη ζωή, αναρωτιέται κανείς αν αξίζει το κόπο να συζητάμε για οτιδήποτε άλλο.

Στην επόμενη φάση διαπιστώθηκε από την διεθνή κοινότητα ότι η πανδημία ήταν περισσότερο πολύπλοκη και επίπονη από ότι υπολογίστηκε αρχικά. Ωστόσο, το χειρότερο ήταν η εμφάνιση όχι των μεταλλάξεων του ιού αλλά των κοινωνικών παρενεργειών.

Ήρθε στην επιφάνεια της καθημερινότητας ο Μεσαίωνας που καλύπτεται από την λάμψη των τεχνολογικών επιτευγμάτων και εμφανίστηκε το βαθύ χάσμα της καθυστέρησης και του σκοταδισμού που χωρίζει την σύγχρονη αντίληψη ζωής από την πραγματικότητα. Δεισιδαιμονίες, φοβίες, σκοταδισμός, ανακατεμένος διαστροφικά με δικαιωματισμούς, κινήματα, συλλογικότητες και «σύγχρονες» αντιλήψεις ζωής δημιούργησαν ένα παγκόσμιο χάος ανορθολογισμού, τρέλας και παράνοιας. Ότι πολύτιμο δεν εκτιμήσαμε ως κοινωνίες, χάνει την αξία του, το νόημά του και το χειρότερο, γίνεται το αντίθετό του: η ελευθερία γίνεται σκλαβιά, το δικαίωμα καταπίεση, η δημοκρατία οχλοκρατία – κυρίως όμως το ασήμαντο γίνεται σημαντικό…

Τελικά, η πανδημία είναι θέμα της επιστήμης, των γιατρών, των δημοσιογράφων, των πολιτικών, των πολιτικάντηδων, των φεϊσπουκιανών, των ταξιτζήδων, των χαρτοριχτρών, των αστρολόγων; Τίνος θέμα είναι τέλος πάντων, να μάθουμε και εμείς;

Όλο αυτό το διάστημα ακούμε γνώμες, παραγνώμες, σοφίες και το μοναδικό «δεν έχω άποψη αλλά η γνώμη μου είναι…». Δεν την θέλουμε την γνώμη σου, άνθρωπέ μου!

Κλείνουν τα καταστήματα / γιατί έκλεισαν τα καταστήματα.
Ανοίγουν τα καταστήματα / γιατί άνοιξαν τα καταστήματα.
Επιβάλλεται γενικό λοκντάουν / γιατί γίνεται γενικό λοκντάουν.
Επιβάλλεται τοπικό / γιατί δεν γίνεται ολικό.
Ανοίγει η οικονομία / το κέρδος είναι πάνω από τις ζωές.
Κλείνει η οικονομία / καταστρέφεται το εμπόριο.
Ανοικτά τα σχολεία / κλειστά τα σχολεία.

Το βασικό είναι να εκφράζεις αντίθετη άποψη σαν τηλεοπτικό παιχνίδι που, ωστόσο, παίζεται ως θρίλερ στην πραγματική ζωή!

Τα πιο ωραία, ωστόσο, είναι τα δικαιωματικά, τα ευαίσθητα, τα ζουμπουρλούδικα: Υπάρχει κοινωνική ευθύνη, ατομική ή κυβερνητική; Η μάσκα καταργεί το πρόσωπο, πάνε να μας καταστήσουν απρόσωπους. Έχουμε δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός μας, δεν είμαστε πειραματόζωα, μας κλέβουν το βλέμμα, μας πίνουν το αίμα, μας βάζουν τσιπάκια, παρακολουθούν τις σκέψεις μας, ενθέτουν τον διάβολο μέσα μας, το τέλος της εργασίας… ατέλειωτη είναι η διαταραχή των κοινωνιών!

Ωστόσο, είναι πλέον σαφές ότι στις σύγχρονες κοινωνίες τα προβλήματα είναι πολύπλοκα και οι λύσεις που απαιτούνται, σύνθετες και όχι δίχως παρενέργειες. Στο συγκεκριμένο θέμα, η λύση είναι μια και την δίνει η επιστήμη: εμβολιασμοί και ξανά εμβολιασμοί. Γιατί, για παράδειγμα, αφού συμφωνούν όλοι ότι η μοναδική λύση είναι ο εμβολιασμός, να μην συναινεί το όλο πολιτικό σύστημα στους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, να εκλείψει το παραμύθι του πολιτικού κόστους και να δώσουμε ένα τέλος στον εφιάλτη;

Ή μήπως κάποιοι περιμένουν πολιτικά οφέλη από τους νεκρούς και στην πανδημία βλέπουν την μοναδική τους πιθανότητα πολιτικής επιβίωσης;

Διαβάστε επίσης:

Η υγεία του λαού θυσιάζεται στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους

Εμείς, οι άλλοι, και ο Γιώργος

Πανδημία όλων και όχι μόνο ανεμβολίαστων